ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 165 การข่มขู่ฮายาชิ

 

—มุมมองของฮายาชิ—

 

ช่วงพักกลางวัน ขณะที่ฉันกำลังกินข้าวกับเพื่อนๆ ในห้องเรียน โทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้น

 

“ใครกันที่ส่งข้อความมาช่วงนี้?” หลังจากที่ฉันออกจากชมรม ก็น้อยครั้งมากที่จะมีใครติดต่อมา รู้สึกแปลกใจจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู

 

มันเป็นการแจ้งเตือนจากโซเชียลมีเดีย ข้อความโดยตรงจากบัญชีที่น่าจะเป็นบัญชีปลอม

 

“ถ้าไปพูดอะไรกับครูหรือคนอื่น ฉันจะไม่ยกโทษให้แน่”

“เธอก็มีส่วนผิดเหมือนกันที่ทำเป็นไม่สนใจ ออกจากชมรมไม่ได้หมายความว่าจะได้รับการให้อภัย”

“จริงๆ แล้วที่ทุกคนในชมรมรังแกเออิจิคุงก็เพราะเธอไม่ห้ามไว้ อย่าทำเป็นใสซื่อไปหน่อยเลย”

 

ฉันรีบปิดหน้าจอมือถือทันทีโดยไม่คิดอะไรต่อ

 

“…กลัว”

 

ความกลัวทำให้ฉันตัวสั่น ฉันอ้างกับเพื่อนในห้องว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ก่อนจะออกมานั่งเงียบๆ คนเดียว

 

น่าจะเป็นใครสักคนจากชมรมวรรณกรรมที่ส่งข้อความพวกนี้มา เพราะแบบนี้ฉันถึงกลัว คนในชมรมรู้ทั้งที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของฉัน ถ้าข้อมูลของฉันถูกเผยแพร่บนเว็บบอร์ดนิรนามล่ะ…

 

ถ้าพวกเขาก่อกวนฉันแบบที่ทำกับรุ่นพี่เออิจิล่ะ…

 

ถ้าถูกใส่ร้ายหรือถูกโจมตีบนโลกออนไลน์ล่ะ…

 

ฉันคงไม่สามารถมาโรงเรียนได้อีกต่อไป

 

“จะทำยังไงดี…ช่วยด้วย…”

 

ฉันกลัวจนแทบร้องไห้ ตัวสั่นไม่หยุด

 

นี่อาจจะเป็นความรู้สึกเดียวกับที่รุ่นพี่อาโอโนะเคยเจอมา เขาต้องทนกับความกลัวที่มากกว่าฉันเสียอีก แต่เขาก็ไม่หนีและเลือกที่จะเผชิญหน้า ฉันเพิ่งเข้าใจว่ามันต้องใช้ความกล้าหาญมากแค่ไหน

 

นี่เป็นการลงโทษที่ฉันต้องเจอ เพราะฉันทำเป็นไม่สนใจ

 

เป็นการลงโทษสำหรับตัวฉันที่เลวร้าย

 

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ฉันเดินออกมาที่สวนกลางของโรงเรียน ฉันรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจับตาดูอยู่ อาจจะเป็นแค่ความรู้สึกไปเองก็ได้

 

“ฮายาชิซัง!!”

 

เสียงผู้หญิงดังขึ้น ฉันสะดุ้งและหันไปตามเสียง ใบหน้าของฉันซีดเซียวเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก

 

“อิจิโจซัง?”

 

เธอเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยฉันไกล่เกลี่ยขอโทษกับรุ่นพี่อาโอโนะ เธอวิ่งตามฉันมาด้วยลมหายใจหอบเหนื่อย

 

“เป็นอะไรหรือเปล่า? หน้าซีดมากเลย เห็นเธอทำหน้ากังวลแล้วออกจากห้องเรียน ฉันเลยตามมาดู มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

 

เธอช่างใจดี เธออุตส่าห์มาตามฉันทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำ

 

แต่ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้เธอมากไปกว่านี้ อิจิโจซังต้องฝืนตัวเองช่วยรุ่นพี่อาโอโนะที่ไม่มีใครยืนอยู่ข้างเขา ฉันไม่อยากให้เธอต้องเสี่ยงอะไรอีกเพราะพฤติกรรมของพวกเรา

 

“…”

 

ความคิดมากมายวิ่งผ่านหัวจนฉันพูดอะไรไม่ออก

 

ตอนที่ฉันช่วยปกป้องต้นฉบับของรุ่นพี่อาโอโนะ ฉันกลัวการถูกแก้แค้นมากจนช่วยได้เพียงทางอ้อม การที่ฉันทำอะไรได้น้อยขนาดนั้น เป็นเพราะจิตใจของฉันไม่ได้เข้มแข็งเหมือนอิจิโจซัง

 

ฉันไม่ได้แม้แต่จะรู้สึกอิจฉาที่เธอสนิทสนมกับคนที่ฉันเคยแอบชอบ เพราะฉันรู้ดีว่าเธอและฉันแตกต่างกันมากเกินไป

 

“เอาล่ะ ฮายาชิซัง ฟังนะ คิดซะว่าเป็นคำพูดลอยๆ ของฉันก็ได้”

 

เธอเริ่มพูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน

 

“อืม…”

 

“ตั้งแต่ได้พบกับรุ่นพี่อาโอโนะ ฉันรู้ว่าตัวเองเคยเป็นคนที่ทำเหมือนเข้มแข็ง ไม่ขอความช่วยเหลือจากใครเลย แต่ถ้าเธอไม่บอกว่าต้องการความช่วยเหลือ คนอื่นก็ไม่สามารถช่วยเธอได้ และถ้าเธอไม่พูด ฉันเองก็จะไม่สามารถพึ่งพาเธอได้ในวันที่ฉันต้องการเหมือนกัน บอกฉันเถอะ…ความรู้สึกของเธอ”

 

เหมือนเธอรู้ทุกอย่างแล้ว…

 

หัวใจของฉันอบอุ่นขึ้น

 

ฉันเผลอพึ่งพาความใจดีของเธออย่างไม่รู้ตัว

 

“อิจิโจซัง…ช่วยฉันด้วย…”

 

เธอยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน

 

“แน่นอนสิ ถ้าฉันไม่ช่วยเพื่อนสนิท ฉันคงเสียใจไปตลอดชีวิต บอกมาเถอะ ทุกอย่างเลย”

 

คำพูดที่เหมือนแม่พระของเธอทำให้ฉันร้องไห้ออกมาและพึ่งพาเธออย่างหมดหัวใจ