ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 153 ที่สถานีตำรวจ

 

―มุมมองของอิเคโนบุ เอริ―

 

เช้าวันถัดมา ฉันเดินทางมาถึงใกล้สถานีตำรวจตามเวลาที่ได้นัดหมายไว้

 

“คุณอิเคโนบุ”

 

นักสืบเอกชนเข้ามาทักฉันทันทีที่เห็น ฉันรู้สึกโล่งใจในทันใด เพราะหากเขาไม่ปรากฏตัว ฉันคงไม่รู้จะทำอย่างไร หากทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหก ความหวังสุดท้ายของฉันก็จะดับสิ้น

 

“วันนี้ฝากตัวด้วยนะคะ”

 

ฉันกล่าวพร้อมโค้งตัวอย่างสุภาพที่สุด

 

“แน่นอนครับ ตามผมมา เราจะเข้าไปทางประตูหลัง”

 

เขานำทางไปยังประตูหลังของสถานีตำรวจด้วยท่าทีชำนาญ ตำรวจสองสามคนที่อยู่บริเวณนั้นทำความเคารพเขาและฉันก่อนจะกลับไปทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

เรามุ่งหน้าไปยังห้องเยี่ยมผู้ต้องขังราวกับเขาคุ้นเคยกับที่นี่อย่างมาก แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ตำรวจ

 

“ผมเคยเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจมาก่อนครับ นั่นคือเหตุผลที่ผมสามารถจัดการเรื่องแบบนี้ได้”

 

นักสืบกล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

“รอสักครู่นะครับ ใกล้ถึงเวลาแล้ว คอนโดะคุงจะถูกพามาในไม่ช้า”

 

คุณอาโอยามะพูดแล้วถอยไปยืนรออยู่ด้านหลังห้อง ฉันนั่งรอด้วยความกระวนกระวาย

 

ผ่านไปประมาณห้านาที ประตูด้านฝั่งตรงข้ามของกระจกที่กั้นเราไว้ก็เปิดออก คอนโดะคุงเดินเข้ามาช้าๆ ใบหน้าของเขาดูซูบเซียว แม้จะเป็นคนที่ฉันเพิ่งเจอไม่นานนี้

 

“เอริ!? ทำไมเธอถึงมาที่นี่ เธอมาหาฉันเหรอ?”

 

ดูเหมือนเขาไม่รู้ว่าฉันจะมา เขาก้มหน้าลงตอนเดินเข้ามา แต่ทันทีที่เห็นฉัน เขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างดีใจ รอยยิ้มสดใสของเขายังคงทำให้ใจฉันอบอุ่น

 

“ใช่ มีคนใจดีช่วยให้ฉันได้มาเจอเธอเป็นกรณีพิเศษ”

 

“จริงเหรอ! ขอบคุณนะ ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอด พอได้เจอเธอ ฉันดีใจมากจริงๆ”

 

คำพูดของเขาอ่อนน้อมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้ฉันซึ้งใจเล็กน้อย

 

“นายโดนทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า?”

 

“ก็มีแต่เรื่องแย่ๆ ทั้งนั้น พวกตำรวจทำเหมือนฉันเป็นอาชญากร ทั้งที่ฉันควรเป็นคนที่ได้รับการยกย่อง”

 

ฉันรู้สึกสงสารเขา คนที่เคยมั่นใจในตัวเองมากดูเหมือนจะสูญเสียความภาคภูมิใจไปแล้ว

 

“ไม่เป็นไรนะ ไม่ว่าใครจะเป็นศัตรูของเธอ ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ”

 

เรายื่นมือหากันผ่านกระจก แม้ฉันอยากสัมผัสเขาจริงๆ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมีเพียงความเย็นชา

 

“ใช่ ฉันมีพรสวรรค์ในฟุตบอล ถ้าออกจากที่นี่ได้ ฉันจะกลับไปเล่นฟุตบอลอีกครั้ง…”

 

เขาพูดอย่างรวดเร็วเหมือนเกาะเกี่ยวกับความหวังสุดท้าย

 

“ใช่…คงเป็นอย่างนั้น”

 

แต่ฉันรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว จึงตอบกลับอย่างลังเล

 

“ทำไมเธอพูดแบบนั้นล่ะ เอริ? เธอก็รู้ว่าฉันมีพรสวรรค์ในฟุตบอลไม่ใช่เหรอ?”

 

เขามองฉันด้วยความสงสัย ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้ แต่แล้วนักสืบก็ขัดจังหวะและเปิดเผยความจริงอย่างตรงไปตรงมา

 

“ผมจะเป็นคนบอกเอง”

 

“นายเป็นใคร!?”

 

“คอนโดะคุง ชมรมฟุตบอลถูกยุบแล้ว และคำแนะนำพิเศษของนายก็ถูกยกเลิก…โรงเรียนอาจไล่นายออกด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น นายคงไม่มีทางกลับไปสู่วงการฟุตบอลได้อีก”

 

คำพูดของนักสืบทำให้คอนโดะคุงรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลง

 

“โกหก…นี่มันโกหก! ฉันเป็นคนที่จะกลายเป็นขุมทรัพย์แห่งฟุตบอลญี่ปุ่น…”

 

“ยอมรับความจริงเถอะ”

 

นักสืบพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนเดินออกจากห้องไป

 

“โกหก…ไม่จริง…ไม่จริง!”

 

เสียงกรีดร้องของเขาดังสะท้อนในห้องเยี่ยมเล็กๆ นั้นจนฉันทนไม่ได้

 

“คอนโดคุง ฉันเองก็สูญเสียทุกอย่างไปเหมือนกัน เธอก็เช่นกัน…งั้นเราตายไปด้วยกันเถอะ ดีไหม?”

 

ฉันยิ้มบางๆ ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและหมดหวัง คอนโดะคุงมองฉันด้วยสายตาเหมือนเห็นวิญญาณที่หลอกหลอนเขาอยู่

 

TLN:💀💀💀