ผมที่ถูกนอกใจ รู้ตัวอีกทีก็เจอกับรุ่นน้องต้วป่วนซะแล้ว - ตอนที่ 2.1 การพบเจอกับซานต้าตัวป่วน part 1

การประดับไฟสว่างไสวไปทั่วเมืองทำให้ผมรู้ว่าตอนนี้เป็นช่วงคริสต์มาสแล้ว

ผมถอนหายใจขณะมองไปรอบๆที่ประดับด้วยแสงสีแดงและสีเหลือง

คู่รักเต็มไปหมด ผมสาปแช่งตัวเองที่มาเดินในที่ที่มีแต่คู่รัก

แม้ว่าผมจะปฏิเสธคำชวนของอายากะไป แต่พอผมมองไปเห็นคู่รักทีไรก็รู้สึกอิจฉาทุกที

ผมเดินผ่านกลุ่มที่มีแต่ผู้ชาย ผมรู้สึกอาลัยอาวรณ์ตอนได้ยินพวกเขาพูดขึ้นมาว่า “ดูเหมือนแฟนของฉันจะอาหารฝรั่งเศสนะ ฉันน่าจะลองพาเธอไปดู”

ผมใช้เวลาช่วงคริสต์มาสปีที่แล้วกับเรย์นะตลอด ทำให้ปีนี้ผมรู้สึกเหงาๆเวลาต้องผ่านกลุ่มคู่รัก

“ขอโทษที่รบกวนนะคะ ช่วยรับไว้สักอันนะคะ”

ท่ามกลางกลุ่มคนที่หนาแน่น เด็กสาวสวมเสื้อสีสันสดใส จู่ๆก็ยื่นใบปลิวออกมาจากหน้าอกของเธอ

เพราะคู่รักรอบตัวเต็มไปหมด ซึ่งนั่นทำให้ผมหงุดหงิดมากๆ

“ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ”

ผมเลยสะบัดแขนออกไป

“ว๊าย!”

เด็กสาวเสียการทรงตัว ส่วนใบปลิวก็กระจายไปทั่ว

“อุ๊ย ขอโทษนะครับ”

ผมพยายามหยิบใบปลิวที่กระจายไปทั่ว แต่ระหว่างนั้นก็มีนักเรียนกลุ่มนึงเดินผ่านแล้วเหยียบใบปลิวไปกว่าครึ่ง

“ผมขอโทษ เดี๋ยวผมจะจ่ายเอง”

ผมไม่รู้ว่าใบปลิวมันราคาเท่าไหร่ แต่ผมรีบหยิบกระเป๋าตังออกมา

เมื่อเห็นอย่างนั้น เด็กสาวในชุดแดงก็ดูตกใจ

ชุดสีแดงดูเหมือนจะเป็นชุดซานต้าไม่มีผิด คงทำงานหนักสินะในวันนี้ ถึงแม้ผมจะคุยกับอายากะเรื่องซานต้ามาก่อน แต่ก็คาดไม่ถึงว่าจะได้มาพบกับซานต้าแบบนี้

“ฉันก็ต้องขอโทษเหมือนกันค่ะที่จู่ๆก็ยื่นใบปลิวไปให้คุณแบบนั้น เดี๋ยวฉันจะไปอธิบายให้ผู้จัดการหลังแจกเสร็จเองค่ะ”

“งั้นผมขอไปด้วย”

ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อยื่นใบปลิวที่หยิบมา

เด็กสาวดูงุนงงดูกับสิ่งที่ผมบอกไป

เธอน่ารักมาก เมื่อรวมกับชุดซานต้าของเธอแล้ว

เธอสามารถดึงดูดสายตาจากคนรอบข้างได้หมดเลย

ดูจากผมสีเข้มและการแต่งหน้าอ่อนๆ แล้วล่ะก็ต้องเป็นนักศึกษาผมแน่ๆ

เมื่อเห็นผมสะท้อนอยู่ในดวงตากลมโตคู่นั้น ผมรีบวิ่งไปหยิบใบปลิวโดยสัญชาตญาณ

“ขอบคุณช่วยฉันนะคะ”

“ไม่ ไม่ ผมเองก็ผิดเหมือนกัน

“ขอบอกตามตรงนะคะ มันจะช่วยฉันได้มากเลยถ้าคุณตามฉันมา เพราะผู้จัดการเป็นคนที่เข้มงวดมากๆ ฉันยังเหลืออีกประมาณ 1 ชั่วโมงถึงจะหมดกะ แน่ใจนะคะว่าจะรอ”

“ผมรอได้ครับ”

เมื่อผมพูดอย่างนั้น เด็กสาวในชุดซานต้าก็ก้มหัวลง

“ถ้างั้น… ไว้เจอกันใหม่นะคะ เดี๋ยวฉันจะบอกนะคะว่าฉันพักอยู่ที่ไหน”

“อ๋อ พอดีมหาลัยที่ผมก็เรียนก็อยู่แถวนี้พอดีแล้วผมก็รู้วิธีฆ่าเวลาด้วย มีคาเฟ่ชื่อลิตาร์อยู่ในห้างแถวนี้พอ เดี๋ยวจะไปรอที่นั่นนะ”

“คุณเรียนมหาลัยแถวนี้หรอคะ”

“ก็ใช่ครับ”

ถ้าพูดถึงมหาลัยแถวนี้แล้วก็มีมหาลัยที่ผมเรียนที่เดียวนั่นแหละ

 “เข้าใจแล้วค่ะ ฉันชื่อชิโนฮาระ มายุ”

“ฮาเซงาวะ ยูตะ ….แล้วเจอกันนะ”

“อา เข้าใจแล้วค่ะ ลิตาร์สินะคะ”

.

.

.

.

.

.