ตอนที่ 2 เขินเหรอคะ ท่านประธาน

 

…‘คนหรือว่านางฟ้ากันแน่นะ’

 

“…” ตลอดระยะเวลาสายตาของหนุ่มผู้ส่งรายงานจดจ้องมองมาที่เลขาสาวตลอดไม่คิดถอดถอนห่างเลยแม้แต่วินาทีเดียว ซึ่งนั้นก็สร้างความรำคาญให้หล่อนไม่น้อย แต่ทำยังไงได้ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่าจ้องมอง หากตรงเข้าไปหาเรื่องคงไม่ดีเท่าไหร่

 

แต่ถ้าไม่พูดอะไรออกมาสักอย่างเธอก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

 

…‘มองอะ มองได้ แต่ไม่ใช่มองตาค้างเหมือนแบบนี้’

 

“…” ขณะอิสตรีด้านหลังท่านประธานแกรนกำลังเดือดดาลเสมือนกับภูเขาไฟกำลังปะทุเดือดไม่มีใครหน้าไหนมาหยุดยั้งได้ ไอ้หนุ่มหน้าอ่อนกลับไม่ขยับกายไปไหนเลยทั้งที่เอ่ยปากขอตัวเรียบร้อย

 

ยังไม่รวมที่โดนแกรนบอกกล่าวไล่ให้ออกไปอีก

 

“…ให้ตายสิ” แกรนถอนหายใจ

 

เขามองออกเลยว่าสถานการณ์ต่อจากนี้มันกำลังจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าตัวส่ายหน้าปฏิเสธไล่ความคิดเกะกะออกจากหัวสมองปล่อยให้ตัวเองจมไปกับงานการตรงหน้าแทนดีกว่า

 

เพราะยังไงต่อให้เขาไม่พูดจาอะไรออกไปหล่อนคงจัดการเรื่องราวตัวเองได้อยู่ดี

 

“เลขาบิว?” หนุ่มหน้าอ่อนมันขยับตรงเข้ามาหาคล้ายต้องการพูดอะไรสักอย่างหลังจากเห็นเรือนร่างงดงามปานเทพธิดาขยับเข้ามาใกล้ชิดจนเหลือระยะห่างเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น

 

หัวใจมันพองโตเต้นระรั่วยิ่งกว่ากลองศึก คงไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเปล่าว่าอีกฝ่ายมีความต้องการกระทำสิ่งใด ติดตรงอีกฝ่ายเห็นชอบด้วยรึเปล่านั้นแหละคือส่วนสำคัญ

 

ชายหนุ่มตัดสินใจกล่าวออกไปทันที

 

…‘เอาวะ ตายเป็นตาย’

 

“ผมอยากขอเบอร์—”

 

“คนข้างนอกรออยู่ค่ะ” เลขาสาวเริ่มเปิดโหมดสงครามเย็นเข้าใส่ทันที

 

“…” เสมือนโดนค้อนหวนเข้าเต็มหัว

 

หญิงสาวไม่คิดปล่อยผ่านเริ่มกล่าวต่อ

 

“คุณยืนนิ่งอยู่ตรงนี้มานานพอสมควร กระทั่งไม่คิดจากไปไหนเอาแต่จ้องมองหน้าฉัน ซึ่งการกระทำของคุณ มีแต่จะขวางทางคนอื่นเขาทำงาน เกะกะ ไร้ประโยชน์ อีกอย่างการปล่อยให้คนอื่นเขายืนรอนอกห้องนาน ๆ ทั้งที่ตัวเองสมควรออกไปทำงานทำการให้เรียบร้อย มันเป็นการเสียมารยาทนะคะ” เย็นชาและเหินห่าง ขีดเส้นกั้นให้เห็นชัดเจนถึงระดับสายสัมพันธ์ต่อจากนี้ คำพูดหล่อนรุนแรงยิ่งกว่าคมดาบเสียบแทงเข้าใส่อีกฝ่ายไม่ขาดสาย 

 

เจอไม้นี้เข้าไปหนุ่มหน้าอ่อนถึงกับไปไม่เป็นเหมือนกัน ใบหน้าซีดเซียวไร้เลือดมาหล่อเลี้ยงขาสองข้างสั่นสะท้านจนแทบประคองร่างกายเอาไว้ไม่อยู่ แต่ด้วยแรงใจเหนือล้ำยังทำให้ชายหนุ่มยืนเผชิญหน้ากับเหตุการณ์เบื้องหน้าได้โดยไม่แสดงอาการน่าสมเพชออกไปให้คนภายนอกได้เห็น

