ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 227 ความเสียใจของมิยูกิ

ตอนที่ 227 ความเสียใจของมิยูกิ

 

―มุมมองของมิยูกิ―

 

ฉันถูกลงโทษให้พักการเรียน ไม่สามารถไปโรงเรียนได้ และต้องเก็บตัวอยู่บ้านเพียงลำพังเท่านั้น

 

ฉันรู้ดีว่าหากปล่อยไว้อย่างนี้ จะเกิดอะไรขึ้น โรงเรียนคงจะไล่ฉันออก ถึงไม่ถูกไล่ออก ฉันก็คงไม่มีที่ยืนในนั้นอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพึ่งพาครูที่เคยดูแล

 

สิ่งที่ฉันทำ คือการทรยศคนที่ใจดีอย่างเออิจิและคนอื่น ๆ ฉันทำร้ายเขาไปจนเกือบฆ่าตัวตาย และทั้งหมดก็เพียงเพราะฉันกลัวว่าชื่อเสียงของตัวเองจะเสียหาย จึงใส่ร้ายเขาเพื่อให้ตัวเองรอด

 

เมื่อคิดอย่างเยือกเย็น มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก

 

เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น

 

น่าจะเป็นครู

 

“ทาคายานางิเอง อามาดะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

 

เสียงของครูทาคายานางิดังขึ้น พร้อมกับครูมิซึอิที่ยืนอยู่ข้างหลัง

 

หลังจากเหตุการณ์บนดาดฟ้าครั้งก่อน และเพราะแม่ของฉันกำลังรักษาตัวในโรงพยาบาล ทั้งสองคนก็มาที่บ้านฉันทุกวันหลังเลิกงาน พวกเขาเป็นห่วงฉัน คนอย่างฉัน… ทั้ง ๆ ที่อาจเป็นเพียงหน้าที่ครูขั้นต่ำสุดที่พวกเขาต้องทำ

 

“ไม่ต้องมาบ่อยก็ได้ค่ะครู ฉันรู้ว่าครูยุ่งอยู่แล้ว แล้วก็มาทุกวันแบบนี้…ฉันไม่คิดจะฆ่าตัวตายอีกแล้วค่ะ”

 

ถึงพวกเขาจะมาเยี่ยม แต่ฉันก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

 

ตัวเองกำลังดำดิ่งลงไปถึงก้นเหว และฉันรู้ดี

 

“ก็ดีแล้ว ฉันสบายใจขึ้นหน่อย”

 

คำพูดของฉันที่แสนหยาบคาย ครูกลับรับฟังอย่างใจเย็น

 

ทั้งที่ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับคำพูดอ่อนโยนแบบนี้เลย

 

“พูดแบบนี้…ครูคิดจะสงสารฉันเหรอ หรือพยายามทำตัวเป็นครูที่ดี?”

 

มันเป็นการระบายอารมณ์ล้วน ๆ แต่เมื่อเริ่มพูดแล้ว ฉันก็หยุดไม่ได้ สภาพจิตใจที่ไม่มั่นคงควบคุมเหตุผลของฉัน

 

ตัวฉันมันก็แค่คนเลว ควรปล่อยให้จมลงไปให้สุด เพราะใครที่มาเกี่ยวข้องกับฉันก็มีแต่จะต้องพบความโชคร้าย

 

“……”

 

“นี่ อามาดะ คุณพูดเกินไปแล้วนะ”

 

ครูมิซึอิที่อยู่ด้านหลังตำหนิฉัน แต่ครูประจำชั้นยังคงเงียบและจ้องมองมา

 

“ไม่เป็นไรครับ ครูมิซึอิ ผมเข้าใจดีว่าการที่เธอคิดแบบนั้นมันก็ไม่แปลก”

 

แม้จะโดนฉันทำร้ายด้วยคำพูด แต่เขาก็ยังยืนหยัดเป็นครู ฉันรู้สึกได้ถึงความต่างชั้นระหว่างเราที่ทำให้ฉันเจ็บปวด

 

“อามาดะ สิ่งที่เธอทำมันลบล้างไม่ได้ เหตุการณ์นี้ ถ้าครอบครัวเธอมีอิทธิพล หรือครูยอมแพ้ต่อแรงกดดัน มันอาจถูกปิดบังไปได้ เธออาจไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้”

 

“……”

 

เขามองฉันด้วยสายตาที่เจ็บปวดจนแทบร้องไห้

 

“แต่ถ้าเป็นแบบนั้น เธอคงต้องอยู่กับความเจ็บปวดที่หนักยิ่งกว่าตลอดไป ใช่ไหมล่ะ?”

