ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 176 แต่ละคนมุ่งหน้าสู่ฉากสุดท้าย
―สถานที่แห่งหนึ่งในโตเกียว (มุมมองของอุกาคิ หัวหน้าฝ่ายเลขาธิการ)―
เพื่อการพบปะลับ ฉันเลือกมานั่งดื่มวิสกี้ที่บาร์ประจำ
วันนี้ฉันเลือกสก็อตช์จากเขตสเปย์ไซด์ วิสกี้ขวดนี้เคยเป็นตัวแทนความทรงจำในวัยหนุ่มที่ฉันและเพื่อนสนิทเคยนั่งดื่มด้วยกัน เราเป็นคนชอบดื่มวิสกี้แบบดื่มด่ำกลิ่น จึงไม่ใส่น้ำแข็ง ดื่มแบบเพียวๆ ค่อยๆ ลิ้มรสพลางพูดคุยถึงความฝันต่างๆ
“ช่วงเวลานั้นสนุกที่สุดแล้ว”
ฉันคิดอย่างเงียบๆ วิสกี้ขวดนี้เปลี่ยนดีไซน์มาหลายครั้งแล้ว แต่รสชาติดั้งเดิมที่ได้จากถังเชอร์รี่อย่างหวานและผลไม้ก็ยังคงเดิมเสมอ ฉันยังจำได้ถึงวันที่เราส่งขวดที่เป็นปีเกิดของลูกๆ กันและกันเมื่อครั้งที่ลูกของเราคลอด
ฉันจิบวิสกี้อีกคำ รสชาติหวานอ่อนๆ ของลูกเกด สมุนไพร น้ำตาลทรายแดง และซอสหวานค่อยๆ คลี่คลายลงบนลิ้น
“เลขาธิการครับ ขอโทษที่มาสาย”
ชายที่ฉันรออยู่มาถึงแล้ว ฉันยังอยากจมอยู่กับความรู้สึกเหล่านี้อีกสักหน่อย แต่มันคงจบลงตรงนี้
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันกำลังดื่มวิสกี้ที่ชอบอยู่ นายจะช้ากว่านี้อีกหน่อยก็ยังได้นะ”
“แต่มาเกินนี้คงไม่ได้จริงๆ ครับ”
“ดื่มอะไรดีล่ะ?”
“งั้นผมขอ ‘มาร์ตินี่’ ครับ”
เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย มาร์ตินี่เป็นค็อกเทลที่ผสมจินซึ่งเป็นเหล้าสมุนไพรกับเวอร์มุธไวน์ขาวที่ใส่เครื่องเทศ
หลังจากเครื่องดื่มของเขามาถึง ฉันตั้งใจรอให้เขาจิบก่อนที่จะเริ่มพูดถึงเรื่องงาน
“อร่อยดีนะครับ”
มาร์ตินี่เป็นเครื่องดื่มที่แสดงฝีมือของบาร์เทนเดอร์ได้อย่างชัดเจน การได้รับคำชมแบบนี้ทำให้ฉันซึ่งเป็นลูกค้าประจำรู้สึกดีไม่น้อย
“เอาล่ะ มาคุยเรื่องงานกันดีกว่า นายเห็นว่านายกรัฐมนตรีเป็นยังไงบ้างตอนประชุมคณะรัฐมนตรี?”
ฉันเปิดบทสนทนา
“ดูเหมือนท่านจะเครียดมากเลยครับ คงเพราะเรื่องของสมาชิกสภาใกล้ชิดอย่างคอนโดะ”
“ใช่ คงพยายามหาทางหนีอยู่ แต่คงไม่ง่ายอย่างที่คิด”
“ข่าวที่หลุดไปในสื่อ…เลขาธิการเป็นคนปล่อยหรือเปล่าครับ?”
คำถามนี้แสดงถึงความอ่อนประสบการณ์ของเขา แต่ฉันไม่รังเกียจความใสซื่อในตัวเขา มันเป็นเสน่ห์ที่หาได้ยาก
“แล้วแต่นายจะคิด”
ความคลุมเครือคืออาวุธสำคัญที่สุดของฉัน ฉันไม่เคยโกหก แต่ในเวลาเดียวกัน ฉันก็จะไม่พูดความจริงอย่างตรงไปตรงมา การปล่อยให้ทุกอย่างอยู่ในหมอกนั้นเหมาะสมที่สุด
“มีคนบอกว่าความยุติธรรมถูกกำหนดที่นี่ นายกรัฐมนตรีเองก็ต้องการปิดเรื่องนี้โดยเร็ว เลยกดดันไปที่โรงเรียนให้จัดการเรื่องปัญหาในโรงเรียน”
“เหรอ…นายกรัฐมนตรีดูจะอ่อนต่อโลกเหลือเกิน”
ฉันหัวเราะพร้อมหันไปมองเขา ซึ่งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการคนใหม่ที่มีความหวังสูงของพรรค
คนพวกนั้นคงพยายามปกปิดเรื่องราวให้เงียบเชียบตามเคย ฉันรู้สึกทั้งเย้ยหยันและสมเพชในเวลาเดียวกัน
——————————
―มุมมองของหัวหน้าทาจิบานะ―
หลังจากฉันนัดหมายกับมิตสึดะคุง ฉันก็รีบติดต่อมัตสึดะซัง รุ่นน้องในชมรมวรรณกรรมทันที(TLN: คนแต่งจะแต่งให้ชื่อเหมือนกันขนาดนี้ทำไมครับเนี่ย😅)
ทุกอย่างเป็นไปเพื่อผลักภาระความผิดทั้งหมดให้กับเธอ
“มัตสึดะซัง มีเรื่องสำคัญมาก ฉันอยากพบเธอด่วน เธอมาหาฉันได้ไหม? ฉันจะฝากข้อความลับไว้ในล็อกเกอร์หน้าสถานีรถไฟก่อน เธอไปเปิดดูทีนะ”
ฉันกำลังไปที่สถานีรถไฟเพื่อเตรียมการทุกอย่างให้เสร็จ
แค่ให้เธอกับมิตสึดะคุงและสมาชิกชมรมฟุตบอลเริ่มเคลื่อนไหว…
จากนั้นก็ทำให้พวกเขาปิดปากอิเคโนบุ เอริ และโยนความผิดทุกอย่างให้กับพวกเขา
มันคือทางเดียวที่เหลืออยู่
“ใช่…ฉันต้องทำได้ เพราะไม่มีใครสามารถควบคุมคนได้เก่งกว่าฉัน”
นี่คือสิ่งที่ฉันคิดว่าตัวเองเหนือกว่าเอจิคุงหรือคอนโดะคุง
ฉันต้องใช้ไพ่ใบสุดท้ายเพื่อผ่านพ้นสถานการณ์นี้ นี่คือความหวังสุดท้ายของฉัน
…ความหวังสุดท้าย?
ฉันชะงัก ในที่สุดฉันก็รู้ตัวว่าถูกไล่ต้อนจนมาถึงขอบหน้าผาของชีวิต
รู้สึกถึงความรู้สึกด้อยค่าที่กัดกินในใจฉันมาตลอด
แม้ฉันจะหนีไปได้ แต่ต้องใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความรู้สึกด้อยค่าต่อหน้าอาโอโนะ เออิจิ อัจฉริยะที่ฉันไม่อาจเอื้อมได้ มันเป็นภาระหนักอึ้งที่ยิ่งตอกย้ำบาดแผลในใจของฉันให้ลึกลงไปอีก
YOU MAY ALSO LIKE
