ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 168 สถานที่พึ่งพิง
—มุมมองของเออิจิ—
หลังจากที่เรียนเสริมวิชาประวัติศาสตร์โลกกับครูทาคายานางิเสร็จ ฉันก็เดินไปยังโรงยิมสำหรับเรียนเสริมวิชาต่อไป
ฉันนึกถึงวันแรกที่ได้พบกับอิจิโจซัง วันที่ฉันหนีออกจากโรงเรียนและถูกคุณครูพละไล่ตาม ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจสถานการณ์เลยไม่ถือสา แต่เมื่อการเรียนเสริมวิชาพละเริ่มต้นขึ้นในวันหลังจากนั้น อาจารย์พละกลับมาขอโทษฉันอย่างจริงใจ
—————
“อาโอโนะ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังเผชิญเรื่องยากลำบากอยู่ ไม่รู้ไม่ผิดหรอก แต่ฉันก็ทำตัวไม่เหมาะสมไปมาก ฉันดันมองเธอเหมือนคนทำผิด ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉันยึดติดกับกรอบความคิดเดิมๆ ว่านักเรียนหนีเรียนเป็นสิ่งที่ผิดโดยไม่ฟังเหตุผล เธอจะยกโทษให้ฉันได้ไหม ฉันเองก็สงสัยว่าที่ผ่านมา ฉันอาจเป็นครูที่พูดเก่งแต่ไม่ปกป้องนักเรียนจริงๆ”
—————
อาจารย์ผู้ที่ปกติแล้วเข้มงวดและน่าเกรงขาม กลับก้มหัวขอโทษด้วยความจริงใจจนฉันรู้สึกผิดเสียเอง ทั้งที่โดยทั่วไป การตำหนินักเรียนที่หลบชั่วโมงเรียนถือเป็นเรื่องปกติ
วันนี้ เรามีการเรียนพละด้วยกันสองคน เป็นการเล่นปิงปองตามที่กำหนดไว้ในหลักสูตรเลือก ซึ่งฉันเลือกปิงปองแทนบาสเกตบอล เพราะง่ายต่อการจัดการ
ก่อนจะถึงเวลาเรียน ฉันไปซื้อเครื่องดื่มที่ตู้ขายอัตโนมัติ และบังเอิญเจอกับอิจิโจซัง
“อ้าว เธอยังอยู่ในชั่วโมงเรียนไม่ใช่เหรอ?”
ฉันหลุดปากถาม เพราะไม่น่าจะเจอเธอในเวลาแบบนี้
“จริงๆ แล้ว ฉันแอบหนีมาเพราะมีเรื่องจะปรึกษากับคุณครูค่ะ ตั้งแต่พบกับรุ่นพี่ ฉันก็เริ่มหนีเรียนเก่งขึ้นแล้วนะคะ”
เธอล้อเลียนด้วยรอยยิ้ม ทำให้ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก…”
“ล้อเล่นค่ะ แต่ฉันมีเรื่องจะขอร้องจริงๆ อยากให้ช่วยเพื่อนของฉัน ฮายาชิซัง…”
อิจิโจซังเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฉันฟัง
—————
– มุมมองของอิจิโจ ไอ –
“ทำไม… ฮายาชิซังไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลยนะ!! มันเกินไปแล้ว”
รุ่นพี่โกรธอย่างที่ฉันคาดไว้
“ฉันบอกอาจารย์ไปแล้วค่ะ เพื่อปกป้องเธอ ฉันอยากทำให้เธอไม่โดดเดี่ยว รุ่นพี่ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ”
ฉันอ้อนวอนด้วยความหวัง
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะขอความช่วยเหลือจากอิมาอิและเอ็นโดะด้วย ฮายาชิซังจะต้องไม่ตกเป็นเหยื่อเหมือนฉันเด็ดขาด ขอบคุณนะ ที่เธออยู่เคียงข้างฉันในช่วงเวลาที่ยากลำบาก มันมีความหมายมากเลยล่ะ วันนี้เรากลับบ้านพร้อมกันสามคนเถอะ”
รุ่นพี่ช่างอ่อนโยนเสมอ และนี่คือเหตุผลที่ฉันตกหลุมรักเขา
“ดีจัง”
ฉันพูดเพียงสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง ฉันเคยกลัวที่จะเผยความรู้สึกแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าการได้พบเขามันมีค่ามากแค่ไหน
“บอกฮายาชิซังด้วยนะว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว”
“ค่ะ!!”
ฉันตอบกลับอย่างหนักแน่น แล้วรีบเดินกลับไปที่ห้องเรียนเพื่อติดต่อฮายาชิซัง
“อิจิโจซัง!!”
เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ฉันหยุดเดิน
“คะ?”
เมื่อหันกลับไป รุ่นพี่มองฉันด้วยสายตาจริงใจ
“ขอบคุณนะ ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงไม่มีวันก้าวผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้”
“ฉันเองก็ต้องขอบคุณค่ะ”
ถ้าไม่มีเขา ฉันคง…
เขาทำให้ฉันได้รู้จักสิ่งสำคัญมากมาย ทั้งความรัก ความปรารถนาดีของมนุษย์ และความอบอุ่นที่ฉันเคยลืมไป
หากนี่ไม่ใช่ในโรงเรียน ฉันคงกอดเขาไปแล้ว เพราะฉันรักเขามากเหลือเกิน
YOU MAY ALSO LIKE
