ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 158 ไอ ปะทะ ทาจิบานะ
—มุมมองของทาจิบานะ หัวหน้าชมรมวรรณกรรม—
ตั้งแต่เมื่อครู่ โทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้นหลายครั้ง
พอเช็กดูก็พบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่แสดงหมายเลข ความถี่และความดื้อรั้นของสายนี้ทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัว และเลือกที่จะเมินเฉย ฉันคิดจะตั้งค่าปฏิเสธสายที่ไม่แสดงหมายเลข แต่สัญชาตญาณกลับบอกให้ฉันอย่าทำ
“จะเอายังไงดีนะ…”
ถ้าสายนี้เกี่ยวข้องกับเรื่องของคอนโดะกับพวก การเมินสายนี้อาจเป็นทางเลือกที่ผิด บางทีอาจเป็นตำรวจ หรือไม่ก็คนในชมรมวรรณกรรมที่หักหลังฉัน มีใครจับพิรุธอะไรได้หรือเปล่า? หรือว่าจะเป็นเออิจิคุง? หรืออามาดะ มิยูกิ?
สิ่งเดียวที่ฉันรู้แน่คือ คนปลายสายมีความตั้งใจที่เป็นศัตรูชัดเจน ฉันรู้สึกตัวสั่นเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นรับ
“สวัสดีค่ะ คุณทาจิบานะ ต้องขอโทษที่รบกวนเวลานะคะ”
เสียงผู้หญิงดังขึ้น
น้ำเสียงสุภาพอย่างมาก แต่กลับแฝงความระมัดระวังและความเย็นชาไว้
“เธอเป็นใครกัน?”
“ฉันไม่สามารถบอกชื่อได้ แต่ฉันมีเรื่องสำคัญต้องแจ้งให้คุณทราบ”
“พูดแบบนี้มันอะไรกัน? ฉันจะวางสายแล้วนะ เธอรู้เบอร์ฉันได้ยังไง?”
แม้ฉันจะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว แต่เธอกลับตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เข้าใจค่ะ ถ้าคุณจะวางสาย ฉันขอพูดแค่เรื่องเดียวก่อน ฉันรู้ทุกอย่าง”
หัวใจฉันเต้นรัวเหมือนถูกหยุดเวลา ความกดดันทำให้หายใจไม่ออก
‘รู้อะไร?’ ฉันไม่อาจพูดออกไปได้ มันเหมือนเธอจงใจใช้วิธีการที่น่าขนลุกนี้เพื่อสื่อสาร
“เธอพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่เข้าใจ”
“เข้าใจค่ะ ถ้างั้นขอพูดฝ่ายเดียวก็แล้วกัน ฉันมีหลักฐานว่าคุณเกี่ยวข้องกับคอนโดะ และคุณเป็นผู้บงการการกลั่นแกล้งเออิจิคุง ไม่ใช่หรือคะ?”
‘คอนโดะกับฉัน? มีหลักฐานเหรอ? เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทางที่เธอจะได้หลักฐาน!’ ฉันพยายามคุมสติไม่ให้ระเบิดอารมณ์
“เธอพูดอะไรไร้สาระแบบนี้ ฉันไม่เคยคิดจะกลั่นแกล้งรุ่นน้องที่น่ารักแบบนั้นแน่ เราอาจเคยสงสัยเขา แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย! เรื่องนั้นเป็นความผิดของคอนโดะและอามาดะ มิยูกิต่างหาก!”
น้ำเสียงฉันสั่นเพราะความกลัว
“อย่างนั้นเหรอคะ? ถ้าฉันบอกว่าฉันรู้เรื่องของเอ็นโดะซังกับอิเคโนบุซังด้วยล่ะ?”
คำพูดนี้เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจฉัน
‘ทำไมเธอถึงรู้ชื่อสองคนนั้นได้?!’ พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นตอนมัธยมต้น ฉันไม่เคยเล่าเรื่องพวกเขาให้ใครฟัง แล้วคนปลายสายคนนี้เป็นใครกันแน่?
“สองคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมต้น เธอพูดเรื่องอะไร? อย่ามาสร้างเรื่องให้ฉันดูเลวร้าย ฉันไม่ผิด!”
ฉันยังคงปฏิเสธ และพยายามหนีจากความจริง
“ทำไมคุณถึงทำเรื่องแบบนั้น? อิจฉา? ความอยากรู้อยากเห็น? หรือคุณแค่อยากรู้สึกเหนือกว่าคนอื่น? คุณเหยียบย่ำความรู้สึกที่บริสุทธิ์และทำลายอนาคตของรุ่นน้องที่มีพรสวรรค์เพียงเพราะเหตุผลแค่นั้นเหรอ?”
คำพูดของเธอเหมือนคำพิพากษาที่แทงทะลุหัวใจ
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่!”
“ฉันคิดว่าคงไม่มีทางเข้าใจกันได้ แต่ก็ดีแล้วค่ะที่เราไม่ต้องเข้าใจกัน”
“ใช่ ฉันก็คิดแบบนั้น เธอมันผู้หญิงหยาบคาย! ถ้าฉันเป็นผู้ร้ายจริง เอาหลักฐานมาพิสูจน์สิ!”
“ได้ค่ะ ฉันจะทำให้คุณได้รับโทษอย่างแน่นอน”
“ลองดูสิ เสียเวลาเปล่าแน่!”
ฉันอยากขว้างโทรศัพท์ลงเตียงด้วยความโมโห
“น่าสงสารจังนะคะ คุณไม่มีวันเทียบเออิจิคุงได้เลย”
คำพูดสุดท้ายของเธอแทงใจฉันเหมือนมีด
หลังจากวางสาย ฉันรู้สึกเลือดขึ้นหน้า
“หยุดพูดซะที! ฉัน…”
ฉันหยิบประกาศนียบัตรจากการประกวดวรรณกรรมที่เคยภาคภูมิใจและฉีกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เมื่อทุกอย่างจบลง ฉันก็ถูกความสิ้นหวังถาโถมเหมือนกำลังเดินขึ้นสู่ลานประหาร…
YOU MAY ALSO LIKE
