ตอนที่ 13 จูบหน้าผาก

 

แถวยาวเหยียดยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับลด แกรนกับเด็กสาวมัธยมพร้อมคนอีกสิบกว่าคนล้วนยืนสงบนิ่งในตอนแรก ตอนนี้เริ่มเปิดปากบ่นไม่พอใจ บางส่วนยอมถอยไปซื้อร้านอื่นแทน

 

แกรนขมวดคิ้วไม่พอใจ

 

“แถวไม่เห็นลดเลย”

 

“หรือว่าเจ้าของร้านเขากำลังยุ่งอยู่รึเปล่าคะ?” เด็กสาวยังพอมองโลกในแง่ดี

 

“ไม่รู้เหมือนกัน ดึกขนาดนี้พ่อแม่ของเธอยังไม่มีมารับอีกเหรอ?” เพื่อไม่ให้การรอคอยมันน่าเบื่อเกินไป จึงเริ่มเปิดปากถามคำถามอื่นขึ้นมาแทน เปิดบทสนทนาท่ามกลางผู้คนมากมายกำลังยืนรอไอศกรีม

 

เด็กสาวไม่คิดอะไรยอมพูดคุยกับแกรนต่ออาจเพราะอีกฝ่ายพูดคุยสนุกถือว่าฆ่าเวลาได้ดี

 

“ยังค่ะ แต่คงอีกไม่นาน ซื้อไอศกรีมเสร็จก็น่าจะมารับพอดี”

 

“แล้วพี่จะกลับเมื่อไหร่คะ?”

 

“น่าจะหลังจากซื้อไอศกรีมเสร็จ พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานทำการอีก น่าเบื่อ” แกรนถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับวิถีชีวิตในห้องสี่เหลี่ยมพร้อมกับกองเอกสารเท่าภูเขา เลือกได้พรุ่งนี้อยากหยุดไปนอนเล่นอยู่บ้าน ดูหนัง ฟังเพลงตามอารมณ์เหลือเกิน

 

แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ หากเขากระทำจริงคงโดนบิวเล่นงานถึงตาย

 

“เกะกะ ขวางทาง รีบหลบไป ฉันกำลังรีบ” เหตุการณ์เดิมเกิดขึ้นอีกครั้งซ้ำสอง เพียงแต่ว่าแตกต่างกันเล็กน้อยตรงที่มันเกิดขึ้นด้านหลังตน ไม่ได้เกิดขึ้นด้านหลังเด็กสาวมัธยมปลาย

 

สัมผัสกลางหลังหนักหน่วง 

 

“…” คงไม่พ้นต้องโดนศอกหรือว่าหมัด

 

“เห้ย!” ร่างเขาโน้มตัวเข้าหาตัวหญิงสาว ดวงตาเบิกกว้างพยายามใช้เท้าตัวเองเพื่อรักษาสมดุลน่าเสียดายที่มันเป็นเพียงการกระทำเปล่าประโยชน์เพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย

 

ทำได้เพียงมองร่างตัวเองล้มเข้าหาเด็กสาว

 

…‘ยะ อย่านะ! หยุดสิวะ!’

 

จุ๊บ!

 

ริมฝีปากตัวเองแนบประทับเข้ากลางหน้าผากเด็กสาวมัธยม

 

“อะ!” เด็กสาวนิ่งไปเลย

 

“…” เหตุการณ์มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก รวดเร็วเกินกว่าใครจะตอบสนองได้ทันท่วงที แรงผลักจากด้านหลังส่งร่างชายหนุ่มพุ่งเข้าไปหาเด็กสาว พุ่งไปธรรมดาคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่หากพุ่งเข้าไปและเผลอไปจูบหน้าผากเด็กสาวเข้าให้ ถือว่าเลวร้ายมากถึงมากที่สุด

 

ร่างแกรนแข็งค้างไปในทันที

 

“พะ พี่ชาย”

 

…‘นุ่มวะ เห้ย! ไม่ใช่เวลามาคิดเปล่าวะ!’