 

“ขอโทษที่รบกวนครับ” รอยยิ้มแห้งโดดเดี่ยวปรากฏขึ้น เขายังกัดปากตัวเองจนเลือดแทบออกกันไม่ให้อารมณ์ทั้งหมดมันพุ่งพล่านไปมากกว่านี้ ก่อนก้มหัวให้สองสามครั้งรีบเดินไปเปิดประตูให้คนมาใหม่เข้ามารับหน้าที่แทน

 

แกรนเงยหน้าจ้องมองมาที่ตัวหญิงสาว

 

“เย็นชามากเกินไประวังไม่มีใครคบเอานะ” อย่าว่าแต่ไอ้หนุ่มหน้าอ่อนเมื่อครู่เลย ต่อให้เป็นตัวเขาเองโดนคำพูดของเลขาสาวเข้าไป ถ้าไม่จิตตกหลายวัน วันนี้ก็อย่าได้หวังจะเปิดปากพูดอีกเลย

 

หล่อนขมวดคิ้วกระทืบเท้าไม่พอใจ

 

“น่าสงสารออกไปพูดแบบนั้น” ยิ่งเห็นแกรนเข้าปกป้องแทนที่จะเข้าข้างหญิงสาวข้างกายแบบหล่อน

 

“คุณเข้าข้างเขา?”

 

“ฉันเป็นกลางต่างหาก”

 

“กลางหัวคุณสิ เห็นกันอยู่ว่าเขาเสียมารยาทขนาดนั้น ทำไมคุณยังเอ่ยปากช่วยเขาอีก?” หล่อนยังไม่มีท่าทียินยอมโอนอ่อนเลยแม้แต่น้อยกลับยิ่งโหมกระหน่ำเพลิงโกรธต่อ เปลี่ยนจากเป้าหมายเดิมมาสู่เป้าหมายใหม่

 

แกรนยิ้มหัวเราะรู้สึกสนุกกับการหยอกล้อครั้งนี้

 

…‘ใครใช้ให้เธอแกล้งฉันก่อนละ’

 

“ผู้ชายเหมือนกันละนะ ต่อให้เขาเสียมารยาทยังไง คำพูดของเธอมันก็ยังแรงอยู่ดี”

 

“ฉันว่าฉันค่อนข้างสุภาพ”

 

“…แต่เธอก็ยังไล่เขาอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?”

 

“เขามองฉันจ้องตาเป็นมันขนาดนั้นจะไม่ให้ไล่ได้ยังไงกัน หากเป็นคุณบ้างละ คุณจะทำยังไง มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้จ้องมองคุณตาเป็นมัน มองไม่คิดเหลือบสายตาไปทางไหน?” เลขาสาวบิวต้องการเรียกความเป็นธรรมให้กับตัวเอง ในเมื่อประธานบริษัทเจ้านายของตัวเองยังไม่คิดเข้าข้าง หล่อนจำต้องออกปากเถียงกลับด้วยตัวเอง

 

แกรนยิ้มหัวเราะจ้องมองเรื่องราวสนุกตรงหน้าพร้อมยุแหย่ตามสะดวก

 

“ปล่อยให้มองสิ ใครอยากมองก็เชิญ ฉันไม่ได้เดือดร้อนสักหน่อย”

 

“งั้นถ้าฉันจ้องมองคุณตลอดทั้งวันแบบนั้นบ้างละคะ?” หล่อนไม่ยอมแพ้ยังคงพยายามถามต่อทั้งที่รู้ว่าสุดท้ายปลายทางชายหนุ่มตรงหน้าไม่มีทางเลิกราแน่นอน

 

และก็เป็นจริงตามที่หล่อนคิดเอาไว้ทุกประการ

 

“เชิญ”

 

“…จริงเหรอ?” เลขาสาวแทรกเข้ามาทันทีไม่ปล่อยให้เสียจังหวะ

 

“จริงสิ ถ้าเกิดอยากจะมองก็เชิญมองได้เต็มที่เลย เพราะยังไงสุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่มองเท่านั้นเอง ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่เลยแม้แต่น้อย” แกรนหัวเราะเสียงสูงโดยไม่ได้เหลือบมองอีกฝ่ายด้วยซ้ำว่าหล่อนกำลังแสดงท่าทียังไงกับการตอบคำถามครั้งนี้ของประธานหนุ่ม

