ตอนที่ 3 กล้ามีความลับกับฉันเหรอ ท่านประธาน

 

ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อยเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า

 

“คุณยืนนิ่งอยู่ตรงนี้มานานพอสมควร กระทั่งไม่คิดจากไปไหนเอาแต่จ้องมองหน้าฉัน ซึ่งการกระทำของคุณ มีแต่จะขวางทางคนอื่นเขาทำงาน เกะกะ ไร้ประโยชน์ อีกอย่างการปล่อยให้คนอื่นเขายืนรอนอกห้องนาน ๆ ทั้งที่ตัวเองสมควรออกไปทำงานทำการให้เรียบร้อย มันเป็นการเสียมารยาทนะคะ” เทพธิดาหญิงสาวกล่าวเย็นชาไร้หัวใจตัดสายสัมพันธ์ทั้งหมดไม่มีไว้หน้าชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย สีหน้าเขาซีดเซียวไร้เลือดก่อนติดสินใจล้มเลิกทุกแนวคิดทิ้ง พร้อมก้าวเท้าเดินออกจากห้องปล่อยให้ประธานแกรนกับเลขาสาวได้อยู่ด้วยกันเพียงสองต่อสอง

 

หลังจากออกมาจากห้องเสร็จสิ้นเขาถอนหายใจสิ้นหวัง

 

…‘จะโดนเกลียดรึเปล่าเนี่ย’

 

“…” หากมีโอกาสให้แก้ตัวอีกครั้ง เขาจะไม่ด่วนตัดสินใจแบบนั้นเด็ดขาด ต่อให้แอบรักแอบหลงยังไงก็ยังพอมีโอกาสได้พูดคุยต่อบทสนทนาถ้ายอมถอยเว้นระยะให้ แต่ตอนนี้หลังจากการกระทำไร้ซึ่งหัวคิดของตน

 

มันได้ตัดขาดทุกสิ่งอย่างออกจนหมดสิ้นไม่มีหลงเหลือเกรงว่าต่อจากนี้ต่อให้พบเจอหน้ากันก็จะมีเพียงความเย็นชาบาดหัวจิตหัวใจไม่มีทางคงเอาไว้ซึ่งมิตรไมตรีอีก

 

ขณะกำลังเหม่อลอยไร้สติมีเสียงหนึ่งร้องทักเข้ามาหา

 

“คือ สวัสดีค่ะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” หญิงสาวเอียงคอถามด้วยความสงสัย เบื้องหน้าของพ่อหนุ่มผู้น่าสงสารคือร่างอิสตรีงดงามแม้ว่าไม่ได้งดงามปานเทพธิดาเหมือนกับเลขาสาวแต่ก็จัดได้ว่าอยู่ในระดับแนวหน้าของสาวงามทั้งหมด

 

เขาพอจดจำได้ว่าหล่อนเป็นใครมาจากไหน หล่อนคือ เพื่อนสาวต่างแผนก สาวงามคนดังที่มีชื่อเสียงไม่แพ้เลขาสาวเทพธิดา มักเป็นคนที่โดนสารภาพรักบ่อยครั้งไม่ว่าจะทั้งคนในบริษัทหรือนอกบริษัทก็ตาม ซึ่งความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันเป็นกิจจะลักษณะหรือสนิมจนพอเรียกชื่อเล่นพากันออกไปรับประทานอาหารด้านนอก แต่ก็ถือได้ว่าเป็นเพื่อนพ้องร่วมงานคนหนึ่งที่เคยมีปฏิสัมพันธ์ด้วย

 

พ่อหนุ่มจึงเผยรอยยิ้มเป็นกันเองออกมา

 

“คุณแก้ว?”

 

“…” แววตาเป็นห่วงเป็นใยจดจ้องมองแสดงอารมณ์ช่างชวนให้ผู้อื่นรู้สึกดีเหลือเกิน

 

“สบายดีครับ แค่คิดอะไรนิดหน่อย” พ่อหนุ่มหน้าอ่อนยิ้มให้ เขาไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องนี้กับใครหน้าไหนทั้งสิ้น ทำได้เพียงกักเก็บมันเอาไว้ตลอดกาลฝังในจิตใจจุดที่ลึกที่สุดห้ามแตะต้องอีก

 

ทุกคนล้วนมีเรื่องราวความลับเป็นของตัวเอง

 

