ตอนที่ 14 พลังเสน่ห์

 

เหนือขึ้นไปบนตึกสูงปรากฏร่างชุดคลุมสีดำสองร่าง หนึ่งร่างสวมใส่หน้ากากเงิน อีกร่างหนึ่งสวมหน้ากากทองแดง ทั้งสองต่างจดจ้องมองเหตุการณ์ไม่คิดปล่อยผ่านเรียกได้ว่าจับตามองตั้งแต่แกรนออกมาจากร้านอาหารมุ่งตรงมาร้านไอศกรีม

 

หน้ากากทองแดงพยักหน้าหลังจากเห็นแกรนยื่นมือเข้าจัดการกับชายหัวแข็งหยาบกร้าน เห็นกระบวนการแล้วมันอดไม่ได้ที่จะชื่นชม นอกจากเรียบง่ายแล้วยังทรงประสิทธิภาพอีกต่างหาก

 

สมแล้วที่เป็นผู้มีพลังพิเศษนับได้ว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง

 

“ประธานแกรนยังลงมือได้เด็ดขาดเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน”

 

“…ใช่ ไม่ก่อให้เกิดความเสียหายในวงกว้าง อีกทั้งยังเข้าจัดการปัญหาได้เสร็จสับในพริบตา”

 

“ผู้มีพลังพิเศษกับคนปกติธรรมดา สุดท้ายมันก็ห่างชั้นกันเกินไป” เพียงแค่คิดอดถอนหายใจไม่ได้ หากใช้วิธีการปกติธรรมดากว่าจะสามารถจัดการปัญหาตรงหน้าได้คงต้องใช้ทั้งสมองและความอดทนอาจบวกเข้ากับกำลังด้วย

 

ดีไม่ดีหากไม่ควบคุมสถานการณ์มันอาจบานปลายจนนำไปสู่การวิวาทแต่ด้วยการใช้พลังพิเศษเข้ามาช่วยเหลือทุกอย่างจะง่ายดายจนไม่อาจนำมาเปรียบเทียบได้อีกตลอดกาล

 

หน้ากากเงินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้น

 

“เรื่องจัดการปัญหา พลังของประธานแกรนถือได้ว่ายอดเยี่ยม แต่ในเรื่องของความเด็ดขาดคงยังไม่ถือว่าเด็ดขาดเต็มปากเสียทีเดียว” คำพูดประโยคทำเอาหน้ากากทองแดงเหลือบหันมอง

 

สำหรับเขานี่ก็ถือได้ว่าเด็ดขาดอยู่พอสมควร ไม่สร้างปัญหาอื่นเพิ่มเติม ใช้วิธีการที่ทรงประสิทธิภาพ ไม่เกินเลย แต่สามารถแก้ปัญหาได้หมดจด แน่นอนว่าหากไม่คำนึงถึงปัญหาที่ตามมา ไม่คำนึงถึงความเสียหาย นี่อาจจะไม่ใช่ความเด็ดขาดแท้จริงเหมือนกับที่หน้ากากเงินได้กล่าว

 

“…” แกรนยังยืนนิ่งในร้านไอศกรีม

 

สายตาหน้ากากเงินเปล่งประกายเล็กน้อย

 

“นี่ยังไม่ถือว่าเด็ดขาด หากเด็ดขาดจริง คนพวกนั้นคงไม่พ้นต้องโดนกวาดล้างหมดไม่มีเหลือ ด้วยพลังอำนาจของเขาการฆ่าคนสักคนสองคน มันก็ไม่ได้ยากเย็นจนไม่สามารถทำได้หรอก ดีไม่ดีคนที่เป็นศัตรูกับเขาอาจตายไม่รู้ตัวเลยก็ได้” หน้ากากเงินส่ายหน้าปฏิเสธถ้อยคำของลูกน้องตน ลองให้คนผู้นั้นลงมือจริงจังผลลัพธ์ที่ออกมาย่อมไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแบบนี้แน่นอน

 

อีกทั้งหากไม่ถึงที่สุดจริง ๆ ย่อมไม่มีใครต้องการให้ผู้มีพลังลงมือจริงจัง หากเกิดลงมือจริงจังนั้นย่อมต้องหมายความว่าความเสียหายพร้อมผลกระทบที่จะตามติดมานั้น ล้วนเยอะแยะมากมายจนแทบทำเอาคนเก็บกวาดต้องปวดกระบาล

 

หน้ากากทองแดงถามย้ำอีกครั้ง

 

“พลังอำนาจของเขามากมายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“พลังของเขาค่อนข้างพิเศษ”

 

“…” ค่อนข้างพิเศษแสดงว่าแตกต่างจากพลังปกติ และในเมื่อแตกต่างจากพลังปกติขึ้นมาเมื่อไหร่ล้วนต้องเป็นกรณีพิเศษที่หาได้ยากยิ่งเหมาะสำหรับค้นคว้า

 

ช่างกระตุ้นให้คนอื่นอยากรับรู้เสียจริง

 

“พอจะบอกได้ไหมครับ?”

