ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 203 การสอบสวนหัวหน้าชมรม

 

—มุมมองของตำรวจนายหนึ่ง—

 

ฉันก้าวเข้าไปในห้องสอบสวน ที่นั่นมีเด็กนักเรียนสาวที่ดูเหมือนเป็นตัวอย่างของเด็กดีในตำรา นั่งรออยู่ เธอเป็นคนที่ยากจะเชื่อว่าจะเป็นตัวการสำคัญในคดีอาชญากรรมร้ายแรงได้ เข้าใจล่ะ…ภาพลักษณ์แบบนี้คงช่วยปกปิดความผิดของเธอมาตลอด

 

ฉันตรวจสอบข้อมูลล่วงหน้ามาแล้วทั้งหมด

 

การยุยงลูกชายของสมาชิกสภาเมืองคนหนึ่งให้กลั่นแกล้งรุ่นน้อง

 

การใช้แอปพลิเคชัน SNS ต่างประเทศที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักเพื่อซ่อนร่องรอยของเธอ

 

และการวางแผนโจมตีเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่มีข้อมูลเกี่ยวกับเธอ โดยใช้สมาชิกทีมฟุตบอลเป็นเครื่องมือ

 

 

ถ้านี่เป็นยุคอดีต เธอคงถูกเรียกว่า หญิงงามผู้ทำลายล้างบ้านเมือง

 

ในฐานะตำรวจที่ทำงานมาเกือบ 30 ปี ฉันยังไม่เคยเห็นนักเรียนมัธยมปลายที่เป็นนักวางแผนระดับนี้มาก่อน ความฉลาดของเธอ หากใช้ในทางที่ถูกคงสร้างคุณประโยชน์ได้มากทีเดียว

 

ฉันถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว เธอมองฉันอย่างไม่พอใจ ดูเหมือนจิตใจของเธอยังไม่ถูกทำลายโดยสิ้นเชิง วันนี้คงต้องใช้เวลานานหน่อย

 

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุณทาจิบานะ วันนี้ผมเป็นคนสอบสวนคุณ ผมชื่อฟุรุตะ ได้ยินมาว่าคุณบอกว่าตัวเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ใช่ไหม? ไหนลองเล่าให้ผมฟังละเอียดหน่อยสิ”

 

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พยายามสร้างบรรยากาศที่เอื้อให้เธอยอมเปิดปากพูด

 

“ฉันบอกหลายครั้งแล้วว่ามันแค่ล้อเล่นค่ะ แต่คุณคอนโดะกลับเชื่อจริงจัง ส่วนเรื่องการใช้ความรุนแรงของทีมฟุตบอล ฉันไม่รู้เรื่องเลย อาจเป็นรุ่นน้องที่วางแผนเองด้วยความกลัว มีหลักฐานอะไรแน่ชัดหรือเปล่าคะ?”

 

แม้จะพยายามทำตัวเหมือนสัตว์เล็กที่หวาดกลัว แต่คำพูดของเธอกลับดูแข็งกร้าวและแสดงอำนาจในตัวเอง นี่แหละคงเป็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ

 

ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวชนชั้นสูง คุณแม่เน้นเรื่องการศึกษา คุณพ่อเป็นคนบ้างาน ไม่แปลกเลยที่เธอจะมีแนวคิดแบบชนชั้นสูง

 

“อย่างนั้นหรือ งั้นขอถามหน่อย ทำไมคุณถึงเลือกใช้แอป SNS ต่างประเทศที่คนไม่ค่อยรู้จักสำหรับติดต่อกับคุณคอนโดะ?”

 

คนแบบนี้ต้องใช้การพูดคุยแบบเจาะลึกเพื่อดึงความจริงออกมา

 

“นั่นก็เพราะ…ฉันเคยมีความสัมพันธ์แบบคนคุยกับคอนโดะคุงค่ะ แอปนี้มันช่วยลบข้อความที่น่าอายได้ง่ายเลยสะดวก”

 

คำตอบของเธอฉลาดทีเดียว

 

“เข้าใจละ แล้วเรื่องข้าวของส่วนตัวและต้นฉบับนิยายของคุณอาโอโนะ เออิจิ ที่ถูกขโมยไปล่ะ? รุ่นน้องของคุณบอกว่าเธอทำตามคำสั่งของคุณ”

 

พฤติกรรมของเธอเป็นไปตามคาด ทุกการตอบโต้ดูเหมือนบทละครที่เธอเตรียมมา

 

“ไม่จริงค่ะ พวกเขาพยายามป้ายความผิดให้ฉันต่างหาก จะมีหลักฐานอะไรที่บอกว่าฉันสั่งพวกเขา?”

 

“แต่มีพยานหลายคนบอกว่าคุณเป็นคนสั่งการ คนในทีมฟุตบอลหลายคนให้การตรงกัน”

 

“นั่นมัน…”

 

แม้จะพยายามฉลาด แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลาย

 

“อีกอย่าง วันเกิดเหตุที่คุณอาโอโนะคุงถูกทำร้าย คุณก็อยู่ใกล้ที่เกิดเหตุ กล้องวงจรปิดจับภาพคุณได้ ช่างเป็นความบังเอิญที่แปลกเหลือเกิน”

 

ฉันหัวเราะเล็กน้อยกับความ บังเอิญ ที่เธอพยายามอ้าง

 

“แต่ว่า…เรื่องของอิเคโนบุซัง…มันคือฝีมือของมัตสึดะซังกับทีมฟุตบอล…”

 

เธอเริ่มสะดุด

 

“ใช่เลย มัตสึดะซังร่วมมือกับทีมฟุตบอลจริง แต่เธอให้การว่าได้รับคำสั่งทางวาจาจากคุณ ถึงคำให้การนี้จะไม่ใช่หลักฐานที่ตัดสินโทษคุณได้ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะรู้เรื่องนี้ล่วงหน้า”

 

ฉันค่อย ๆ กดดัน

 

“ใช่…มัตสึดะซังอาจพยายามโยนความผิดให้ฉันก็ได้…”

 

เธอเริ่มพยายามแก้ตัว

 

“แต่แปลกนะ คุณรู้ได้ยังไงว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้อง? คุณเป็นคนแรกที่เอ่ยชื่อเธอ ทั้งที่ไม่มีใครพูดถึงมาก่อน”

 

สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดเผือด

 

“ฉันเห็นในข่าว…”

 

เธอกำลังขุดหลุมฝังตัวเอง

 

“แต่ชื่อของเยาวชนไม่ได้ถูกเปิดเผยในข่าวนะ”

 

“งั้นอาจเป็นข่าวลือใน SNS…”

 

“แล้วคุณเห็นข่าวลือตอนไหน? ดูเหมือนว่าคุณจะรู้เรื่องก่อนข่าวลือจะแพร่เสียอีก”

 

เธอนิ่งเงียบ เริ่มพูดพึมพำกับตัวเอง

 

เธอ ตกหลุมพราง แล้ว

 

“คุณทาจิบานะ คุณฉลาดมากก็จริง แต่การแก้ตัวลอย ๆ นั้นไม่ช่วยอะไรหรอก ในโลกของผู้ใหญ่ ไม่มีอะไรหวานเหมือนในนิยายหรอก จำไว้”