“เหรอ? เห็นนายเหม่อลอยนึกว่าเป็นอะไร ว่าแต่นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” หล่อนเองก็เข้าใจในจุดยืนตัวเองจึงไม่ได้แสดงท่าทีมากมายนักเพียงถามกลับไปตามมารยาทและหวังว่าจะช่วยเหลือพ่อหนุ่มตรงหน้าได้ไม่มากก็น้อย

 

พ่อหนุ่มตอบกลับไปตามจริง

 

“เอารายงานมาให้ท่านประธานครับ อย่าบอกนะว่าคุณแก้วเองก็เอาเอกสารมาให้ท่านประธานเหมือนกัน?” ก้มมองเห็นแฟ้มเอกสารในมือหล่อนหลายต่อหลายแฟ้มคงไม่พ้นต้องเป็นของประธานบริษัท

 

แก้วยิ้มหัวเราะชูหลักฐานให้เห็น

 

“ประมาณนั้นแหละ แล้วประธานว่างอยู่รึเปล่า มีอะไรที่เขาติดขัดไหม?” ในเมื่อพบเจอคนที่มีชะตากรรมเดียวกัน จำต้องเก็บข้อมูลเพิ่มเติมเกิดเผลอเข้าไปในช่วงจังหวะเวลาไม่ดี

 

อาจโดนเล่นงานโดยไม่รู้ก็เป็นได้

 

“…” เจอคำถามกระตุ้นจุดอ่อนร้ายแรงเข้าไปทำเอาชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน จะเปิดปากบอกได้รึเปล่าว่าพึ่งโดนไล่ออกมาจากห้องเพราะไปเหม่อลอยมองหน้าคนอื่นจนเขาไม่ชอบหน้า

 

ทั้งยังโดนไล่ออกมาเหมือนกับหมูกับหมา

 

…‘บอกไม่ได้ ฉันบอกไม่ได้’

 

“ก็ถ้าเข้าไปก็ระวังหน่อยละกัน โดยเฉพาะกับเลขาบิว เหมือนวันนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี เมื่อครู่ยังโดนต่อว่ามานิดหน่อยเพียงเพราะ ผมไปมองหน้าเธอเข้า” รอยยิ้มแห้งปรากฏขึ้นบนใบหน้า

 

แก้วขมวดคิ้วทันตาเห็น 

 

“ตายละ แล้วฉันเข้าไปจะไม่โดนเล่นงานเหรอ?”

 

“ไม่โดนหรอก ถ้าคุณเอาเอกสารไปให้เขาอย่างเดียว ให้เสร็จแล้วก็ออกมา” พูดมาถึงจุดนี้พ่อหนุ่มหน้าอ่อน ไม่ลืมแนบคำแนะนำให้ กันไม่ให้หญิงสาวตรงหน้าไปกระตุ้นอีกฝ่ายมากเกินไปจนเกิดการโต้เถียงบานปลาย

 

แก้วเองก็รับฟังทุกถ้อยคำไม่ให้ตกหล่น

 

“ถ้าเป็นไปได้อย่าไปพูดคุยต่อบทสนทนาจะเป็นการดีที่สุดสำหรับตอนนี้ อย่าไปพูดจาไร้สาระ อย่าไปชวนคุยให้อีกฝ่ายต้องเสียเวลา” ภาพเหตุการณ์มันย้อนกลับเข้ามาในหัว ภาพใบหน้าเทพธิดาเย็นชาจับจิต กล่าวถ้อยคำโหดร้ายโหดเหี้ยมเกินกว่าคนปกติธรรมดาจะแบกรับเอาไว้ได้

 

ไม่รู้ว่าไอ้คำแนะนำที่เขาพึ่งพูดออกไปเพื่อแนะนำหญิงสาว สุดท้ายปลายทางมันเป็นการแนะนำหล่อนไม่ให้กระทำผิดจนโดนเล่นงานหรือเป็นการกล่าวย้ำเตือนตัวเองไม่ให้กระทำไร้หัวคิดอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็ตามมันก็คงไม่สำคัญกับเขาแล้วสำหรับช่วงเวลาจังหวะนี้

 

“ขอบคุณมากนะ สำหรับคำเตือน” 

 

“ไม่เป็นไรครับ พูดตามตรงผมเองก็ไม่ได้อยากให้คุณแก้วต้องมาโดนแบบผมหรอกนะ” พ่อหนุ่มค่อนข้างมั่นใจมาก ว่าถ้าหากก้าวเท้าเดินเข้าไปตามปกติธรรมดาคงไม่เกิดเรื่องราวแน่นอนเขามั่นใจ เพราะฉะนั้นต่อให้หล่อนก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องแล้วยื่นเอกสารให้เสร็จเรียบร้อย ให้เสร็จแล้วก็ออกจากห้องย่อมไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

