ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 199 เรื่องของครอบครัว

 

หลังจากเดินออกจากสวน เราสองคนมุ่งหน้าไปยังคาเฟ่ที่จองไว้

 

อากาศยังคงร้อนจัด ทำให้ฉันรู้สึกกระหายน้ำจนแทบไม่ไหว

 

“เลือกยากจังค่ะ เมนูดูน่าทานไปหมด”

 

อิจิโจซังดูครุ่นคิดพลางเปิดเมนูไปมาอย่างจริงจัง

 

“ที่นี่พาสต้าดังใช่ไหม?”

 

“ค่ะ เมนูยอดนิยมคือคาร์โบนาร่า แต่เมนูลับที่เป็นนโปลิตันก็มีชื่อเสียงเหมือนกันค่ะ เขาบอกว่าให้บรรยากาศแบบย้อนยุคเก่าแก่”

 

“ฟังดูน่าอร่อยนะ”

 

ฉันอดนึกถึงเมนู “นโปลิตันสูตรโบราณ” ของร้านอาหารที่บ้านไม่ได้ คนญี่ปุ่นชอบนโปลิตันแบบดั้งเดิมจริง ๆ ฉันคิดเล่น ๆ ในใจ

 

“เอาเป็นว่าฉันจะเลือกคาร์โบนาร่าค่ะ!”

 

“ถ้างั้น ฉันจะเอานโปลิตัน”

 

ทันทีที่พูดจบ เธอก็มองฉันด้วยสายตาสงสัย

 

“จริงเหรอคะ?”

 

ท่าทางแบบนั้นดูน่ารัก ต่างจากบุคลิกปกติของเธอจนฉันอดยิ้มไม่ได้

 

“ใช่ ฉันชอบนโปลิตัน แล้วถ้าเป็นเมนูลับของร้านดังแบบนี้ก็น่าสนใจ ถือเป็นการเรียนรู้สำหรับร้านที่บ้านด้วย”

 

“รุ่นพี่จะสั่งแบบนั้นเพื่อให้ฉันได้ลองชิมทั้งสองอย่างใช่ไหมล่ะคะ?”

 

โดนจับได้เต็ม ๆ ฉันพยายามตอบกลับแบบไม่ให้โป๊ะแตก

 

“ไม่ใช่สักหน่อย”

 

แต่คำพูดที่ออกมาก็ดูไม่น่าเชื่อเอาเสียเลย

 

“เฮ้อ… เวลารุ่นพี่อยากกินอะไรจริง ๆ ก็เลือกตามใจตัวเองบ้างเถอะค่ะ ถึงจะดีใจที่รุ่นพี่ใจดีแบบนี้ก็เถอะ…”

 

“ขอบคุณนะ แต่คราวนี้ฉันก็อยากลองทั้งสองเมนูเหมือนกัน งั้นแชร์กันเถอะ”

 

“คนที่ต้องขอบคุณควรเป็นฉันมากกว่าสิ”

 

เธอยิ้มออกมาอย่างร่าเริง รอยยิ้มของเธอดูสดใสขึ้นมาก เราเริ่มพูดคุยเล่นกันอย่างเป็นธรรมชาติ แบบที่เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนยังแทบไม่เคยเกิดขึ้น

 

—————

 

“นโปลิตันอร่อยมากเลยค่ะ”

 

หลังมื้ออาหาร เธอยิ้มอย่างพอใจขณะดื่มชาร้อน

 

“คาร์โบนาร่าก็อร่อยเหมือนกัน”

 

ฉันพูดพลางดื่มชาแอปเปิ้ลเย็นจนหมด

 

การใช้เวลาร่วมกันแบบนี้เริ่มกลายเป็นสิ่งปกติสำหรับพวกเรา

 

เธอวางถ้วยชาลงแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังเล็กน้อย “รุ่นพี่คะ หลังจากนี้พอจะมีเวลาบ้างไหม? ฉันอยากพารุ่นพี่ไปที่หนึ่งค่ะ”

 

ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว ฉันจึงตอบสั้น ๆ

 

“ได้สิ ไปกันเถอะ”

 

คำตอบง่าย ๆ แต่ดูเหมือนจะเพียงพอสำหรับเธอ

 

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวพลางหยิบมือถือขึ้นมาติดต่อใครบางคน น่าจะเป็นการเรียกรถ

 

—————

 

เรามุ่งหน้าไปยังที่จอดรถใกล้คาเฟ่ ที่นั่นมีรถยนต์หรูสีดำจอดอยู่ รถคันนี้ให้ความรู้สึกน่าเกรงขามจนคนทั่วไปคงไม่กล้าเข้าใกล้ แต่เธอกลับขึ้นรถไปอย่างสงบนิ่ง

 

“รุ่นพี่เชิญค่ะ”

 

เธอเชิญฉันขึ้นไปนั่งเบาะหลัง ฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่ก็ทำตาม

 

รถเริ่มเคลื่อนตัวออกไป

 

“น่าจะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงค่ะ รุ่นพี่พักผ่อนตามสบายได้นะคะ”

 

เธอพูดเหมือนจะให้ฉันผ่อนคลาย แต่บรรยากาศแบบนี้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายยากจริง ๆ

 

“ขอโทษนะคะที่ทำให้การเดินทางดูเป็นทางการขนาดนี้”

 

“ไม่เป็นไรหรอก การเดินทางแบบนี้สบายกว่าไปเองเยอะเลย”

 

ฉันพูดทีเล่นทีจริง เธอยิ้มออกมา

 

“รุ่นพี่นี่ใจกว้างกว่าที่คิดนะคะ”

 

เธอเริ่มกลับมาดูเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

 

“แต่พออยู่กับรุ่นพี่แล้ว ฉันกลับเป็นตัวเองมากเกินไป ทั้งที่คนรอบตัวคาดหวังให้ฉันเป็นอิจิโจ ไอที่เข้มแข็ง นี่มันวันหยุดเดทของเราแท้ ๆ ฉันขอโทษนะคะ…”

 

“ไม่เป็นไรเลย ฉันอยากรู้จักเธอให้มากขึ้นต่างหาก ขอบคุณที่เล่าให้ฟัง”

 

เธอหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าเบา ๆ

 

หลังจากนั้น ความเงียบเข้ามาแทนที่ ขณะที่รถเข้าสู่ทางอุโมงค์ใต้ทะเล ความมืดทำให้ฉันมองสีหน้าของเธอไม่ออก

 

ไม่นาน รถพ้นอุโมงค์ออกมาบนสะพานกลางทะเล แสงสว่างกลับคืนมา เธอหันหน้ามาทางฉันด้วยแววตาจริงจัง

 

“อีกไม่นานก็ถึงแล้วค่ะ รุ่นพี่ช่วยฟังเรื่องของครอบครัวฉันได้ไหม?”

 

TLN: ปล่อยค้างครับ เจอกันตอนเย็น…..หยอกเล่นนะ