ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 174 ความหม่นหมองของหัวหน้าชมรม
―มุมมองของหัวหน้าชมรมทาจิบานะ―
จะทำยังไงดี… จะทำยังไงดี… ฉันควรทำยังไง?
ฉันไม่กลับบ้าน แต่เลือกที่จะเข้าคาเฟ่หน้าโรงเรียนเพื่อจัดระเบียบความคิดก่อน
สิ่งที่เอริพูดเป็นความจริงหรือแค่คำโกหก?
ใช่ เธอถูกกดดันจนใกล้จะแตกสลาย ดังนั้นเธออาจจะแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับจินตนาการ ถ้ามองในมุมนั้น ทุกอย่างก็ดูจะสมเหตุสมผลดี อีกอย่าง เธอไม่มีทางได้พบกับคอนโดะที่ถูกจับอยู่ในคุกแน่นอน
ดังนั้น สิ่งที่เธอพูดน่าจะเป็นเรื่องโกหก… ใช่ไหม? ถ้าเป็นแบบนั้น ต่อให้เธอไปพูดกับครูก็ไม่มีอะไรต้องกลัว
แต่ถึงจะไม่กลัวเรื่องนั้น ความเชื่อมั่นในชมรมวรรณกรรมก็อาจลดลงอีก
ยิ่งไปกว่านั้น ครูเองก็กำลังค่อยๆ สร้างกำแพงล้อมรอบฉันมากขึ้นเรื่อยๆ
คำถามคือ ครูจะมองคำพูดของเอริว่าเป็นเรื่องเพ้อเจ้อหรือเปล่า?
คำให้การของเธอดูสมจริงในระดับหนึ่ง และถ้าถูกเปิดเผยว่าฉันร่วมมือกับคุณคอนโดะตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ทุกอย่างที่ฉันพยายามปกปิดมาตลอดก็อาจถูกเปิดโปง
“ในเมื่อเป็นแบบนี้…”
ฉันต้องหาทางปิดปากเธอ
จ่ายเงินให้เธอเงียบ? ไม่ได้หรอก การทำแบบนั้นจะไม่ช่วยอะไร เพราะความโกรธแค้นของเธอที่สูญเสียทุกอย่างไปจะไม่สงบลงง่ายๆ กลับกัน มันอาจยิ่งทำให้เธอโกรธกว่าเดิม
งั้นก็เหลือเพียงวิธีเดียว… ต้องหยุดไม่ให้เธอพูดออกมาโดยตรง
แต่ฉันจะทำยังไงดี?
“ทำอะไรไม่ได้เลย!”
แผนที่ฉันคิดจะโยนความผิดให้รุ่นน้องก็ใช้ไม่ได้แล้ว เพราะถ้ามีคำให้การของเธอ ฉันจะหนีความผิดไม่ได้
“ถ้าเป็นแบบนี้…”
ฉันตัดสินใจจะลองเดิมพันกับคนคนหนึ่ง นี่คือทางออกสุดท้าย ถ้าล้มเหลว ฉันก็ต้องพบกับความพินาศอย่างแน่นอน…
——————————
―มุมมองของอาโอโนะ เออิจิ―
หลังจากส่งคุณฮายาชิกลับบ้าน ฉันกับคุณอิจิโจเดินกลับไปที่ร้านอาหารอาโอโนะคิทเช่น
คุณอิจิโจดูเหนื่อยเล็กน้อย เธอคงพยายามอย่างหนักเพื่อช่วยฉันและคุณฮายาชิ
การได้เห็นเธอแบบนั้นทำให้ฉันอดรู้สึกอยากดูแลเธอไม่ได้
“ขอบคุณนะ อิจิโจซัง”
เมื่อฉันพูดขอบคุณ เธอดูตกใจเล็กน้อย
“พวกเรารู้สึกขอบคุณเธอจริงๆ ที่ช่วยเหลือพวกเรามาตลอด ขอบคุณจากใจเลยนะ”
ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งก่อน ฉันรู้สึกกล้าพูดความรู้สึกตัวเองมากขึ้น
“ทำแบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ…”
เธอยิ้มเขิน แต่แววตาของเธอกลับมีความกังวล
“มีอะไรหรือเปล่า?”
ฉันถาม เธอจึงเริ่มพูดออกมาอย่างลังเล
“ฉันแค่รู้สึกว่าตัวเองอาจไม่สมควรได้รับคำขอบคุณจากรุ่นพี่มากขนาดนี้… รุ่นพี่ชอบฉัน แต่ถ้าสักวันหนึ่งรุ่นพี่เริ่มมองเห็นด้านมืดหรือข้อเสียของฉัน รุ่นพี่จะยังชอบฉันอยู่ไหม?”
สีหน้าของเธอเหมือนกำลังนึกถึงความเจ็บปวดบางอย่าง
“ใช่ มนุษย์ทุกคนต้องมีด้านที่ไม่ดีเป็นธรรมดา”
“นั่นสิ ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันไม่ใช่คนดีอะไรเลย บางทีด้านมืดของฉันอาจจะใหญ่กว่าด้านสว่างด้วยซ้ำ และแทบทุกคนที่ใจดีกับฉันมาตลอด อาจจะเป็นเพราะฉันเอาเปรียบความใจดีนั้น… ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดตัวเอง”
ตรงหน้าฉันตอนนี้คืออิจิโจที่ไม่ได้ดูสมบูรณ์แบบเหมือนทุกที แต่กลับดูเปราะบางและอ่อนแอ เธอดูคล้ายกับตอนที่ฉันเจอเธอครั้งแรกบนดาดฟ้า
“แต่ถึงอย่างนั้น…”
ฉันตัดสินใจพูดออกไปอย่างจริงใจ
“อิจิโจซัง ด้านมืดของคุณที่คุณพูดถึง อาจเป็นเพราะคุณพยายามปกป้องใครบางคน เธอทุ่มเททุกอย่างเพื่อช่วยคนอื่น เพราะเธอเป็นคนใจดี ถึงได้โทษตัวเองแทนที่จะโทษคนอื่น เธอจริงจังและพยายามที่จะผ่านความลำบากทั้งหมดไปให้ได้”
ฉันอาจจะพูดได้ไม่ดีนัก แต่ฉันคิดว่าเพราะนิสัยแบบนี้ เธอถึงต้องแบกรับความเจ็บปวดไว้คนเดียว
เธอหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าฉัน น้ำตาของเธอสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามเย็น
“เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงได้ตกหลุมรักเธอ”
ฉันพูดความรู้สึกจากใจจริง ด้านที่เธอคิดว่าเป็นข้อเสีย กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันชอบเธอมากขึ้น
“รุ่นพี่นี่ ขี้โกงจริงๆค่ะ…”
เธอยิ้มทั้งน้ำตา “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอแสดงด้านที่ไม่ดีของฉันให้รุ่นพี่เห็นนะ”
“ได้เลย ฉันอยากให้เธอพึ่งพาฉันในทุกเรื่อง”
ฉันยื่นมือไปหาเธอ เธอจับมันไว้พร้อมพูดว่า “ขอบคุณค่ะ”
YOU MAY ALSO LIKE