 

“คะ คือ พี่ขอโทษ” อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้วะเนี่ย เพียงแค่กอดกันโดยไม่ได้ตั้งใจนี่ก็ถือว่าแย่แล้วนะ ยิ่งมาจูบหน้าผากด้วยอีก พระเจ้าช่วยกะไม่ให้เขาเข้าหน้าหล่อนได้อีกเลยใช่ไหม

 

แกรนรีบขอโทษทันทีก้มหัวขอโทษลงต่ำแสดงให้เห็นว่าจริงจังมากกับการขอโทษครั้งนี้

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร มันเป็นอุบัติเหตุหนูเข้าใจ” เด็กสาวรีบโบกมือปฏิเสธทั้งที่หน้ายังแดงก่ำไม่เลิกรา

 

หลังจากขอโทษขอโพยกันเสร็จสิ้นทั้งสองกลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากเหงื่อใสไหลอาบเต็มหน้าของทั้งสองโดยเฉพาะกับแกรน ยังดีที่เลขาสาวบิวยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จ

 

…‘ซวยโคตรเลยวันนี้’

 

“เจอตั้งแต่เช้าจรดเย็น” เสียงถอนหายใจโล่งอกดังขึ้น แต่มันก็ยังไม่ถือว่าน่าโล่งอกเสียทีเดียวเพราะเด็กสาวตรงหน้านิ่งเงียบตลอดแถมยังแสดงออกให้เห็นชัดเจนว่าหลบหน้าไม่คิดจ้องมองอีกเป็นครั้งที่สอง

 

“…” บรรยากาศอึดอัดจนยากจะขยับกายไปไหน 

 

เกิดช่องว่างระหว่างบทสนทนาขึ้นระหว่างเขากับสาวผู้มาใหม่ ยังไม่ทันได้คิดหาวิธีจูนเข้าหาใหม่โดยไม่ทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคือง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทั้งยังร้องดังเต็มเปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจ แถมทิศทางยังเป็นต้นแถวตำแหน่งเดียวกับร้านไอศกรีมร้านที่แกรนอุตส่าห์ยอมเข้าแถวนั้นเอง

 

ร่างหญิงสาวซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของร้านขมวดคิ้วไม่พอใจ

 

“นิ ทำไมนายถึงได้มายุ่งวุ่นวายกับฉันอีกหะ!”

 

“กลับไปคุยกันที่บ้าน” ตัวเดิมที่ผลักหลังแกรนเป็นคนร้องไม่พอใจ อีกคนหนึ่งน่าจะเป็นเพื่อนของมันเป็นไอ้ตัวที่ผลักหลังเด็กสาว อยู่ด้วยสองตัวร้อยนับได้ว่าสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นไปทั่วทั้งยังไม่คิดขอโทษอีก

 

ดูจากท่วงท่าและคำกล่าวคงน่าจะรู้จักกับเจ้าของร้าน

 

“ไม่เอา ฉันจะขายของ” หญิงสาวเจ้าของร้านสะบัดมือออกไม่ให้อีกฝ่ายจับเนื้อต้องตัว

 

ห้ามไปก็เปล่าประโยชน์ไอ้ผู้ชายมันจับข้อมือเตรียมดึงหล่อนออกจากร้าน เห็นได้ชัดเลยว่าอาศัยกำลังเข้าช่วงชิง เข้าคุกคาม โดนที่อีกฝ่ายไม่จำยอมซึ่งทำเอาเหล่าพลเมืองดีทั้งหลายขมวดคิ้วกันเป็นแถว

 

แต่ไม่มีใครคิดเข้ายุ่งเพราะมันเป็นปัญหาของครอบครัวคนอื่นเขา ไม่ใช่ปัญหาที่ตัวเองจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้

 

“…”

 

“ช่วยด้วยค่ะ ลวนลามค่ะ ฉันโดนลวนลามค่ะ”

 

“ไอ้หนุ่มปล่อยเธอนะโว้ย!” หนึ่งในนั้นอดทนอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ตรงเข้าไปเตรียมแยกทั้งสองออกจากกัน แต่ก็โดนผลักออกหน้าตาเฉยด้วยพละกำลังที่เหนือกว่า

 

หลังจากมันผลักคนนอกเสร็จก็หันมาด่ากราดใส่ทันที

 

“เรื่องของผัวเมีย คนอื่น คนนอกห้ามยุ่ง หากแกยังยุ่งอีกฉันจะหักขาแกทั้งสองข้าง”