 

“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน เคยได้ยินมาบ้างว่าพลังของประธานแกรนเกี่ยวข้องกับเสน่ห์” ชายหน้ากากสีเงินในชุดคลุมใหญ่กล่าวตามที่ตัวเองได้ยินมาอีกทีให้ลูกน้องตนเองรับฟัง

 

ลูกน้องรับสารพร้อมคิดตาม

 

“พลังเสน่ห์?”

 

“ใช่ พลังที่สามารถทำให้ทุกคนต้องยอมทำตามคำขอของเขา”

 

“นี่คือสาเหตุที่ทำให้ทุกคนนิ่งเงียบไปแบบนั้น และก็ชายคนนั้นที่เดินกลับไปก็—” หากนี่เป็นพลังของเขาก็สามารถอธิบายได้เต็มสิบส่วนว่าทำไมผู้คนมากมายถึงได้นิ่งค้าง พร้อมชายก่อปัญหาถึงได้กล้บบ้านง่ายดาย

 

โดยไม่เกิดอะไรบานปลาย

 

“เพราะพลังเสน่ห์” หน้ากากเงินแทรกยืนยันสมมติฐาน

 

“ควบคุมผู้คน บงการชีวิต แบบนี้มันยอดเยี่ยมไปเลยไม่ใช่เหรอครับ?”

 

“ใช่ เพียงแต่ว่าเขาไม่ค่อยใช้มันสักเท่าไหร่ น้อยครั้งนักที่เขาจะใช้”

 

“…” พลังที่สามารถควบคุมคนอื่น ย่อมต้องเป็นพลังยอดเยี่ยม พลังที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ทำไมถึงไม่ใช่มัน หรือว่าเป็นเพราะเงื่อนไขอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องรึเปล่า ขณะกำลังจะเปิดปากถาม

 

หน้ากากเงินตัดประเด็นจบทันทีไม่ปล่อยให้สืบสานต่อ

 

“ไม่ต้องถามเหตุผล เพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพียงแต่ว่าเรื่องพลังของท่านประธานแกรนยังไม่ต้องไปคิดให้มากความ ตอนนี้สนใจเกี่ยวกับการเลขาบิวดีกว่า” พอพูดมาถึงจุดนี้หน้ากากเงินอดไม่ได้ที่จะมองหญิงสาวงดงามปานเทพธิดาในแววตาเขาไม่มีความลุ่มหลงมีเพียงหวาดละแวงเท่านั้น

 

แน่นอนว่าลูกน้องหนุ่มเข้าใจดีว่าหัวหน้าตนกำลังพูดเรื่องอะไรขึ้นมา

 

“พลังสายกายภาพ” หน้ากากทองแดงก็มองเทพธิดาบิว

 

“มะ มันใกล้จะคลุ้มคลั่งแล้วใช่ไหมครับ?” ปัญหาหนึ่งสำหรับผู้มีพลังทั่วไปคือในรอบหนึ่งเดือน จะมีจังหวะช่วงเวลาหนึ่งที่พลังของพวกเขาจะพุ่งทะยานเหนือฟ้าจนยากจะควบคุมหากไม่สามารถควบคุมได้ หรืออดทนอดกลั้นเอาไว้ไม่ได้ ผู้มีพลังก็จะเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง

 

สำหรับผู้มีพลังคนอื่นการเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่งมันอาจไม่รุนแรงมากนัก ยังสามารถใช้ชีวิตปกติธรรมดาได้โดยไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น หรือต่อให้สร้างความเดือดร้อนให้ก็ยังน้อยยิ่งกว่าน้อย

 

แต่นั้นจะไม่ใช่สำหรับกรณีของบิวด้วยพลังสายกายภาพหากเกิดสภาวะคลุ้มคลั่งขึ้นมา พละกำลังของหล่อนรวมไปถึงภาวะทางด้านอารมณ์จะพุ่งทะยานจนพร้อมทำลายล้างทุกอย่างที่ขวางหน้า ขอเพียงทำให้หล่อนอารมณ์เสียหล่อนก็พร้อมตรงเข้าไปหักกระดูก ทำลายล้างทุกสรรพสิ่งไม่ให้หลงเหลือ

 

