ตอนที่ 15 ไหน้ำส้มกำลังจะแตก 

 

ขณะทุกคนกำลังตื่นตระหนกตกใจกับสถานการณ์เบื้องหน้า ชายหนุ่มผู้มากไปด้วยความสามารถเดินขยับเท้าเข้ามาตรงตำแหน่งเดิมที่แม่ค้าสาวเคยอยู่ พร้อมจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำงานค้างให้เสร็จสิ้น

 

แม่ค้าสาวงุนงงไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร

 

“น้องชาย?”

 

“คนหน้าสุดเข้ามาเลยครับ!” หลังจากตะโกนเสร็จแกรนยิ้มหันมากล่าวกับแม่ค้าสาว

 

“เดี๋ยวผมจัดการส่วนที่เหลือให้เอง” จนกระทั่งเห็นแกรนร้องเรียกให้ลูกค้าคนหน้าสุดเข้ามารับบริการจากตน ถึงได้เข้าใจว่าแกรนกำลังช่วยเหลืองานการ ช่วยเหลือแทนเธอที่ไม่อาจกระทำได้

 

ทั้งยังช่วยไม่ให้ลูกค้าทั้งหลายต้องเสียเวลาเปล่าประโยชน์โดยไม่ได้อะไรกลับบ้านไป

 

“เห็นแบบนี้ แต่ผมก็เคยทำมานะ ขายไอศกรีมน่ะ” แกรนยิ้มหัวเราะ

 

“…คือ เธอเคยเหรอ?”

 

เห็นแม่ค้าสาวยังไม่เข้าใจเจตนาของตนเลยต้องอธิบายเพิ่มเติม

 

“ผมมาเพราะต้องการไอศกรีมกลับบ้าน ในเมื่อแม่ค้ายังยืนไม่ได้ ผมก็ต้องทำแทนสิ คงไม่เป็นปัญหาอะไรใช่ไหม เดี๋ยวผมจ่ายเงินให้ รับรองไม่มีชักดาบหนีแน่นอน อีกทั้งเงินของลูกค้าผมจะทำบัญชีให้ไม่ให้ขาดตกบกพร่องรับรองว่าไม่มีโกง” เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเกิดกังวลใจแกรนพร้อมทำหมดทุกอย่างเพื่อให้ได้ไอศกรีมมาบรรเทาอารมณ์หญิงสาว

 

แม่ค้าสาวยิ้มพยักหน้ายินยอมไปในที่สุด

 

“เชิญเลย ถ้าอยากทำก็ทำเลย พี่ไม่ถือหรอก ถ้าน้องชายต้องการ น้องชายสามารถกินฟรีได้ไม่มีปัญหา ยังไงพี่สาวก็ได้น้องชายช่วยเหลือมาก่อน ส่วนคุณลูกค้าที่เหลือ ฉันต้องขอโทษด้วยกับสิ่งที่เกิดขึ้น หวังว่าพวกคุณจะยกโทษให้กับฉัน” หล่อนก้มหัวขออภัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น

 

แน่นอนว่าไม่มีใครหน้าไหนโทษหล่อนเลยแม้แต่คนเดียว เอาเข้าจริงหากเกิดโทษว่าเป็นความผิดของหญิงสาวแม่ค้า มันผู้นั้นก็เกินคนไปแล้วละ ไม่สมควรออกมาคบค้าสมาคมกับผู้อื่น เห็นกันอยู่ว่าหล่อนถูกกระทำจากคนอื่นหาใช่หล่อนกระทำตัวเอง 

 

หากพิจารณาจากเรื่องทั้งหมดย่อมไม่มีใครหน้าไหนกล้าไม่พอใจทำได้เพียงยิ้มแห้งกล่าวปลอบประโลมแทน

 

“ไม่มีปัญหา พวกเราเข้าใจดี”

 

“ใช่ หากไม่ใช่เพราะไอ้สารเลวนั้น คุณคงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนั้นหรอก”

 

เห็นผู้คนต่างให้กำลังใจไม่ขาดสายหางตาหล่อนเกิดชื่นขึ้นมาทันที

 