 

น้ำเสียงสุขใจปราศจากความหม่นหมองดังขึ้น

 

“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นค่ะ” คล้ายว่าจะดีใจด้วยซ้ำกับคำตอบของแกรน

 

…‘บัดซบ! เผลอตัวไป’

 

“มะ ไม่—” แกรนยิ้มมาตลอดหัวเราะสนุกสนานไปตามอารมณ์ ร่างกายแข็งค้างทันทีหลังจากรับรู้เรื่องราวบางอย่างเข้าโดยเฉพาะเมื่อเขาพบเห็นแววตาหล่อนทอประกายระยิบระยับ ก่อนจะบอกกล่าวว่าเป็นเพียงเรื่องล้อเล่นหรือเพราะพูดไปโดยไม่คิด มันก็สายเกินไป หญิงสาวย้ายตัวเองจากด้านหลังเขา

 

มาด้านหน้าเขาเรียบร้อยพร้อมทั้งย้ายเก้าทำงานมานั่งมองเขาตาเป็นมันอีกต่างหาก

 

“…” แกรนคิ้วกระตุกถอนหายใจสิ้นหวัง

 

“ขอบคุณค่ะ! สำหรับโอกาสหายากค่ะ ท่านประธาน”

 

“…เธอตั้งใจ”

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย” เลขาบิวเอียงคอไม่เข้าใจทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ

 

“เธอ ตั้งใจให้ฉันตกหลุมพราง” แกรนกัดปากเถียงกลับไป ตอนนี้สถานการณ์แปรเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเรียบร้อยหากไม่ใช่เพราะว่าเขานึกสนุกปากมากเกินไปอีกทั้งไม่ใช่สมองให้มากหน่อย

 

คงไม่ตกในสภาพแบบนี้หรอก

 

…‘ฉันพลาดได้ไงวะเนี่ย?!’

 

“เธอวางแผนเล่นงานฉัน บิวเธอมันนางมารร้าย”

 

“พูดอะไรของคุณ ฉันเพียงเถียงไปตามอารมณ์เท่านั้น ไม่ได้คิดวางแผนเล่นงานคุณเลยแม้แต่น้อย คุณชายท่านคิดมากไปเองรึเปล่า หรือเป็นเพราะท่านทำงานหนักเกินไป จนหัวสมองเบลอไปหมด กระทั่งเรื่องง่าย ๆ แบบนี้ยังคิดไม่ได้ หรือต่อให้ฉันขุดหลุมให้คุณกระโดดลงไป หากคุณไม่กระโดดเข้าไป ฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี และสำคัญที่สุดก็เป็นคุณที่เอ่ยปากบอกอนุญาตเองนิ ช่วยไม่ได้~” เลขาสาวยิ้มหัวเราะไม่คิดลุกหนีไปไหนอีก หล่อนเท้าคางจ้องมองมาที่ตนไม่คิดย้ายสายตาไปไหนแถมสายตาที่จ้องมองกลับมายังแฝงเอาไปด้วยหลากหลายอารมณ์

 

ทุกอย่างมันสายเกินไป สายเกินจนไม่น่าให้อภัย

 

“เดี๋ยวคนอื่นจะมาเห็น ลุกออกไป” แกรนพยายามดึงปัจจัยภายนอกเข้ามาช่วยเหลือ หวังให้เลขาสาวยินยอมโอนอ่อนถอยให้เขาสักก้าวหรือว่าสองก้าว

 

แต่ไหนเรื่องราวจะง่ายดายเฉกเช่นจินตนาการในหัวสมอง ความเป็นจริงมันโหดร้ายกว่านั้นเยอะ

 

“ไม่เอา ไม่เอาเด็ดขาด คุณเป็นคนพูดเองนิ ว่าจะปล่อยให้นั่งมองตามใจชอบ ไหนบอกว่ามองแค่ไหนก็ได้ สุดท้ายก็เอาไปไม่ได้อยู่ดี ในเมื่อคุณมั่นใจขนาดนั้น ก็ปล่อยให้ฉันจ้องมองแบบนี้ไปทั้งวันเถอะค่ะ รับรองว่าไม่สร้างปัญหาให้แน่นอน จะมองและมองอย่างเดียว” มองตลอดทั้งวัน จ้องเขม็งตลอดทุกช่วงเวลา นี่มันไม่ต่างอะไรไปจากการสร้างปัญหาให้เขาเลยแม้แต่น้อย

