ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 160 หัวหน้าชมรมที่ถูกไล่ต้อน

 

—มุมมองของทาจิบานะ หัวหน้าชมรม—

 

สุดท้ายฉันก็แทบไม่ได้นอนเลย

 

แม้การลุกขึ้นจากเตียงจะยากลำบาก แต่ฉันก็ต้องเตรียมตัวไปโรงเรียนให้ได้ วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องไปโรงเรียนอย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น สมาชิกชมรมอาจแตกแยกกันได้

 

เพราะอย่างนั้น ต่อให้ฝืนแค่ไหนก็ต้องลุกขึ้นมาให้ได้

 

ฉันรีบยัดอาหารเช้าลงท้องแล้วมุ่งหน้าไปโรงเรียน ฝนตกพรำ ๆ ทำให้บรรยากาศดูหม่นหมอง

 

“จะทำยังไงดีนะ ก่อนอื่นควรไปที่ห้องชมรมก่อน… ไม่ได้สิ โทรศัพท์ปริศนานั่นอาจหมายความว่าห้องชมรมอาจถูกติดเครื่องดักฟัง หรือบางทีอาจมีคนทรยศอยู่แล้ว แล้วแบบนี้ควรทำยังไงดี? ไม่มีใครให้เชื่อใจได้อีกแล้ว”

 

หัวใจของฉันเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา

 

ตอนที่ใกล้ถึงประตูโรงเรียน ฉันก็หน้ามืดและทรุดลงไปกับพื้น

 

ไม่ได้! หยุดไม่ได้! ฉันยังปล่อยให้เรื่องทั้งหมดจบลงตรงนี้ไม่ได้

 

“ใครก็ได้…”

 

ฉันเผลอเปล่งเสียงอ้อนวอนออกมาอย่างอ่อนแอ

 

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

 

เสียงของนักเรียนชายคนหนึ่งดังขึ้น

 

“ฉัน…”

 

ฉันตอบเบา ๆ แต่สายตาพร่ามัวจนมองไม่ออกว่าเขาเป็นใคร

 

“ผมจะพาคุณไปห้องพยาบาลนะครับ… เฮ้ ใครก็ได้มาช่วยหน่อย!”

 

ฉันได้ยินเสียงนักเรียนและอาจารย์หลายคนวิ่งเข้ามา ก่อนจะรู้สึกตัวอีกที ร่างของฉันก็ถูกยกขึ้นเปลหาม จากนั้นสติของฉันก็ดับวูบลง

 

—————

 

-ห้องพยาบาล-

 

เพดานสีขาวและกลิ่นยาเป็นสิ่งแรกที่ฉันสัมผัสได้

 

“เป็นอะไรไปหรือเปล่า?”

 

เสียงของครูประจำห้องพยาบาลดังขึ้นชัดเจน

 

ดูเหมือนฉันจะอยู่ในห้องพยาบาลสินะ

 

ฉันเกือบจะหลับตาลงอีกครั้ง แต่ทันใดนั้นเอง ความเป็นจริงที่ฉันเผชิญอยู่ก็พุ่งเข้ามาในหัวจนฉันต้องเด้งตัวขึ้นมานั่งทันที

 

“ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?”

 

ฉันถามออกไป ครูมิซึอิตอบด้วยเสียงอ่อนโยน “ใกล้จะหมดคาบแรกแล้ว แต่เธอคงจะเป็นลมเพราะโลหิตจาง เพราะงั้นพักผ่อนอีกสักหน่อยจะดีกว่า” คำพูดนั้นทำให้ฉันรู้สึกหนาวเยือก

 

แย่แล้ว ฉันตั้งใจจะจัดการควบคุมสมาชิกชมรมให้แน่นหนาก่อนที่โรงเรียนจะเริ่มขยับ แต่ตอนนี้โอกาสนั้นหายไปแล้ว ความกังวลเข้ามากัดกินหัวใจของฉัน

 

“ขอโทษนะ เดี๋ยวครูจะไปแจ้งครูประจำชั้นให้ก่อน เธอพักผ่อนตรงนี้ก่อน อย่าขยับไปไหนเด็ดขาดนะ”

 

หลังพูดเช่นนั้น ครูมิซึอิก็เดินออกจากห้องไป ฉันจึงถูกทิ้งให้อยู่ลำพังบนเตียงในห้องพยาบาล

 

จะทำยังไงดีนะ? ตอนนี้เวลาเรียนเริ่มแล้ว ฉันก็ไม่สามารถเรียกสมาชิกชมรมมาพบได้ เพราะถ้าทำเช่นนั้นจะยิ่งเป็นที่น่าสงสัยมากขึ้น

 

“ถ้าเป็นแบบนี้ก็ต้องตั้งสมาธิกับการรับมือคำถามที่อาจถูกถาม แล้วพยายามแก้สถานการณ์ตอนหลังเลิกเรียนแทน”

 

แม้จะตัดสินใจเช่นนั้น แต่ความกลัวก็ทำให้ร่างกายฉันสั่นไปหมด นี่มันอะไรกัน? ฉันกำลังทำตัวน่าสมเพชแบบนี้อีกแล้วเหรอ? มันเหมือนกับฉันกำลังยอมรับว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์จริง ๆ

 

ทันใดนั้น ฉันก็เห็นเงาคนขยับอยู่ด้านนอกห้องพยาบาล ใครกัน?

 

ฉันอดไม่ได้ที่จะตั้งการ์ดเตรียมรับมือ

 

“ขออนุญาตครับ ผมลืมหนังสือเรียนไว้ในนี้… อ้าว ครูไม่อยู่เหรอ?”

 

คนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดเดินเข้ามาในห้องพยาบาล ฉันพยายามจะซ่อนตัว แต่ในห้องพยาบาลไม่มีที่ให้ซ่อนเลย

 

เขา… คนที่ได้ทุกอย่างที่ฉันเคยต้องการมาอยู่ในมือ หันมามองฉันด้วยความตกใจ

 

“หัวหน้าชมรม…?”

 

“เออิจิคุง…?”

 

การพบกันอย่างไม่คาดฝันนี้ทำให้สมองของฉันหยุดทำงาน เราทั้งสองยืนนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรต่อ…