“ขอบคุณค่ะ” แม่ค้าสาวนึกว่าผู้คนจะเปิดปากด่าเธอ เนื่องจากเหตุการณ์ตรงหน้ามันทำให้จุดประสงค์ของทุกคนต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า ช่วงจังหวะเวลานี้่นอกจากไม่มีคำต่อว่ายังมีถ้อยคำให้กำลังใจเยอะแยะมากมาย

 

ราวกับมีน้ำหวานอาบย้อมเข้ามาในจิตใจจนหล่อนรู้สึกได้ถึงกำลังวังชากำลังเพิ่มมากขึ้น

 

“…อย่าพึ่งขยับ ตอนนี้เธอยังขยับไปไหนไม่ได้” บิวยังนวดฝ่าเท้าให้ต่อ

 

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”

 

“ไปขอบคุณเขา ฉันทำเพราะไม่ต้องการให้เขาจับขาผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันก็เท่านั้นเอง” ตรงมาก ตรงจนคนรับฟังทำอะไรไม่ถูกเลย แม่ค้าสาวยิ้มแห้งจ้องมองระหว่างแกรนกับบิว

 

เธอพอเข้าใจอะไรหลายอย่างขึ้นมาทันที

 

…‘เธอหึงเพราะเขาจะมาช่วยฉันสินะ’

 

“…”

 

แกรนทำลายบรรยากาศชวนอึดอัดด้วยคำพูดอ่อนโยน

 

“ยังเกินเร็วไปที่จะร้องไห้นะครับพี่สาว แล้วก็อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของหล่อนละ ต่อให้ผมต้องการจับเรียวขาของพี่สาวขึ้นมาจริง หล่อนก็ขัดขวางผมไม่ได้หรอก เว้นแต่ว่าเธอจะยื่นขาตัวเองมาให้ผมจับเอง”

 

“นายอยากจับขาฉัน” บิวยิ้มท้าทาย

 

“ให้ปะละ?”

 

“ถ้านายกล้า?”

 

“กล้าไม่กล้าเอาไว้ทีหลัง ตอนนี้คงต้องขอทำหน้าที่ตัวเองให้เสร็จก่อน” แกรนยักไหล่กลับมาเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับบริการลูกค้าแถวยาวเหยียด ทั้งยังไม่วายหันไปให้กำลังใจแม่ค้าสาวอีกครั้ง

 

“วางใจได้เลยพี่สาวผมจะทำหน้าที่ของพี่ให้เรียบร้อยเอง”

 

“…รบกวนด้วยค่ะ”

 

“เธอพาพี่สาวไปพักเถอะ” แกรนหันไปหาเลขาสาวบิว

 

“…ได้ นายจัดการได้ใช่ไหม?” บิวถามขึ้นมาแม้รู้ว่ามันช่างเป็นคำถามที่โง่เขลาเหลือเกิน

 

“หายห่วง หายห่วงแน่นอน แล้วก็สำหรับกินฟรี ดื่มฟรี ผมไม่เอาหรอก ผมไม่ชอบเอาเปรียบคนอื่น รับมาแค่น้ำใจอย่างเดียวก็เกินพอแล้ว หากผมยังโลภมากต้องการเอาเปรียบพี่สาวอีก ไม่แน่ว่าใครบางคนแถวนี้อาจลงไม้ลงมือทุบตีผมจนกลับบ้านไม่ถูก” แกรนยิ้มพร้อมเหลือบมองไปยังเทพธิดาที่กำลังนั่งนวดขาแม่ค้าสาว

 

“เห็นฉันเป็นคนป่าเถื่อนแบบนั้นเหรอ?”