นี่แหละคือความน่ากลัวของบิวเวลาเข้าสู่สภาวะคลุ้งคลั่ง

 

“ดูจากตอนนี้ก็น่าจะใกล้ได้เวลา”

 

“…” หายนะคงยากจะหลีกเลี่ยง

 

“กลับไปเตรียมตัวให้พร้อม หากพลังของหล่อนเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาเมื่อไหร่ พวกเราจะลงมือให้รวดเร็วที่สุดก่อนความเสียหายจะขึ้นกับประชาชน และที่สำคัญห้ามประมาทเด็ดขาด งานนี้ไม่เหมือนงานอื่นที่เคยทำมา เกิดประมาทขึ้นมาเมื่อไหร่รับรองไม่จบที่โรงพยาบาล ก็ไปเจอหน้ากันอีกทีที่นรก” หน้ากากเงินย้ำจริงจังไม่ใช่กับหน้ากากทองแดงอย่างเดียวยังรวมไปถึงเหล่าลูกทีมทั้งหลายที่อยู่ใต้การบังคับบัญชาของตนอีกด้วย

 

แกรนกำลังมองแผ่นหลังของสองตัวร้อย

 

“…” ย้ายตำแหน่งสายตามายังพวกชายชุดคลุม

 

เห็นสายตาประธานหนุ่มจ้องมองมา พวกเขาก้มหัวแสดงความเคารพก่อนแกรนจะหมดความสนใจย้ายสายตาตัวเองไปหยุดตรงคนผู้หนึ่งที่กำลังโทรศัพท์พูดคุยกับปลายสาย ไม่ใช่เพียงแค่แกรนคนเดียวที่สนใจบิว สายตาทั้งสองคู่ในชุดคลุมก็ย้ายจากตัวของแกรนไปยังตัวเลขาบิวแทน 

 

…‘งานหิน ทำสำเร็จก็ดีไป แต่ถ้าหากไม่สำเร็จขึ้นมารับรองได้เลยว่าหายนะกันทั่วหน้า’

 

“…” ในใจพวกเขาต่างสั่นสะท้านเพราะล่วงรู้ว่างานการค่ำคืนนี้คงไม่ง่ายดายเหมือนกับคราวของแกรนแน่นอนที่ใช้เพียงพลังกับสายตาก็สยบผู้คนบีบบังคับให้ทำตามใจชอบ

 

แกรนมองสังเกตบิวจากด้านหลังพร้อมประเมินสถานการณ์โดยรอบอย่างใจเย็น

 

“ดูจากดวงตาเริ่มกลายเป็นสีแดงเลือด ท่วงท่าการยืน อารมณ์ไม่ค่อยมั่นคงค่อนข้างโนมเอียงไปทางด้านลบเป็นส่วนใหญ่ และที่สำคัญคือพละกำลังที่เพิ่มขึ้นผิดปกติ คงใกล้จะได้เวลาคลุ้มคลั่ง”

 

“ต้องพาไปที่อื่นก่อน” ปล่อยเอาไว้จะเป็นอันตรายกับคนปกติธรรมดาที่ไม่รู้เรื่อง

 

หลังจากประเมินเสร็จสิ้นเขาเริ่มหาวิธีการแก้ไขพร้อมชะลอไม่ให้เหตุการณ์มันเกินขอบเขต

 

“แต่ก่อนจะไปถึงเรื่องของบิว คงต้องจัดการเรื่องตรงหน้าให้เสร็จสิ้นก่อน ถ้าไอศกรีมได้ตรงตามความต้องการของบิว น่าจะชะลอการคลุ้มคลั่งได้ไม่มากก็น้อย แต่ก็ยังถือว่ามีประโยชน์ไม่อาจปล่อยให้โอกาสต้องสูญเปล่า” แกรนถอนหายใจดวงตาเปล่งแสงสีชมพูยังคงเปล่งประกายต่อเนื่อง ชายหนุ่มกวาดสายตามองผู้คนโดยรอบก่อนไปหยุดที่เด็กสาวจ้องมองกลับมาด้วยความเป็นห่วง

 

เขายิ้มหัวเราะปลดพลังทั้งหมดออกก่อนดวงตาสีชมพูจะหดหายไม่มีหลงเหลือ

 

“…” ประกายชีวิตกลับมาอีกครั้ง

 

ผู้คนเริ่มรู้สึกตัว

 

“…มันเดินกลับไปไหน?” พวกเขาต่างจดจำเหตุการณ์ได้หมดทุกอย่างเพียงแต่ว่าไม่อาจทำความเข้าใจได้ ไม่อาจได้รับอนุญาตให้ทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า สุดท้ายทำได้เพียงครุ่นคิดกันไปเอง

 