 

แกรนส่ายหน้าปฏิเสธดึงดันไม่เอา

 

“…ต่อหน้าคนอื่นไม่ได้ ภาพลักษณ์เสียหมด ให้เลขามานั่งมองประธานทำงานตลอดทั้งวัน มันไม่ต่างอะไรไปจากพวกไม่ได้ความ โหยหาความรักไม่เลือกเวลา หากปล่อยให้คนอื่นมาเห็นไม่พ้นต้องเกิดข่าวลือมากมาย ซึ่งจะส่งผลเสียมากกว่าผลดี ไม่ว่าจะทั้งตัวฉันตัวเธอ หรือกระทั่งบริษัทเองก็ไม่มีเว้น” เหตุผลหลักการมาเต็มเปี่ยมพร้อมหาทางลงให้ตัวเอง หญิงสาวไหนจะยอมความง่ายดายขนาดนั้น

 

หล่อนต้องการหล่อนก็ต้องได้มาครอบครอง

 

…‘โอกาสแบบนี้มันไม่ได้มาบ่อย ๆ ด้วยสิเนี่ย จะปล่อยให้เสียเปล่าก็น่าเสียดายเหลือเกิน’

 

“งั้น—” ประโยคยังไม่ทันพูดจบโดนแทรกเสียแล้ว

 

ทั้งคนที่กล่าวแทรกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน

 

“ได้หมด ถ้าไม่อยู่ต่อหน้าคนอื่น” แกรนกำหมัดตัวเองแน่นเขาพ่ายแพ้เรียบร้อยตั้งแต่เอ่ยปากบอกให้หล่อนทำตามใจชอบ หากยังบ่ายเบี่ยงไม่เลิกราอาจโดนสวนกลับเล่นงานจนได้บาดแผลใหญ่กว่าเดิมหลายเท่ากลับมา

 

เพื่อไม่ให้เกิดการโต้เถียงไร้สาระไปมากกว่านี้เขาจำต้องเป็นคนวางมือ

 

“เยี่ยม! ขอบคุณค่ะท่านประธาน” เลขาสาวยิ้มหัวเราะเสียงหวาน รับรองได้เลยว่าหากไอ้หนุ่มหน้าอ่อนเมื่อครู่พบเห็นคงหัวใจวายตายคาที่แน่นอน

 

เพราะรอยยิ้มของหล่อนมันช่างน่ารักเกินคำบรรยาย

 

…‘ฉันคนนี้เขินเหรอ เขินเพราะหล่อนยิ้ม’

 

“…” ประธานหนุ่มมาดเข้มกับคนอื่น ตอนนี้เบี่ยงหน้าหลบไม่กล้าจ้องมองดวงตาคู่งามหวานเยิ้ม ยิ่งหล่อนกำลังจ้องมองสังเกตใบหน้าเขาตลอดเวลามีเหรอว่าจะไม่เห็น

 

รอยเปื้อนสีแดงตรงแก้ม

 

…‘เขินเหรอ~ ท่านประธาน~’

 

“เอาไว้หลังจากนี้ฉันจะนั่งมองคุณตลอด ไม่ให้คลาดสายตาเลย ฮิฮิฮิ~” 

 

“…” การจู่โจมของหล่อนตกเข้ากระทบเปลือกใจเต็มแรง จากเดิมที่เขินอายอยู่แล้วยิ่งแสดงออกมาให้โลกหล้าได้เห็นชัดเจนหนักหน่วงเข้าไปใหญ่ เลขาบิวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชิดจนเกือบจะจูบกัน

 

เริ่มพูดเบาบางให้ได้ยินกันแค่สองคน

 

“จะ จะทำอะไรน่ะ”

 

“อะ หน้าแดงอีกแล้วนะคะ ประธานแกรน” รอยยิ้มมุมปากทรงอนุภาคช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน ทันทีที่ได้ยินคำกล่าวหยอกล้อไม่เลิกราของหล่อน แกรนก็ระเบิดเสียงตวาดดังลั่นใส่ทันที

 

แต่ที่แถมกลับมาด้วยคือใบหน้าแดงก่ำ ใบหน้าเขินอายที่หาได้ยากยิ่ง

 

“หุบปาก! รีบกลับไปทำงานได้แล้ว ยัยเบื้อก!”