 

“คนป่าเถื่อนที่ไหนจะสวยขนาดนี้ เทพธิดาเสียมากกว่า” มือหนาลูบเข้าที่เส้นผมเบาบาง ไม่ต้องบอกก็พอรับรู้ได้ว่าหล่อนค่อนข้างพึงพอใจกับการบริการครั้งนี้ของตน

 

นี่ไงเอียงคอตามเสียด้วย

 

…‘จะน่ารักกว่านี้ ถ้าเธอไม่กลายเป็นระเบิดเวลาไปละนะ’

 

“…รีบไปทำหน้าที่ของตัวเองซะ! ฉันจะได้รีบกลับบ้าน” บิวกดเสียงตัวเองให้ต่ำ แต่ก็รับรู้ว่ามันเป็นเพียงการกระทำแก้เขินเท่านั้น แม่ค้าสาวปิดปากหัวเราะสนุกสนานก่อนเงียบปากทันทีเมื่อเห็นแววตากดดันจนแทบขาดใจตาย

 

แกรนส่ายหน้าเริ่มกลับไปทำหน้าที่ตามที่เคยบอกกล่าว

 

“ครับ~”

 

“ต่อแถวครับ ต่อแถว” ผ้ากันเปื้อนพร้อม ถุงมือพร้อมเรียบร้อยก็เข้าสู่ขั้นตอนบริการตักไอศกรีมให้กับเหล่าลูกค้าทั้งหลายอาจเพราะด้วยสงสารเรื่องราวของแม่ค้าสาวที่โดนคนอื่นคุกคามยอดสั่งถึงได้พุ่งทะยานจนสังเกตเห็นได้ชัดเจน

 

สภาพตอนนี้เสมือนแย่งกันสั่งราวกับกลัวของจะหมดร้าน

 

“น้องชาย พี่เอา—”

 

“พี่เอาด้วย เอามา 5 ถ้วยเลย”

 

“5 ถ้วยกระจอก ฉัน 8 ถ้วย”

 

“พี่ชาย หนูขอ 2 ถ้วยค่ะ”

 

“พวกนายจะสั่งกันไปทำไมเยอะแยะ เหลือไว้ให้พวกฉันบ้าง?” บรรยากาศจากตอนแรกมืดไปด้วยเมฆหมอกตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยเสียงร้องเรียกสั่งไอศกรีม ช่างครึกครื้นเหลือเกินครึกครื้นจนเจ้าของร้านสาวไม่เคยพบเห็นมาก่อน ว่าไอศกรีมของตนจะสรรสร้างสถานการณ์เฉกเช่นนี้ออกมาได้

 

แกรนต้องออกปากเตือนเป็นประจำกันไม่ให้ทุกคนออกนอกกรอบ

 

“ลุงเข้าแถวให้มันเป็นระเบียบหน่อย?!”

 

“น้องชายมือนาย พี่เห็นนะ มือนายห้ามยื่นออกมานอกแถวมันรบกวนคนอื่นเขานะ กลับเข้าแถวด้วย”

 

“พี่สาวไม่ต้องส่งสายตาเป็นประกายให้ผม ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

 

“น้องสาวเก็บอาการหน่อย พี่ยังไม่อยากไปนอนเล่นในคุกนะ”

 

สถานการณ์ตอนนี้เรียกได้ว่าเข้าขั้นยุ่งยากกว่าปกติไปหลายเท่าตัว

 

“ไม่ต้องแย่งกัน ไม่ต้องแย่งกันครับ ยังเหลืออีกเยอะเลย และที่สำคัญห้ามลืมเด็ดขาดนะครับ ว่าต้องเป็นระเบียบเรียบร้อย การเข้าแถวเป็นระเบียบจะทำให้ผมทำงานได้ง่ายดายมากขึ้น และเมื่อผมทำงานง่ายดายมากขึ้นพวกคุณก็ได้ไอศกรีมกลับบ้านรวดเร็วเหมือนกัน เพราะฉะนั้นขอความร่วมมือด้วยครับ” แกรนทำหน้าที่เป็นพ่อค้าตักไอศกรีมพร้อมจัดแต่งประดับหน้าตาไอศกรีมด้วยความเร็วสูงจนหลายคนยังตกใจ นอกจากรวดเร็วยังสวยสดงดงามกว่าแม่ค้าสาวหลายเท่าตัว อีกทั้งขณะทำงานเขายังพูดคุยได้โดยไม่เสียงานเสียการ

 