 

“อยากไปนอนโรงพยาบาลแทนบ้านไหม?” เพื่อนมันกลายเป็นเกราะกำบังให้คอยกันไม่ให้คนอื่นเขามายุ่ง

 

“…” ทำเอาเหล่าพลเมืองดีทั้งหลายต้องทบทวนความคิดตัวเองใหม่อีกครั้ง แต่มันก็เป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้น ส่วนใหญ่กำลังหาจังหวะเข้าช่วยเหลือ ไม่สิต้องบอกว่าหาจังหวะเข้ากระทืบอีกฝ่ายมากกว่า

 

เรียกได้ว่ามองกันตาเป็นมันเลย

 

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันเลิกกับเขาไปตั้งหลายปีแล้ว ไม่เกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อย!”

 

“ผู้หญิงพูดมาถึงขนาดนี้แกยังไม่ฟังอีกเหรอวะ!”

 

“เล่นแม่งเลยปะละ!” เหล่าชายฉกรรจ์ต้องการระบายอารมณ์เริ่มขยับเข้าหาไอ้หนุ่มหัวร้อนต้องการดึงเอาแฟนเก่าตัวเองกลับบ้าน หัวคิ้วมันขมวดเป็นปมคนเดียวยังพอรับไว้ แต่หากมากันเป็นสิบแบบนี้

 

ต่อให้มันกับเพื่อนเก่งกาจยังไงก็คงไม่พ้นต้องโดนกระทืบกลายเป็นเนื้อบด

 

“ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อย”

 

“…กลับบ้านไปเมื่อไหร่ ฉันจะจัดการเธอ”

 

“เชี่ย! แม่งไม่สนใจพวกเรา เล่นมันเลย” อารมณ์เดือดดาลกระจายอาบไปทั่วทั้งร้าน เหล่าพลเมืองดีทั้งหลายเตรียมพร้อมพุ่งเข้าไปเล่นงานอีกฝ่ายให้หมดสติคาตีน

 

เพียงแต่ว่ากำลังรอตัวเปิดอยู่

 

“พี่สาว?” เห็นฉากตรงหน้ามันช่างน่ากลัว

 

“คนเลวกำลังลากพี่สาวไปไหน?!” เด็กสาวตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก

 

“ปล่อยเอาไว้แบบนี้ ร้านคงไม่พ้นต้องโดนปิด และถ้าเมื่อไหร่ร้านโดนปิด บวกกับสิ่งที่ฉันพึ่งทำไป บทลงโทษที่หล่อนคิดมอบให้กับฉันคงเพิ่มพูนไปหลายเท่าตัว อาจถึงขั้นต้องนอนติดเตียงไปร่วมสัปดาห์ก็ได้” ผิดกับแกรนที่กำลังประเมินสถานการณ์พร้อมขมวดคิ้วแน่น เกิดปล่อยให้ร้านมันพังจนอดกินไอศกรีมขึ้นมา

 

แทบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยว่าสภาพเขาหลังจากนี้จะตกอยู่ในสภาพไหน น้อยสุดคือนอนปวดแขนเพราะโดนต่อย มากสุดคือกระดูกหักตามร่างกาย ไม่ว่าจะตัวเลือกไหนเขาก็ไม่อยากโดนทั้งนั้นแหละ

 

“ทำยังไงดี ทำยังไงดี” เด็กสาวทำท่าจะเข้าไปแต่ยังไม่กล้าหาญมากพอ

 

“ใจเย็นสิ”

 

“พี่ชาย?” ขณะเด็กสาวมัธยมปลายกำลังจ้องมองเหตุการณ์คล้ายต้องการเข้าไปช่วยเหลือ ร่างหนึ่งขยับเคลื่อนไหวออกนำหน้าก่อน หล่อนเหลือบมองจนเห็นว่าเป็นพี่ชายคนที่อยู่คุยเมื่อครู่

 

เร็วกว่าความคิดร่างกายขยับยื่นมือเข้าไปจับมือห้ามทันที

 

“…” นิ้วเล็กทั้งห้าจับเข้าที่ไหล่

 

“เดี๋ยวพี่จะไปไหน?!”

