ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 5 พบเจอ

 

มีคนเข้ามาบนดาดฟ้าก่อนผม ที่ซึ่งไม่ควรมีใครอยู่เลย แน่นอนว่าทำให้ผมต้องระวังตัวมากขึ้น เวลานี้เป็นช่วงที่ห้องเรียนควรจะเต็มไปด้วยนักเรียนหลังการประชุมใหญ่ของโรงเรียน ถือว่าเป็นช่วงสำคัญของชีวิตนักเรียน แต่ตอนนี้กลับมีคนมาที่นี่

 

ผมยาวสลวยสวยงามปลิวเบา ๆ ผิวดูสดชื่นไร้เหงื่อทั้งที่เป็นหน้าร้อน สีหน้าแฝงความลึกลับ โบว์สีแดง นั่นหมายความว่าเป็นนักเรียนปีหนึ่ง แม้จะเป็นรุ่นน้องแต่กลับมีความสง่างามอย่างไม่ธรรมดา

 

ผมไม่เคยได้พูดคุยกันอย่างจริงจัง แต่เธอเป็นคนที่ใคร ๆ ในโรงเรียนก็รู้จักดี ชื่อของเธอคือ อิจิโจ ไอ หญิงสาวที่สอบเข้าโรงเรียนได้อันดับหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว ด้วยความงดงามและบุคลิกที่อ่อนโยน ทำให้เธอกลายเป็นเหมือนไอดอลของโรงเรียนในเวลาเพียงเดือนเดียว

 

เธอเป็นเหมือนขั้วตรงข้ามของผม ไม่สิ จริง ๆ แล้วเธอเป็นคนที่ไม่ควรจะได้พบเจอกันในที่แบบนี้เลย

 

“ผมชื่ออาโอโนะ อยู่ปีสอง ผมไม่อยากอยู่ในห้องเรียนเลยเดินเล่นในโรงเรียนจนมาเจอที่นี่น่ะ”

 

คำแก้ตัวที่แสนกระอักกระอ่วน ทั้งที่เมื่อครู่นี้ผมเองก็แอบคิดอยากหลบหายไปจากทุกอย่าง แล้วทำไมตอนนี้ผมถึงพูดอะไรแปลก ๆ ออกไป

 

“…รุ่นพี่อาโอโนะ?”

 

เสียงน่ารักของเธอทำให้ผมรู้สึกใจเต้น เธอเป็นคนสวยแต่กลับมีเสียงที่ฟังดูน่ารัก เพื่อนชายหลายคนในชั้นมักจะถูกเธอดึงดูดไป แต่ผมกลับไม่เคยสนใจเลย เพราะตอนนั้นผมกำลังมีความสุขที่ได้คบกับมิยูกิ

 

ใบหน้าของอิจิโจแสดงความหมองลงชั่วขณะหนึ่ง เธอคงรู้เรื่องข่าวลือของผมสินะ ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ผมยิ้มเจื่อน ๆ อย่างปลงตก

 

“ทำไมถึงมาที่นี่ตอนนี้นี้กัน…” เธอพึมพำด้วยเสียงอ่อนโยน ในดวงตาของเธอไม่มีแววของความเป็นศัตรูเหมือนที่เพื่อนร่วมชั้นหลายคนมี

 

“ขอโทษนะ เธอคงรู้ข่าวลือแล้วใช่ไหม ขอให้ผมได้อยู่ที่นี่จนถึงเวลาอาหารกลางวันก็พอ ผมแค่อยากอยู่คนเดียว กินข้าวกลางวันคนเดียวเงียบ ๆ”

 

แม่ทำข้าวปั้นมาให้ผม ตอนออกจากห้องเรียน ผมถือกระเป๋ามาด้วย เพราะฉะนั้นผมอยากจะอยู่ที่นี่ตลอดกลางวัน ผมอยากจะอยู่คนเดียว คิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ อีกครั้ง

 

ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจความรู้สึกของผมหรือเปล่า แต่เธอกลับแสดงความไม่พอใจออกมา

 

“ไม่ค่ะ ที่นี่เป็นที่ของฉัน ฉันไม่ยอมค่ะ รุ่นพี่ต่างหากที่ควรจะไป”

 

ดูเหมือนเธอเป็นคนที่พูดตรง ๆ ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอดีขึ้นนิดหน่อย

 

“แน่ใจหรือ เธอรู้ข่าวลือของฉันใช่ไหม?”

 

ผมพูดออกไปด้วยความเจ็บปวด ข่าวลือที่ยังไม่ได้ทำใจยอมรับ

 

“รู้ค่ะ”

 

“ถ้างั้นก็….”

 

“ไม่ค่ะ”

 

ดูเหมือนไอดอลของโรงเรียนเราจะเป็นคนที่ดื้อรั้นพอตัว

 

“อะไรนะ?”

