ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 161 เออิจิและทาจิบานะ

 

—มุมมองของทาจิบานะ หัวหน้าชมรม—

 

จะทำยังไงดี? จะใช้สถานการณ์นี้ให้เกิดประโยชน์ได้ยังไง?

 

สมองที่เห็นแก่ตัวของฉันกำลังทำงานอย่างหนัก

 

ใช่แล้ว… ถ้าฉันขอโทษและทำตัวเป็นเหยื่อที่ถูกหลอกด้วยข่าวลือเท็จล่ะ?

 

เออิจิไม่รู้ว่าฉันเป็นตัวการเบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ และด้วยนิสัยซื่อสัตย์ของเขา ถ้าฉันเล่นบทให้ดี บางทีเขาอาจจะเชื่อฉันก็ได้… ทำไมฉันถึงไม่คิดแบบนี้ตั้งแต่แรกนะ?

 

แต่ทันใดนั้นเอง ฉันสังเกตเห็นสีหน้าของเขา สายตาที่จ้องมองฉันนั้นเต็มไปด้วยความกังวลปนเปกันไป

 

…เขาเป็นห่วงฉันอย่างนั้นเหรอ?

 

ความคิดที่พยายามหาวิธีเอาตัวรอดของฉันกลับถูกแทรกด้วยอีกความรู้สึกหนึ่งที่ผุดขึ้นมา

 

…นี่มันน่าขายหน้าสิ้นดี

 

เสียงของผู้ชายที่ช่วยฉันตอนหน้าประตูโรงเรียนคือเสียงของเออิจิ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้เอง ฉันถูกเขาช่วยไว้… แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนตกตะลึงขนาดนี้กัน?

 

“อะ เอ่อ… ทาจิบานะซัง คุณโอเคไหมครับ? มันผ่านมา 2 ชั่วโมงแล้วนะตั้งแต่ที่คุณล้มไป”

 

เขาดูโล่งใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าฉันยังคงปลอดภัย

 

“เธอช่วยฉันไว้เหรอ… ขอบใจนะ”

 

ฉันพูดขอบคุณทั้งที่ในใจยังสั่นสะเทือนด้วยความรู้สึกอับอาย

 

“อา ไม่เป็นไรครับ ดีแล้วที่คุณดูโอเค”

 

เขาตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ ราวกับพยายามปลอบโยนฉัน

 

…ยังมีโอกาสที่จะใช้เขาให้เป็นประโยชน์ ฉันคิดแบบนั้นขณะกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ก่อนที่ฉันจะได้เริ่มพูดอะไร เขากลับพูดขึ้นมาก่อน

 

“คือว่า… ทาจิบานะซัง ผมต้องขอโทษครับ แต่จริงๆ แล้วผมได้ยินบางอย่างมา”

 

คำพูดนั้นทำให้ฉันตัวชา เหมือนเลือดในกายหยุดไหล… หรือว่าเขารู้แล้ว? เหงื่อเริ่มซึมออกมาจนรู้สึกได้

 

“ได้ยินอะไรเหรอ?”

 

“วันที่เริ่มภาคเรียน ผมอยู่ในห้องพยาบาลตอนที่คุณหลับอยู่บนเตียง… ผมได้ยินคุณพูดคุยกับใครบางคน ผมเข้าใจแล้วล่ะว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์จริงๆ ถึงอย่างนั้น… ผมก็ต้องขอบคุณนะครับที่คุณเคยช่วยสอนผม ผมซาบซึ้งใจมากครับ”

 

คำพูดของเขาทำให้ฉันพูดไม่ออก นี่เขาประชดฉันหรือว่าแค่เป็นน้ำใจของคนที่ชนะในทุกอย่างแล้วกันแน่?

 

“คุณพูดเรื่องอะไร?”

 

ฉันรู้ดีว่าเออิจิได้รับสิ่งที่ฉันเคยต้องการทั้งหมด ความโด่งดังทางออนไลน์ คำชื่นชมจากบรรณาธิการมืออาชีพ แต่เขากลับทำเหมือนไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นเลย

 

“ถึงแม้ต้นฉบับที่ผมเคยทำหายไปหรือเรื่องเลวร้ายอื่นๆ มันยังคงเจ็บปวดสำหรับผม แต่ผมก็ยอมรับว่าคุณมีส่วนช่วยผลักดันให้ผมมาไกลได้ถึงขนาดนี้… ขอบคุณมากนะครับ”

 

คำพูดของเขาแทงใจฉันอย่างแรง มันเหมือนกับการขุดเอาบาดแผลเก่าออกมาและกดมันซ้ำด้วยความสงสารที่ไม่ต้องการ

 

“พอได้แล้ว… หยุดพูดซะที”

 

ฉันพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ ความโกรธและความริษยาแทบจะทำให้ฉันระเบิด

 

“หือ?”

 

“พอเถอะ! ฉันไม่ต้องการความสงสารจากคนอย่างเธอ! ฉันไม่ดีใจหรอกนะที่คนที่มีพรสวรรค์มากกว่าอย่างเธอพูดจาปลอบใจฉันแบบนี้! ทำไมต้องมาคอยไล่ล่าฉันด้วย… ฉันเกลียดเธอ! ฉันเกลียดพรสวรรค์ของเธอที่ฉันไม่มีทางตามทัน! อย่ามาทำเป็นสงสารฉันเลย!”

 

ฉันปลดปล่อยความรู้สึกออกมาจนหมดสิ้น

 

เออิจิเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

 

“เข้าใจแล้วครับ น่าเสียดายนะ… แต่ผมคงหยุดเดินหน้าต่อไม่ได้ ขอตัวก่อนนะครับ”

 

เขาหันหลังเดินออกจากห้องไป ทิ้งฉันไว้กับความพ่ายแพ้และความขมขื่น

 

“เออิจิ…!”

 

ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสิ้นหวัง แต่เขาไม่มีวันหันกลับมาอีกแล้ว

 

—————

 

-มุมมองของทาคายานางิ-

 

เมื่อเห็นทาจิบานะเริ่มฟื้นตัว ฉันคิดจะถามเธอเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่กลับได้ยินการโต้เถียงระหว่างเธอกับเออิจิเข้าซะก่อน

 

เสียงของทาจิบานะเต็มไปด้วยอารมณ์ด้านลบที่เด่นชัด ฉันซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่งของโถงทางเดินเพื่อไม่ให้ถูกจับได้

 

หลังจากเออิจิเดินผ่านไป ฉันจึงค่อยๆ ออกจากที่ซ่อน

 

…ความรู้สึกมืดมนที่เธอแสดงออกมานั้น บางทีมันอาจเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็เป็นได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันจะปล่อยเธอไปไม่ได้เด็ดขาด…