ไม่อาจหาคำตอบได้อีกตลอดกาล

 

“เดินกลับไปเลยวะ”

 

“ไม่หันกลับมาด้วย”

 

“มันเป็นบ้าอะไรอีกวะ เมื่อกี้ยังโวยวายไม่หยุด มาตอนนี้กลับว่าง่ายยอมกลับบ้านหน้าตาเฉยเลยวะ” ทุกคนยังพูดคุยกันต่อถึงสาเหตุหลักสำคัญที่ทำให้เจ้าสองตัวร้อยยอมกลับไปโดยดีไม่หาเรื่องคนอื่นเพิ่มเติม แน่นอนว่าต้นสายปลายเหตุเพียงยิ้มเล็กน้อย

 

ก่อนแกรนจะเดินตรงเข้าไปหาแม่ค้า

 

“ไม่เป็นไรนะครับ”

 

“…ค่ะ”

 

“บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” ในเมื่อช่วยเหลือแล้ว ก็ต้องช่วยเหลือให้ถึงที่สุด เขาไม่อยากทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ บวกกับต้องการซื้อไอศกรีมกลับบ้านให้รวดเร็วที่สุดจึงเร่งจัดการทุกอย่างให้เข้าที่

 

แม่ค้าสาวตื่นตัวเล็กน้อย

 

“…ไม่มีค่ะ” ก่อนหางคิ้วจะกระตุก

 

ตำแหน่งมาจากต้นขาเนื่องจากโดนกระชากให้เดินตาม เลยลงตำแหน่งเท้าผิดจังหวะ ทำให้ข้อเท้าเกิดบวมขึ้นมาน่าจะทรงตัวไม่ได้ไปพักหนึ่งแน่นอนว่าหากเกิดทรงตัวไม่ได้ ไอศกรีมคงต้องบอกลา

 

แกรนขมวดคิ้วตัดสินใจรวดเร็ว

 

…‘รีบทำจะได้รีบกลับ’

 

“เหมือนจะมีตรงข้อเท้านิดหน่อยนะครับ” ถึงปากบอกไม่มีแต่เขาเห็นมันค่อนข้างชัดเจน

 

“ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉัน”

 

“ขออนุญาตนะครับ—” เหลือระยะห่างอีกเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้นก่อนมือของเขาจะคว้าท่อนขาเรียวขาวของแม่ค้าสาวผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์วัยกลางคน ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นเข้าแทรกระหว่างกลางทั้งสอง

 

หยุดไม่ให้เหตุการณ์ต่อจากนี้เกิดขึ้น

 

“…” ร่างอิสตรีผู้หนึ่งยืนสงบนิ่ง เรือนร่างงดงามปานเทพธิดาลงมาจุติบนโลกหล้า ดึงเอาห้วงชีวิตของทุกคนหดหายไปหมดไม่มีหลงเหลือด้วยเพียงการปรากฎตัวเท่านั้น

 

ทุกคนถึงกับลืมหายใจ

 

“บิว?” แกรนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

 

“ให้ฉันเอง ฉันช่วย” หล่อนไม่ได้หันไปสนใจชายหนุ่ม กลับเลือกก้มหน้าพูดคุยกับแม่ค้าสาวแทนน้ำเสียงติดเย็นชากดให้บรรยากาศหนาวสั่นไปหลายเท่าตัว ผู้คนในตอนแรกที่เฝ้ามองต่างเบี่ยงสายตาหลบไม่กล้ามองอีกต่อไปอาจเพราะแรงกดดันที่บิวปลดปล่อยออกมามันมากมายเกินจนไม่อาจต่อต้าน

 

กระทั่งตัวแม่ค้าสาวเองยังตื่นตระหนกตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

 

“…”

 

“ได้ใช่ไหม?” บิวถามขึ้นอีกครั้งพอเห็นทุกคนเงียบ

 

“มะ ไม่มีปัญหาค่ะ”

 

“…เชิญเลย” เขามั่นใจได้เต็มสิบส่วนว่าหล่อนไม่ได้กล่าวถามแม่ค้าคนสวย กล่าวบอกกับตนมากกว่าว่าไม่ให้เข้ามายุ่งย่ามหล่อนจะเข้ามาจัดการเองทั้งหมด 

 

…‘เข้ามายุ่งทันที หลังจากที่พูดคุยโทรศัพท์ แสดงออกชัดเจนมาก ทั้งที่แรงกดดันที่ปล่อยออกมายังมากเกินปกติ’

 

“…” แกรนยิ้มพร้อมก้าวเท้าถอยหลังหากสายตาเริ่มหวาดละแวงมากขึ้นอีกหลายระดับ