 

ผมเผลอใช้เสียงแข็งใส่ไป เพราะไม่คิดว่าเธอจะตอบกลับมาแบบนี้

 

“ฉันรู้ข่าวลือนั้นค่ะ แต่มันก็แค่ข่าวลือ ไม่ใช่ว่าความรักเป็นเหมือนโรคชนิดหนึ่งหรือคะ ทำไมถึงต้องเชื่อในคำพูดหรือข่าวลือที่คลุมเครือเช่นนั้นด้วยคะ? มันอันตรายเกินไป”

 

คำพูดที่คาดไม่ถึงแทรกเข้าไปในใจของผม ประโยคที่ผมอยากจะได้ยินจากเพื่อนร่วมชั้นหรือสมาชิกในชมรม กลับได้ยินจากรุ่นน้องที่เพิ่งเคยคุยกันครั้งแรก ความรู้สึกประหลาดที่ทั้งตกใจและโล่งใจเข้ามาเติมเต็มใจที่แตกสลาย

 

“ถ้างั้นเธอเชื่อฉันหรอ?”

 

“ไม่ใช่เรื่องของเชื่อหรือไม่เชื่อค่ะ ข่าวลือนั้นดูเหมือนมาจากแฟนของรุ่นพี่ใช่ไหมคะ มันเป็นข้อมูลที่เอนเอียงไปข้างเดียว ฉันแค่บอกว่าการเชื่อข่าวลือเช่นนั้นมีความเสี่ยงมากค่ะ”

 

เธอพูดด้วยเหตุผลล้วน ๆ ถึงจะดูเป็นคำพูดของรุ่นน้องที่ค่อนข้างถือดี แต่สำหรับผม มันคือคำพูดที่ผมต้องการจะได้ยิน

 

“ขอบใจนะ”

 

“ขอบคุณฉันทำไมคะ?”

 

เธอมองผมด้วยความงุนงง

 

“ถ้าไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรหรอก”

 

ผมมองเธอรุ่นน้องที่แสนมีเหตุผล น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นเอาไว้ไหลออกมาเล็กน้อย

 

จากนั้นฝนก็เริ่มตกลงมาหนักขึ้นทันที

 

“ฝนตกหนักแล้ว ไปหลบฝนข้างในกันเถอะ”

 

แต่ข้อเสนอของผมกลับถูกปฏิเสธ

 

“ไม่ต้องมาสนใจฉันค่ะ”

 

“แต่…”

 

“ทำไมถึงไม่เข้าใจสักทีคะ ที่ฉันมาอยู่ที่นี่คนเดียวก็เพราะมีเหตุผล!!”

 

น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธนั้นแตกต่างจากเสียงเหตุผลเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

 

“เหตุผล?”

 

“ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะว่าฉันจะเป็นหวัด เพราะจะไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับฉันแล้วค่ะ”

 

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเด็กเอาแต่ใจ

 

“ใจเย็นก่อน”

 

“ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวเถอะค่ะ ฉันไม่อยากจะใช้ชีวิตต่อไปแล้ว!!”

 

พูดจบ เธอก็เดินไปที่รั้วกั้นช้า ๆ ผมรีบคว้ามือเธอไว้ทันที

 

“อย่าทำแบบนี้!”

 

ตัวผมที่เคยคิดจะหลบหายไปจากทุกอย่างเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ตอนนี้กลับมาหยุดรุ่นน้องไม่ให้ทำแบบเดียวกัน มันเป็นเรื่องที่ผมไม่คาดคิดจริง ๆ

 

“มันไม่เกี่ยวกับคุณ ปล่อยให้ฉันทำตามใจเถอะ”

 

เธอพยายามจะสะบัดมือออก แต่ผมก็จับเธอไว้แน่น

 

“พอเถอะ…”

 

ทั้งคู่เปียกปอนไปด้วยฝน แต่ไม่มีใครสนใจ เธอใช้มืออีกข้างเพื่อพยายามดึงมือผมออก

 

ในความสับสน ผมพูดประโยคที่แม้แต่ผมเองก็ไม่เข้าใจออกไป

 

“ถ้าไม่อยากมีชีวิตต่อ งั้นช่วยอยู่กับฉันสักวันได้ไหม! วันนี้ขาดเรียนไปด้วยกันเถอะ!”

 

“หา!?”

TLN: อีกสักตอนฮีลใจ(?)ก่อนนอนละกัน ผมตามอ่านผลงานตัวเอง+คอมเมนต์อยู่ตลอดนะครับ เผื่อเจอข้อผิดพลาด

*ตอนหน้าเป็นมุมมองของคอนโดะนะครับ

พอดีมันดันมีคำว่า “อยากตาย” อยู่ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ นั่งหาสาเหตุไปครึ่งชั่วโมง สุดท้ายพอรู้เลยบอกให้มัน(GPT)แปลอีกรอบ ให้มันเปลี่ยนคำว่า “อยากตาย” เป็น “ไม่อยากมีชีวิตอยู่”😅