 

“……”

 

ถ้าเออิจิตายจากเรื่องนี้จริง ๆ คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านั้นแล้ว ความกลัวจากความจริงถาโถมใส่ฉันจนเหงื่อไหลไม่หยุด

 

ฉันเผลอร้องขอความช่วยเหลือจากครู

 

“ฉันทำให้ชีวิตคนอื่นพังหลายคน สูญเสียทุกสิ่งที่เคยสร้างมา แม้กระนั้น มันยังไม่พออีกเหรอ? ฉันควรทำยังไงดีคะ ช่วยบอกที”

 

แต่…

 

“สิ่งที่เกิดขึ้นมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว สิ่งสำคัญคือจากนี้ไปเธอจะทำยังไง ครูเองก็ไม่รู้คำตอบ ไม่มีใครรู้ เธอต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง เรื่องนี้มันหนักเกินกว่าจะคาดหวังคำตอบจากคนอื่น ทุกอย่างที่เธอทำ ทำให้ต้องเผชิญปัญหาที่ยากที่สุดในชีวิต ค่อย ๆ ยอมรับความจริง แล้วก้าวไปข้างหน้า นั่นเป็นวิธีเดียว”

 

คำพูดของเขาเย็นชา แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจในสถานการณ์ของฉัน

 

อารมณ์ทั้งหมดพรั่งพรูออกมา ฉันทรุดลงกับพื้นตรงประตูทางเข้า

 

โลกตรงหน้ามืดมิดราวกับไร้แสง

 

“ฉันกลัวที่จะก้าวไปข้างหน้า จนแทบขยับไม่ได้เลยค่ะ”

 

นั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถพูดได้

 

—————

 

―มุมมองของอุกากิ―

 

ฉันเดินทางไปยังสถานีตำรวจเพื่อสอบถามเรื่องที่ต้องยืนยันกับอดีตสมาชิกสภาคอนโดะ คนโง่เง่าคนนั้นถูกขังอยู่ที่นี่ ฉันไม่อยากเจอเขาอีกเลย แต่ก็เลี่ยงไม่ได้

 

“คุณอุกากิ ขอโทษด้วยค่ะ ต้องใช้เวลาเตรียมการเล็กน้อย…อ้อ ยินดีที่ได้พบ ฉันชื่อโดโมโตะ และขอโทษอีกครั้งจริง ๆ แต่มีเรื่องที่ลูกน้องของฉันอยากสอบถามคุณค่ะ”

 

เจ้าหน้าที่ตำรวจวัยกลางคนที่ดูมีประสบการณ์ พูดพร้อมกับผู้ชายผอมที่ยืนอยู่ด้านหลัง เขาดูเฉียบขาดเหมือนเหยี่ยว และน่าจะอายุราว 40

 

“ไม่เป็นไร ผมจะรออยู่คนเดียว ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องตรวจสอบ และวันนี้ผมอยากอยู่คนเดียว…”

 

ฉันกำลังจะปฏิเสธ แต่ชายสายตาเฉียบคมเข้ามาใกล้และกระซิบข้างหู

 

“ท่านเลขาธิการอุกากิ ผมชื่อฟุรุตะ รับผิดชอบการสอบสวนคดีการกลั่นแกล้งที่ลูกชายของคอนโดะมีส่วนเกี่ยวข้อง…เราได้สอบสวนถึงตัวการในชมรมวรรณกรรม และมีเรื่องเกี่ยวกับตัวคุณและลูกสาวที่อยากถาม”

 

“หืม”

 

ชายเฉียบคมแบบนี้ควรหลีกเลี่ยง แต่ถ้ารู้เรื่องมากขนาดนี้ ก็คงต้องฟัง

 

“เข้าใจแล้ว” ฉันตอบสั้น ๆ ชายคนนั้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

TLN: อัพก่อนจบปีครับ สวัสดีปีใหม่ทุกคนล่วงหน้าด้วยครับ~~