ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 177 ความตั้งใจของครู

 

―มุมมองของทาคายานางิ―

 

ฉันถูกครูใหญ่ชวนมาที่บาร์ที่สามารถเล่นหมากรุกญี่ปุ่นได้

เนื่องจากฉันยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้จนไม่ได้พักผ่อนเลย ครูใหญ่เลยเสนอที่จะเลี้ยงฉันสักแก้ว

 

“ถ้างั้น ดื่มเพื่อฉลองกันเถอะ”

ครูใหญ่พูดพลางยกแก้วเบียร์ขึ้นมาชนกับฉัน

ฉันพยักหน้าเบาๆ แล้วชนแก้วกับเขา

 

“ขอบคุณครับ สำหรับทุกอย่าง”

 

หลังจากนั้นเราเล่นหมากรุกญี่ปุ่นกัน และฉันก็เอาชนะครูใหญ่ได้อีกครั้ง

 

“สุดยอดจริงๆ สมกับเป็นอดีตแชมป์สมัครเล่น ผมไม่มีทางชนะเลยจริงๆ”

ครูใหญ่พูดพร้อมกับหัวเราะอย่างขื่นขม มองกระดานที่ตัวเองพ่ายแพ้

 

“ไม่ได้เล่นนาน ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากเลยครับ”

ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงฉันมากทีเดียว เพราะช่วงนี้ฉันทำงานล่วงเวลาติดต่อกันมาหลายวัน

 

“นั่นก็ดีแล้วล่ะ เอ้อ… นายรู้ไหมว่า คำพูดที่มีชื่อเสียงของคิมูระ โยชิโอะ แชมป์หมากรุกยุคก่อนสงคราม ตอนที่เขาแพ้ให้นักหมากรุกยุคหลังสงครามอย่างโอยามะ ยาสุฮารุ และต้องเสียตำแหน่งแชมป์ไปน่ะ?”

 

นักหมากรุกส่วนใหญ่จะเป็นแฟนพันธุ์แท้ของเกม และฉันก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

 

“แน่นอนครับ เขาพูดว่า ‘ฉันได้ผู้สืบทอดที่ยอดเยี่ยมแล้ว’ ใช่ไหมครับ?”

ครูใหญ่ยิ้มอย่างพอใจ

 

“ถูกต้อง ถือเป็นโอกาสดีที่ผมอยากจะพูดคุยเรื่องนี้กับทาคายานางิ คุณเป็นครูที่ยอดเยี่ยมมาก ผมไม่อาจเทียบได้เลยจริงๆ เพราะงั้น ถึงมันจะดูน่าอายไปบ้าง แต่ผมอยากบอกว่าการได้เห็นผลงานของคุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับคิมูระในตอนนั้น ผมรู้สึกว่าผมได้ ‘ผู้สืบทอดที่ยอดเยี่ยม’ แล้ว ในช่วงเวลาที่ใกล้จะเกษียณแบบนี้”

 

“ไม่น่าจะถึงขั้นนั้นหรอกครับ ปัญหาครั้งนี้ ถ้าไม่มีความร่วมมือจากครูท่านอื่นๆ ผมคงทำไม่ได้”

 

“ไม่หรอก นั่นเป็นการถ่อมตัวเกินไป เรื่องนี้เป็นปัญหาที่คนทั่วไปคงเลือกจะหลีกเลี่ยง แต่คุณสังเกตเห็นและจัดการตั้งแต่ต้น ผมเคยเจอปัญหาแบบนี้มาก่อนตอนที่ผมยังเป็นครูประจำชั้น…”

ครูใหญ่มีสีหน้าที่สะท้อนความเสียใจบางอย่างออกมา ฉันจึงเดาได้ทันที

 

“…สุดท้ายแล้ว ผมไม่สามารถปกป้องนักเรียนคนนั้นได้ เธอต้องลาออกจากโรงเรียน ผมมารู้เรื่องก็ต่อเมื่อเธอเริ่มขาดเรียนไปแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิตครูของผม”

 

ฉันรู้ว่าเหตุการณ์นั้นคงสร้างความเจ็บปวดมหาศาลให้กับเขา

งานของครูคือการช่วยสร้างอนาคตให้เด็กๆ แต่ความยุ่งเหยิงในชีวิตประจำวันทำให้เรามองข้ามเรื่องสำคัญไปได้ง่ายๆ

 

“ผม…”

ฉันไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ เพราะคิดว่าถ้าอาโอโนะต้องจบแบบนักเรียนคนนั้น ฉันคงเสียใจไปตลอดชีวิต

 

“ดังนั้น การที่คุณจัดการเรื่องนี้ได้ดีขนาดนี้ มันยอดเยี่ยมมาก ทำให้ผมมั่นใจว่าจะส่งมอบภารกิจนี้ต่อให้คุณได้อย่างไร้กังวล”

เขายิ้มอย่างคนที่ยอมรับความจริงและตั้งใจแล้ว

 

“ขอบคุณครับ”

คำพูดของฉันมีเพียงเท่านั้น

 

“ใช่แล้ว เดี๋ยวนี้เด็กหนุ่มสาวเก่งกันเหลือเกิน ทั้งนักกีฬาโอลิมปิกที่ยังวัยรุ่น หรือแม้แต่นักหมากรุกอาชีพที่ยังอายุน้อย อาโอโนะ เออิจิคุงที่คุณปกป้องไว้ ก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้นแน่ๆ ผู้ใหญ่หลายคนมองอนาคตญี่ปุ่นในแง่ร้าย แต่ผมว่าญี่ปุ่นยังไม่ถึงขั้นสิ้นหวัง เมื่อเรายังมีเยาวชนที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้”

ครูใหญ่พูดด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงหนักแน่น เขาจ้องมองฉันตรงๆ

 

“ทุกความรับผิดชอบ ผมจะรับไว้เอง เพราะฉะนั้น คุณทำหน้าที่ต่อไปให้ดีที่สุด อาจจะมีเสียงวิจารณ์จากรอบข้าง แต่ไม่ต้องสนใจ นั่นเป็นงานของผม”

 

ฉันรู้ว่าต้องตอบรับความตั้งใจของเขาให้ได้

 

“ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ”

ครูใหญ่ยิ้มอย่างอบอุ่น

 

—————

 

หลังจากคุยกับครูใหญ่เสร็จ ฉันก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

ระหว่างนั้น ฉันหยิบมือถือจากกระเป๋าในเสื้อสูทขึ้นมาดู พบข้อความจากเพื่อนที่ทำงานในกระทรวงศึกษาธิการ

 

“ดูเหมือนว่ารัฐบาลกำลังจะเข้ามาแทรกแซงปัญหาการกลั่นแกล้งในโรงเรียนของคุณ เพื่อปิดเรื่องอื้อฉาวทางการเมืองให้เร็วที่สุด ระวังไว้ด้วย”

 

ฉันรู้สึกขอบคุณเพื่อนที่เตือน แต่ก็อดรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับระบบที่เน่าเฟะไม่ได้

 

“ถ้าฉันไม่สามารถปกป้องนักเรียนและเพื่อนร่วมงานได้ จะเรียกตัวเองว่าครูใหญ่ได้ยังไง?”

 

TLN:ดูแล้ววันนี้น่าจะถึง 50 ตอนตามที่มีคนท้าจริงๆแหละ สาเหตุหลักๆ คือเนื้อเรื่องมันเข้มข้นจนหาจุดตัดจบไม่ได้อะดิครับ😅