ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 163 การเดินเกมพลาดของหัวหน้าชมรม

 

—มุมมองของทาคายานางิ—

 

ในที่สุด ฉันก็ได้โอกาสคุยแบบตัวต่อตัวกับคนที่อยู่ศูนย์กลางของความสงสัย

 

หลังจากเหตุการณ์ความวุ่นวายกับอาโอโนะเมื่อไม่นานมานี้ ความสงสัยที่ฉันมีต่อนักเรียนคนนี้ก็ยิ่งทวีความชัดเจนขึ้น

 

ตามสัญชาตญาณของฉัน ทาจิบานะเป็นคนผิดแน่นอน

 

เธออิจฉาพรสวรรค์ด้านการเขียนของอาโอโนะ ถึงขั้นแยกความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแฟนสาว อามาดะ มิยูกิ

 

แค่ตั้งสมมติฐานนี้ก็สามารถโยงเรื่องทุกอย่างเข้าด้วยกันได้

 

…แต่อย่างไรก็ตาม นี่ก็เป็นแค่สัญชาตญาณของฉันเท่านั้น แต่ตั้งแต่สมัยเล่นหมากรุก ฉันเชื่อว่าสัญชาตญาณของตัวเองมักจะถูกต้องถึง 80% ผู้เชี่ยวชาญที่ฉันเคารพก็เคยพูดไว้แบบนั้น

 

หากสัญชาตญาณนี้ถูกต้อง มันสามารถอธิบายทุกอย่างได้

 

ทั้งความเชื่อมโยงระหว่างคนอย่างใกล้ชิดอย่างใกล้ชิด เช่น อามาดะและคนรักของเธอ, เหตุผลที่คนอย่างคอนโดะคอยกลั่นแกล้งอาโอโนะอย่างต่อเนื่อง

 

ทั้งหมดนี้อาจเริ่มจากความอิจฉาของเด็กสาวคนนี้

 

ตอนนี้แม้ว่าจะมีเพียงหลักฐานเชิงสถานการณ์ แต่เมื่อเรื่องราวทั้งหมดสอดคล้องกันอย่างมีเหตุผล ก็ยิ่งเพิ่มน้ำหนักให้ข้อสันนิษฐานนี้เข้าใกล้ความจริง

 

…แน่นอนว่าการใช้แค่สัญชาตญาณก็เสี่ยงต่อการตีความผิดพลาด ฉันรู้ดีว่าการด่วนสรุปอาจส่งผลเสียต่ออนาคตของนักเรียนหลายคน ฉันจึงต้องระวังจนกว่าจะเจอหลักฐานชี้ขาด

 

—————

 

“ฉันไม่อยากสงสัยคนในชมรมเลยค่ะ…แต่มีสองคนที่อาจเกี่ยวข้อง”

 

—————

 

เมื่อฉันถามถึงผู้ต้องสงสัย ทาจิบานะเลือกที่จะชี้นิ้วไปยังเพื่อนร่วมชมรมของเธอเอง ฉันตั้งใจฟังต่อไปโดยยังไม่ปักใจเชื่อ

 

“สองคนอย่างนั้นเหรอ?”

 

“ค่ะ หนูคงบอกชื่อไม่ได้ แต่หนูมีเหตุผลค่ะ”

 

เธอตอบพร้อมกับทำท่าทีเหมือนนักคิดนักเขียนที่สุขุม ฉันจึงพยักหน้าและเร่งให้เธอพูดต่อ

 

“ลองเล่ามาดูสิ”

 

“คนแรกเป็นคนที่มีข่าวลือว่าเคยคบกับคอนโดะค่ะ เธออยู่ชั้นเดียวกับอามาดะและดูเหมือนจะสนิทกัน ถ้าเธอเป็นคนที่ทำให้คอนโดะและอามาดะมารู้จักกัน มันก็สมเหตุสมผลใช่ไหมคะ?”

 

เธอพูดด้วยท่าทางมั่นใจ ราวกับเธอได้วางแผนคำพูดนี้ไว้อย่างดี

 

“ฟังดูมีเหตุผล อีกคนล่ะ?”

 

ฉันแสร้งทำเป็นเห็นด้วย เพื่อดูว่าเธอจะพูดอะไรต่อ การตั้งชื่อผู้ต้องสงสัยคนแรกของเธอฟังดูมีเหตุผล แต่กลับมีช่องโหว่บางอย่าง

 

“อีกคนหนึ่งเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่หายไปจากชมรมทันทีหลังเกิดเหตุการณ์นี้ค่ะ อาจจะมีอะไรบางอย่างที่เขารู้สึกผิดหรือไม่อยากเปิดเผยก็ได้ค่ะ”

 

ใช่ เธอพูดดูเหมือนจะฟังขึ้น…แต่ฉันกลับมองเห็นจุดขัดแย้งในคำพูดนั้น

 

—————

 

สุดท้ายแล้ว เธอก็ยังเป็นแค่เด็กมัธยมปลาย

 

“งั้นเหรอ ฉันจะลองไปตรวจสอบเพิ่มเติม ขอบคุณนะที่ช่วยพูดคุย ทั้งที่เธอกำลังไม่สบาย”

 

ทาจิบานะดูเหมือนจะคิดว่าตัวเองรอดพ้นจากสถานการณ์นี้ได้ เธอแสดงสีหน้าโล่งใจเล็กน้อย

 

แต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเพิ่งเดินเกมพลาด

 

—————

 

ทำไม?

 

ทำไมมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ข้อมูลที่ดูน่าสงสัยขนาดนี้?

 

ทำไมคนในชมรมคนอื่นถึงไม่พูดเรื่องนี้เลย?

 

ความผิดปกตินี้มันชัดเจนเกินไป เหมือนกับว่าเธอตั้งใจเก็บข้อมูลพวกนี้ไว้เพื่อใช้เป็น “ไพ่ตาย”

 

การกระทำของเธอทำให้ฉันมั่นใจในสัญชาตญาณของตัวเองมากขึ้น

 

นี่แหละคือ “การเดินเกมพลาด” ของเธอ…

 

TLN: เคยเป็นอะไรนะ? นักสืบ? นักสืบแน่ๆ