 

“ออกไปจัดการพวกมันไง” แกรนตอบเสียงเรียบ

 

ทำเอาเด็กสาวตื่นตระหนกจนแทบกระโดดตัวลอย

 

“ไม่ได้ค่ะ ถ้าพี่ชายเข้าไปยุ่งเดี๋ยวก็โดนเล่นงานกลับมาหรอก ปล่อยให้คนอื่นเขาจัดการเถอะนะ คนอื่นเยอะแยะแบบนี้เดี๋ยวสถานการณ์มันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเอง” เด็กสาวกล่าวเตือนด้วยถ้อยคำจริงใจ

 

“…” เขาเงียบไปแปบหนึ่ง

 

“ทำไมต้องให้คนอื่นจัดการละ?” เห็นแกรนมองหน้าตัวเองหล่อนเกิดอาการเขินอายขึ้นมาทันที ต่อให้ใบหน้าแกรนไม่ได้หล่อเหลาแต่สายตากลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

 

เป็นสายตาที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็รู้สึกปลอดภัย อบอุ่น นุ่มลึก ชวนให้รู้สึกน่าค้นหา

 

“มันอันตราย หนูกลัวว่าพี่ชายจะบาดเจ็บ”

 

“ไม่เป็นไร พี่ชอบจัดการเองมากกว่ามันรวดเร็วดี อีกอย่างเห็นแบบนี้ แต่พี่ชายแข็งแกร่งมากเลยนะ”

 

“…”

 

“เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงหรอก แปบเดียวเดี๋ยวจัดการ เราจะได้กินไอศกรีมด้วยกันไง ไม่ดีเหรอ?” แกรนหัวเราะเบาบางพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจเต็มเปี่ยมพร้อมลุยได้ทุกเมื่อ

 

เห็นท่าทีน่ารักมันอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบหัว

 

“ถ้าไม่ไหว พี่ต้องถอยออกมานะ” เด็กสาวกัดปากบอก

 

“แน่นอน”

 

สถานการณ์เข้าขั้นเลวร้าย

 

“…” เหล่าผู้คนตอนนี้พร้อมปะทะกันได้ทุกเมื่อ ตอนนั้นเองที่ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง เป็นชายหนุ่มหน้าตาปกติธรรมดาไม่มีอะไรน่าดึงดูดยกเว้นเพียงดวงตาคู่งาม

 

แกรนออกเดินนำ

 

“วุ่นวายเป็นบ้า”

 

สายแปลกประหลาดไหลผ่านทุกคน

 

“…” สายตาทุกคนเริ่มเหม่อลอยเลือนลอยจนร่างนิ่งเฉย ไม่มีใครขยับหรือว่าเปิดปากพูดคุยเลยแม้แต่คนเดียว แกรนเกาหัวตัวเองเหม็นเบื่อปัญหา เดินเข้ามาหาตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์

 

มันตื่นตระหนกก่อนจะรู้สึกตัวว่ารอบข้างมีเพียงตัวเองเท่านั้นที่ยังขยับตัวได้ ยังปกติไม่มีอะไรผิดแปลก

 

…‘มะ มันเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมคนอื่นถึงได้ตาลอย ราวกับการเป็นหุ่นแบบนั้น’

 

“กะ แก แกจะทำอะไรน่ะ”

 

“…”

 

“ตอบมานะโว้ย! ขะ ขยับไม่ได้” ดวงตาเบิกกว้างตื่นกลัว

 

…‘ขยับไม่ได้ มันเกิดเรื่องบ้าอะไรวะ?!’

 

“…” พอแกรนมาหยุดตรงหน้าร่างกายมันก็แข็งค้างมีเพียงสายตายังพอกลอกไปมา

 

“ช่วยกลับบ้านไปได้ไหม? อย่ามาสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นเขาอีก” ดวงตาแกรนเปล่งแสงชมพูดออกมาประกายแสงไหลผ่านเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย ท่าทีแข็งขืนมากไปด้วยโทสะก่อนหน้า หรือจะหวาดกลัวจนร้องไม่เป็นภาษา

 

ทั้งหมดล้วนลดน้อยถอยลงจนกลับมาสงบเสงี่ยมอีกครั้ง

 

“…ได้” หันหลังเดินจากไปหน้าตาเฉย

 

“…” แกรนยิ้มราบเรียบเฝ้ามอง