ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 225 ค่ำคืนสำหรับสองคน 2

ตอนที่ 225 ค่ำคืนสำหรับสองคน 2

 

—มุมมองของอิจิโจ ไอ―

 

ฉัน…พูดอะไรออกไปเนี่ย…

 

“รุ่นพี่ ฉันขอไปอยู่ตรงนั้นด้วยได้ไหมคะ?”

 

คำขอที่กะทันหันทำให้เขาถึงกับนิ่งเงียบ เห็นได้ชัดว่าเขากลั้นหายใจ หลังจากนั้น ความเงียบก็ปกคลุมในความมืด มีเพียงเสียงลมหายใจของเราสองคนเท่านั้นที่ก้องสะท้อนไปทั่วห้อง ฉันรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงจนเจ็บหลังจากพูดคำนั้นออกไป

 

“ได้สิ”

 

เขาตอบกลับมาด้วยเสียงที่แสนอ่อนโยน เสียงนั้นค่อยๆ จางหายไปในความมืดที่ล้อมรอบเรา

 

“ถ้างั้น…ฉันขอรบกวนหน่อยนะคะ”

 

ฉันพยายามควบคุมตัวเองให้ดูเป็นปกติที่สุด นี่คงเป็นศักดิ์ศรีสุดท้ายของการเป็นผู้หญิงแล้ว ทั้งที่ข้างในกำลังกลัว แต่ร่างกายกลับเต็มไปด้วยความคาดหวัง ฉันค่อยๆ เลื่อนตัวเองเข้าไปในผ้าห่มของเขา เขาหันตัวมาเล็กน้อย เปิดพื้นที่ข้างๆ ให้ฉันได้เข้าไป

 

“อะ…”

 

เมื่อเข้ามาในผ้าห่มแล้ว ฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าเราสองคนอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนแม้แต่ในความมืดก็ยังมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน ยิ่งกว่านั้น ความอบอุ่นที่เขาทิ้งไว้อยู่ก่อนหน้านี้ยังคงหลงเหลืออยู่ และกลิ่นของเขาที่ฉันรู้สึกตั้งแต่เมื่อกี้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นอีก

 

“ไม่หนาวเหรอ?”

 

เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นไร”

 

ความใกล้ชิดจนลมหายใจเราสัมผัสกันได้ และถ้าไม่ระวังก็อาจจะโดนตัวกันในบรรยากาศที่ไม่ปกตินี้ ทำให้ความอึดอัดเมื่อกี้ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอื่นที่ไม่คุ้นเคย

 

ฉันต้องรีบบอกสิ่งที่ควรบอก ก่อนที่เหตุผลจะหายไป

 

“รุ่นพี่… วันนี้ขอบคุณนะคะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอก ก็เจอกันโดยบังเอิญนี่นา อีกอย่างเรื่องให้ค้างที่นี่ก็เป็นความคิดของแม่ฉันเอง”

 

เขาพูดอย่างอ่อนโยนเหมือนเคย ฉันค่อยๆ เอามือขวาที่เย็นเฉียบไปสัมผัสกับมือซ้ายของเขาที่อยู่ในผ้าห่ม

 

“แต่ยังไงก็เถอะ… ขอบคุณที่หาฉันเจอนะคะ ขอบคุณจริงๆ”

 

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มือของเราสองคนก็ประสานเข้าหากัน ความอบอุ่นจากมือของเขาถูกส่งผ่านมาที่มือเย็นของฉัน ใช่แล้ว… เขาเป็นแบบนี้มาตลอด เขามักจะหาเจอในเวลาที่ฉันต้องการที่สุด ในเวลาที่ฉันอยากให้มีใครอยู่ข้างๆ เขาก็อยู่ตรงนั้นเสมอ

 

โดยไม่ต้องพูดอะไร เขาก็แค่คอยอยู่เคียงข้างฉัน

 

ก่อนจะเจอเขา ฉันไม่เคยเชื่อในคำว่า ‘พรหมลิขิต’ เลย หรือบางที…ฉันก็เคยเชื่อ แต่เป็นความเชื่อที่ขมขื่น ฉันเชื่อว่ามันคือโชคชะตาที่แสนโหดร้าย

 

“ตอนนั้น เราสัญญากันไว้นี่นา ว่าจะจับเธอไว้ให้ได้”

 

คำสัญญาในวันที่แสนสำคัญ เขาจำได้… แค่นั้นฉันก็มีความสุขจนมือที่จับกันแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

 

ในวันนั้น ฉันไม่สนว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะถูกทำอะไร จะโดนจูบหรือโดนผลักลงไป ฉันยอมรับมันหมดแล้ว แต่รุ่นพี่…เขากลับหา ‘สิ่งที่ฉันต้องการอย่างแท้จริง’ ให้ฉันได้

 

เขาเป็นคนที่อยู่ตรงหน้า คนที่รักที่สุด และอยู่ข้างฉันเสมอ

 

“รุ่นพี่ จำได้ด้วยเหรอคะ”

 

“ไม่มีวันลืมแน่ๆ เพราะฉันสัญญาไว้ว่าจะอยู่ข้างเธอเสมอ”

 

ตรงนี้แหละค่ะ… รุ่นพี่บ้า ทำไมถึงรู้ว่าฉันอยากได้คำพูดไหน ทั้งๆ ที่ฉันไม่มีใครอีกแล้ว แต่ทำไม…ถึงดึงฉันกลับมา ทั้งที่ให้…ให้ฉันอยู่แบบนี้ต่อไป…

 

“ค่ะ”

 

ฉันพูดออกไปโดยไม่มีความหมายอะไร แล้วค่อยๆ เอาหน้าซุกที่อกเขาเหมือนเคย ที่นี่เป็นที่ที่ฉันมักจะร้องไห้เสมอ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม

 

เขาโอบกอดฉันไว้ เหมือนที่เคย

 

“ไม่เป็นไรแล้วนะ”

 

เสียงอ่อนโยนนั้นกระซิบอยู่ข้างหู ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาและจ้องมองไปที่ดวงตาของเขา

 

ฉันค่อยๆ หลับตาลง พร้อมกับรวบรวมทุกเหตุผลที่ทำให้ฉันตกหลุมรักเขา และความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมี

 

ริมฝีปากของเราค่อยๆ สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา

 

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เหมือนเราไม่อยากให้ช่วงเวลานี้หายไป

 

เมื่อเราผละออกจากกัน ฉันมองหน้าเขาที่ดูตกใจเล็กน้อย ฉันค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้ง พร้อมกับความคาดหวังเล็กๆ ในใจ

 

จูบครั้งที่สองนุ่มนวลกว่าเมื่อครู่นี้มาก…

 

TLN: หวานฉ่ำ