รับรองได้เลยว่าปลอดภัยหายห่วง

 

“…” เห็นแก้วกำลังครุ่นคิดถึงคำพูดของตน

 

เขาไม่คิดอยู่รบกวนต่อ 

 

“ผมไปทำงานก่อน” หลังจากให้คำแนะนำจบสิ้นเขาขอตัวจากไป ปล่อยให้หญิงสาวได้เผชิญหน้าเลขาสาวกับประธานบริษัทคนเดียว เอาเข้าจริงเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหลังจากโดนไล่ออกมาจากห้อง

 

ทั้งสองกำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน ประธานแกรนคงไม่น่าเป็นห่วงสักเท่าไหร่ แต่สำหรับหญิงสาวเลขานี่มันค่อนข้างน่าเป็นห่วงมาก ถึงมากที่สุด น้อยสุดคงเมินเฉย มากสุดคงตวาดด่ากราดกลับมาเหมือนกับตน

 

…‘อย่าให้เธอโดนเหมือนกับฉันเลย’

 

“…” ขณะเขากำลังจะเดินจากไป 

 

“โอ้ ขอบคุณมาก” แก้วไม่ลืมกล่าวขอบคุณ

 

“เอาไว้ตอนกลางวันเดี๋ยวซื้อของมาฝาก” หลังจากกล่าวเสร็จสิ้นหล่อนมองส่งท้ายมอง เพื่อนหนุ่มเดินหายลับไปจากสายตา สายตาจดจ้องมองประตูเขม็งพร้อมสูดลมหายใจลึกก้าวเท้าเข้าไปในห้อง เข้าไปรับบรรยากาศหนักหน่วงต่อจากหนุ่มก่อนหน้า

 

หล่อนเคาะประตูอีกครั้งก่อนเปิดประตูเดินเข้าไปด้านใน

 

“ขออนุญาตค่ะ” สัมผัสแรกเริ่มเลยคือ แรงกดดันมหาศาลระหว่างประธานหนุ่มกับเลขาสาว สายตาทั้งสองตัวตนจับจ้องมองเสมือนกำลังแลกเปลี่ยนอะไรบางสิ่งอย่าง

 

บางสิ่งบางอย่างที่เธอไม่มีทางล่วงรู้

 

…‘ฉะ ฉันมาผิดเวลารึเปล่า?’

 

“ไล่กลับไปได้ไหมคะ? ชอบมาขัดขวางเวลาความสุขคนอื่นเขา” เลขาสาวยิ้มเรียบ

 

“ห้ามเด็ดขาด! เวลางานต้องเป็นงานเป็นการสิ ไม่ใช่ว่าเธอเป็นแบบนั้นมาตลอดหรอกเหรอ? ทำไมวันนี้ถึงมาทำตัวไร้สาระกับฉันกระทั่งงานการยังไม่เห็นมันอยู่ในสายตา ไหนจะมาไล่คนอื่นเขาอีก” แกรนปวดขมับขึ้นมาทันที คนที่คอยดูแลเขา คอยดูแลไม่ให้ตัวเองออกนอกเส้นทาง ไม่ให้ทำผิดกฎระเบียบ ไม่ให้ใช้อำนาจเกินควรกระทำล้ำเส้นผู้อื่น

 

ตอนนี้กลับต้องการละเมิดกฎระเบียบเสียเอง

 

“ระหว่างงานการกับตัวคุณ ไม่เห็นต้องเสียเวลาคิดด้วยซ้ำ”

 

“…”

 

รอยยิ้มหวานเยิ้มเผยออกมาให้เห็น

 

“ฉันก็ต้องเลือกคุณอยู่แล้ว” มือเรียวยื่นมาสัมผัสฝ่ามือเขาเบาบาง กระทั่งต่อหน้าคนอื่นหล่อนยังกล้ากระทำโดยไม่เห็นหัวหรือแก่หน้าใครหน้าไหนทั้งสิ้น ช่างชวนให้รู้สึกตื่นตระหนกเหลือเกิน

 

ร้อนจนเขาต้องรีบแก้ไขสถานการณ์กันไม่ให้มันบานปลายไปในทิศทางที่มันไม่สมควรก้าวเดินไป