คล้ายกับว่านี่ไม่ใช่การทำงานครั้งแรกแต่ทำมาตั้งหลายต่อหลายปี

 

“พระเจ้าช่วย ทำไมถึงได้ทำออกมาสวยขนาดนี้”

 

“ไอศกรีมกลมมากไม่มีร่องรอยเสียทรงเลยแม้แต่น้อย”

 

“อะ รูปกระต่ายเขาทำได้ยังไงกัน”

 

“เทคนิคจะสุดยอดเกินไปแล้ว ไม่มองด้วยอีก ไม่มองแล้วทำไมถึงได้ตกแต่งได้ตรงตำแหน่งไม่พลาดเป้า” เธอแทบบ้าคลั่งเมื่อได้เห็นชายหนุ่มทำงานมันช่างแตกต่างจากกรณีของเธอราวกับฟ้ากับเหว แตกต่างจนไม่อาจเอามาเปรียบเทียบกันได้ ในใจตอนร้อนรนเหลือเกิน

 

ร้อนรนจนไม่อาจกักเก็บความในใจได้อีกต่อไป

 

“เขา เขาเคยขายไอศกรีมมาก่อนจริงเหรอ?” เธอหันมาถามบิวทันที

 

“เคยสิ แถมยังขายดีจนมีชื่อเสียง แต่นั้นมันก็นานมาหลายปีแล้ว”

 

“…” บิวขมวดคิ้วประหลาดใจ

 

“เห็นแบบนี้แต่เขาก็ทำมาหลายอย่าง หลายอย่างจนเธออาจคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าคนคนหนึ่งจะสามารถกระทำได้มากมายขนาดนี้” บิวเหม่อลอยไปชั่วขณะอาจเพราะหล่อนกำลังหวนนึกถึงความทรงจำเมื่อครั้งอดีต แม่ค้าสาวเพียงจ้องมองแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงเรียกร้องแต่อย่างใด

 

หล่อนเพียงจับตามองแกรนโยกตัวไปมาอย่างคล่องแคล่วตักไอศกรีมบริการลูกค้าด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ

 

“เชี่ย! โคตรเก่งเลยวะ”

 

“ดู ๆ ไปแล้วเขาก็หน้าตาดีเหลือกันนะ”

 

“ถ่ายคลิปเร็วเข้า มันต้องโดดเด่นในข้ามคืนแน่ฉันมั่นใจ”

 

“ฉันเอาด้วย”

 

“อยากได้เบอร์เขาจัง”

 

บิวนิ่งค้างไปเลยพร้อมมองแรงไปหาหญิงสาวที่อยากได้เบอร์แกรน

 

…‘อยากได้เบอร์เขา? ฝันหวาน!’

 

“…” ชายหนุ่มผู้ที่ตนแอบหลงใหล แอบหลงรัก ตอนนี้กำลังเปล่งประกายให้คนอื่นได้รับชม ทั้งที่หล่อนควรยินดีกับโอกาสครั้งนี้ แต่ไม่รู้ทำไมพอได้ยินว่ามีคนต้องการเข้ามาเกาะแกะ ต้องการเข้ามาสนิทเกินพอดี

 

ในใจมันถึงได้ร้อนเป็นไฟแบบนี้

 

“คะ คือเท้าฉันยังเจ็บอยู่” แม่ค้าสาวไม่ใช่คนไม่รู้เรื่องราว เธอจึงพยายามชักจูงให้เมดสาวกลับมาสนใจเธออีกครั้ง ก่อนถอนหายใจโล่งอกเพราะแววตาเย็นชาเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงกดดัน

 

จางหายไปหลายระดับแต่มันก็ยังอยู่ไม่หายไปไหน

 

“ฉันรู้ ห้ามขยับไปไหน” ระหว่างกำลังนวดฝ่าเท้าบิวพึมพำเสียงต่ำชวนขนหัวลุก

 

“นังสารเลวพวกนั้นคิดจะแย่งผู้ชายกับฉันเหรอ? ฝันหวาน” ดูท่าไหน้ำส้มกำลังจะแตกกระจายในอีกไม่ช้า