ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 185 สิ่งที่คาดไม่ถึง

 

—มุมมองของหัวหน้าชมรมทาจิบานะ—

 

ประตูค่อยๆ ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ผู้ชายที่ไม่น่าจะอยู่ตรงนี้กลับเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางมั่นใจ

 

“ทำไม… มิตสึดะคุงถึงอยู่ที่นี่?”

 

ฉันเผลอหลุดเสียงออกมาด้วยความตกใจ

 

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

 

“ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่น่ะเหรอ? ก็เพื่อจะตลบหลังพวกเธอไงล่ะ”

 

ร่างใหญ่โตของเขาสั่นสะเทือนเล็กน้อย ใบหน้าที่เคยดูไร้พิษสงเหมือนลูกสมุนของคนอื่น ตอนนี้กลับแสยะยิ้มร้ายกาจ และเมื่อความหมายของคำพูดเขาเริ่มซึมซาบเข้ามาในหัวของฉัน เลือดในกายเหมือนจะหยุดไหล

 

“ตลบหลังงั้นเหรอ?”

 

“ใช่แล้วล่ะ ฉันไม่เคยคิดจะทำตามแผนของเธอเลยสักนิด ตั้งแต่แรกแล้ว ฉันฟังเธอแค่พอเป็นพิธีเท่านั้น แต่ไม่ได้คิดจะทำจริงหรอก เพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอคิดจะโยนความผิดมาให้ฉัน ใครมันจะไปโง่เชื่อผู้หญิงแบบเธอกัน!”

 

เสียงหัวเราะหยาบคายของเขาดังก้องในห้องชมรม

 

“แต่… แต่นายบอกว่า ทุกอย่างสำเร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?”

 

มัตสึดะซังดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

 

“ใช่ สำเร็จแล้ว ฉันส่งข่าวลือไปให้พวกลูกสมุนของคอนโดะว่าครูเริ่มสงสัยอิเคโนบุ เอริ แล้วพวกนั้นก็คงพากันไปหาเรื่องที่บ้านของเอริตอนนี้ แต่พวกนั้นไม่รู้หรอกว่าฉันแอบแจ้งตำรวจไว้ก่อนล่วงหน้า สุดท้ายก็ต้องติดกับดักที่ฉันวางไว้ไงล่ะ”

 

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ความคับแค้น และความรู้สึกด้อยค่า

 

“ทำไมถึงขายเพื่อนร่วมทีมตัวเองแบบนี้?”

 

“เพื่อน? พวกนั้นไม่ได้เป็นเพื่อนของฉันสักหน่อย คอนโดะกับพวกทำฉันเหมือนเป็นลูกน้อง ใช้แรงงานฉันมา 3 ปีเต็ม! ถ้าฉันยังได้ทุนกีฬาฉันอาจจะทนได้ แต่เพราะคอนโดะมันทำให้ทุกอย่างพังหมด แบบนี้จะไม่แก้แค้นได้ยังไงกัน!”

 

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย พร้อมหัวเราะออกมาเหมือนคนเสียสติ

 

“…!”

 

“แล้วเธอก็โง่จริงๆ นะ ทาจิบานะ ทำไมถึงมาปรึกษาฉันล่ะ? คนที่เกลียดคอนโดะมาตลอดแบบฉันเนี่ย! เธอกับคอนโดะเป็นอะไรกันล่ะ? ถ้าเคยสนิทกัน ก็เป็นเป้าหมายของฉันเหมือนกันแหละ ขอบใจนะที่ยอมบอกแผนการทั้งหมดให้ฉันรู้เอง”

 

คำพูดของเขาทำให้ฉันตัวสั่นไปทั้งร่าง มันเหมือนเป็นคำตัดสินประหารชีวิต

 

“คิดจะทำอะไรกับพวกเรากันแน่?”

 

“ไม่ต้องกลัวไปหรอก ฉันไม่สนใจพวกเธอหรอก แค่ผู้หญิงที่มีเรื่องกับคอนโดะ ใครมันจะอยากยุ่งด้วย? ฉันแค่อยากเห็นพวกที่เคยดูถูกฉันพังพินาศแค่นั้นเอง!”

 

เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดึงเข้าสู่มุมอับ

 

ยังไม่จบ… ฉันยังไม่มีหลักฐานที่ชี้ชัดว่าฉันเกี่ยวข้อง ฉันยังพอหาทางหลุดออกจากเรื่องนี้ได้

 

“เฮ้ ทาจิบานะ เงียบไปเลยนะ ทำไมล่ะ? เธอที่เคยพูดจาฉลาดๆ หายไปไหน? หรือจะยอมแพ้แล้ว? เธอที่เคยได้รางวัลจากการเขียนนิยายหลายครั้ง ทำไมถึงไม่ทันฉันกันล่ะ? สุดท้ายก็ไม่มีพรสวรรค์จริงๆ ใช่ไหม?”

 

คำพูดนี้เหมือนตบหน้าฉันซ้ำในช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุด

 

“หยุดพูดซะ!”

 

ฉันตะโกนออกไปโดยไม่ทันคิด

 

“อ้าว โกรธเหรอ? แบบนี้มันก็ยิ่งชัดว่าเธอยอมรับความจริงแล้วล่ะสิ?”

 

เขายังยั่วยุด้วยคำพูดที่แย่ที่สุด ทำให้ฉันโกรธจนตัวสั่น

 

“บอกให้หยุดพูดไง!”

 

เสียงตะโกนของฉันดังไปจนถึงนอกห้อง แม้แต่ตัวฉันเองก็ยังตกใจกับเสียงของตัวเอง

 

“ชิ… ยิ่งกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย แต่ถ้าจะปิดปากเธอแบบนี้ มันคงไม่ช่วยอะไรล่ะ งั้นก็ ขอให้โชคดีล่ะ!”

 

เขาหันหลังเดินออกจากห้องไปพร้อมหัวเราะ

 

“ทาจิบานะ เธอมันก็แค่คนที่คิดว่าตัวเองควบคุมคนอื่นได้ แต่จริงๆ ก็ไม่มีอะไรนอกจากคนโง่ อย่างน้อยคนที่คิดแผนนี้ขึ้นมาก็ยังฉลาดกว่าหลายเท่า เธอมันก็แค่คนที่ขุดหลุมฝังตัวเอง”

 

เขาทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ก่อนจะจากไป ฉันได้แต่ยืนมองหลังเขาด้วยความโกรธที่ไม่มีที่ไป

 

ทันใดนั้น ครูหลายคนก็เข้ามาในห้อง และพวกเราถูกล้อมไว้…

 

TLN:ทำดีมาก