 

“อย่ามาจับ” แกรนรีบยกมือหนีทันที

 

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะยอมลงให้ แต่หลังจากเธอออกไป คุณต้องทำตามสัญญานะ” เลขาสาวเหลือบมองแก้วเล็กน้อย ประกายแสงพวยพุ่งออกมาพริบตาเดียวก่อนจางหายไปไม่มีหลงเหลือ

 

แกรนถอนหายใจ

 

“ต้องให้เธอออกไปก่อน” นี่คงเป็นจุดกึ่งกลางระหว่างทั้งสองแล้ว

 

หลังจากบรรลุข้อตกลงเสร็จสิ้น

 

“…เชิญเข้ามาเลยค่ะ” เลขาสาวยิ้มหัวเราะอารมณ์ดีรีบเดินเข้าหาแก้วทันที มองด้วยสายตาเปลือยเปล่ารับรู้ได้เลยว่าเลขาสาวค่อนข้างปฏิบัติกับพนักงานเบื้องหน้าอย่างดี หากไม่เพราะอารมณ์ดีมีมิตรไมตรีกับคนทุกคน ก็คงไม่พ้นต้องมีเจตนาแอบแฝง

 

สำหรับคนที่อยู่ในบริษัทมานานพร้อมทั้งรู้จักหญิงสาวเลขาผ่านทางข่าวลืออย่างพนักงานสาวแก้ว ย่อมยากจะแยกแยะออกว่าอย่างไหนคือความจริง อย่างไหนคือสิ่งหลอกลวง

 

แต่สำหรับแกรนเขารับรู้ได้ชัดเจน ชัดเสียยิ่งกว่าชัด

 

“…” สายตารู้สึกผิดมองมาที่แก้ว

 

ขณะกำลังพูดคุยอารมณ์ดีกับเลขาสาว เธอนึกถึงคำพูดของพ่อหนุ่มหน้าอ่อนเมื่อครู่ที่บอกว่าเลขาสาวหล่อนอารมณ์ไม่ดี อารมณ์ไม่ดีที่ไหนชวนเธอพูดคุยมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จนกระทั่งรับรู้ได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองมาที่ตน ทั้งยังเป็นสายตารู้สึกผิดอีกต่างหาก

 

ต้นสายปลายเหตุคือประธานผู้มีอำนาจสูงสุด

 

…‘ทะ ท่านประธานทำไมถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นละ’

 

“เอาเอกสารมาให้ท่านประธานใช่ไหมคะ?” เลขาสาวบิวยิ้มเป็นกันเองมองแฟ้มเอกสารในมือแก้ว

 

“ค่ะ เป็นเอกสารเกี่ยวกับการประชุมครั้งที่แล้ว เกี่ยวกับสินค้าตัวใหม่ที่ท่านประธานบอกให้พวกเรากลับไปปรับปรุง” แก้วยังอธิบายต่อถึงเนื้องานที่พวกหล่อนได้รับมาจากประธานหนุ่มตรงหน้า แกรนที่ได้ยินพยักหน้ารับเตรียมรับเอกสารในหญิงสาวเบื้องหน้ามาเปิดดู

 

“…เร็วดีนิ”

 

“ขอผมดูหน่อย” หญิงสาวไม่ได้ยื่นเอกสารให้กับประธานแกรนตามคำสั่ง หล่อนเพียงจ้องมองไปที่เลขาสาว คล้ายกำลังช่างน้ำหนักในจิตใจว่าสิ่งหนึ่งสมควรพูดไปรึเปล่า

 

เลขาสาวขมวดคิ้วพอคาดเดาได้บางอย่าง

 

“…เกี่ยวอะไรกับฉันรึเปล่า?” 

 

“ทะ ท่านประธานเป็นคนบอกว่าต้องเป็นความลับสุดยอด กระทั่งเลขาก็ห้ามละเว้น”

 

“คุณ! กล้ามีความลับกับฉันเหรอ?!” สายตาคมกร้าวจ้องมองมาที่แกรน

 

“คือ… เหมือนจะเคยพูดแบบนั้นอยู่เหมือนกันนะ ฮ่า ๆ” แกรนยิ้มหัวเราะแห้ง ๆ แม้เปลือกนอกจะยิ้มขอโทษหากในใจกลับดีอกดีใจไปยกใหญ่ พร้อมทั้งหัวเราะสะใจไม่มีกั้นเก็บเลยแม้แต่น้อย