ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 148 อามาดะ มิยูกิ และแม่
ฉันก้าวเท้าไปหาแม่
ไม่มีหนทางใดที่ฉันจะแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะพยายามพูดเพื่อแก้ตัวแค่ไหน มันก็เป็นเพียงข้ออ้างที่ฟังดูน่ารังเกียจเท่านั้น
ดังนั้น สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือขอโทษอย่างตรงไปตรงมา
“แม่… หนูขอโทษ”
สายตาของแม่เต็มไปด้วยความรังเกียจ และเหมือนจะปฏิเสธฉัน
“เธอต้องการอะไร… ถึงขั้นแอบเข้าโรงเรียนทั้งที่ถูกพักการเรียน แล้วพยายามฆ่าตัวตาย เธอต้องการทำให้เออิจิคุงเจ็บปวดมากขนาดนั้นเลยเหรอ? เธอทำเรื่องเลวร้ายกับเขาไปแล้ว แล้วยังจะทำให้เขาเจ็บซ้ำอีกเท่าไรถึงจะพอใจ?”
คำพูดของแม่เหมือนกับที่อิจิโจซังพูดไว้ก่อนหน้านี้
“หนู…ไม่มีเวลาคิดอะไรแบบนั้นเลย หนูกลัว…กลัวที่จะสูญเสียทุกอย่างไป หนูพยายามทำตัวเป็นเด็กดีมาตลอด แล้วการที่ทุกสิ่งที่หนูสร้างมาถูกทำลายไป…มันน่ากลัวมาก”
ฉันตระหนักได้ว่าตัวเองเอาแต่คิดถึงแต่ตัวเองมาตลอด ความกลัวที่จะสูญเสียทุกอย่างในชีวิต ทำให้ฉันมองไม่เห็นใครเลย…ไม่ว่าเออิจิ คุณแม่ หรือแม้แต่คนอื่นๆ
อิจิโจซังที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าในตอนนั้น เธอห่วงใยเออิจิยิ่งกว่าตัวเอง เธอรู้ว่าการปกป้องเขาอาจทำให้เธอตกเป็นเป้าหมายของการกลั่นแกล้ง หรือทำลายชื่อเสียงของเธอ แต่เธอก็ยังเลือกที่จะอยู่เคียงข้างเขา
ต่างจากฉันที่ทรยศคนที่เคยอยู่ด้วยกันมานานหลายปี
แค่คิดถึงมัน ก็รู้สึกเหมือนถูกกัดกร่อนด้วยความรู้สึกไร้ค่า
“สุดท้ายแล้ว เธอก็ยังคงคิดถึงแต่ตัวเอง… มิยูกิ ฉันไม่คิดว่าเธอจะรักใครจริงๆ ได้เลย และจากนี้ไป…เธอจะรักใครได้ไหม?”
คำพูดของแม่เย็นชา และแหลมคมแทงหัวใจฉันเหมือนมีดที่บาดลึกช้าๆ และฉันก็รู้ว่าตัวเองยังไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำพูดนั้น
แม่กำลังบอกฉันว่า ชีวิตหลังจากนี้จะเป็นเหมือนขุมนรก
“หนูจะต้องทำยังไง…”
คำถามนั้นยังไม่ทันหลุดออกมา ฉันก็กลั้นไว้ เพราะแม้แต่การถามคำถามนี้ก็ไม่สมควรแล้ว
“เมื่อครู่ ฉันโทรไปที่บ้านของคุณอาโอโนะมา”
แม่พูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เหมือนเรากลายเป็นคนแปลกหน้า
“…”
ฉันกลัว…กลัวที่จะได้ยินคำตอบ
“คำขอโทษของเธอไม่ได้รับการยอมรับ… และมันก็สมควรแล้ว คุณอาโอโนะบอกว่าจะเรียกร้องค่าเสียหายจากเรื่องที่เธอร่วมมือกับคนอื่นในการกลั่นแกล้งและใส่ร้ายเออิจิคุง”
คำว่า *ค่าเสียหาย* ทำให้ร่างกายของฉันเย็นลงราวกับน้ำแข็ง
“…”
ฉันน้ำตาคลอขณะที่รอคำพูดถัดไปของแม่
“ในฐานะผู้ปกครอง ฉันมีหน้าที่รับผิดชอบ และฉันตั้งใจจะชดใช้ค่าเสียหายตามจำนวนที่พวกเขาร้องขอ แม้ว่าจะต้องขายบ้านก็ตาม เพราะถ้าเรื่องขึ้นศาล มันจะเป็นการเพิ่มภาระให้ครอบครัวอาโอโนะอีก ซึ่งฉันไม่มีทางทำอย่างนั้น”
ขายบ้าน… บ้านที่แม่สร้างขึ้นมาด้วยหยาดเหงื่อแรงงานกำลังจะหายไป
น้ำหนักของคำพูดนั้นทำให้ร่างกายของฉันสั่นสะท้าน
“หนู…ขอโทษค่ะ”
สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือเอ่ยคำขอโทษ
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจความหนักหนาของบาปที่ตัวเองก่อขึ้นได้จริงๆ ฉันบอกคุณอาโอโนะว่าเธออยากขอโทษพวกเขาด้วยตัวเอง แต่พวกเขาบอกมาว่าไม่อยากพบเธออีกแล้ว เพราะไม่อยากให้เออิจิคุงต้องนึกถึงเรื่องของเธออีก พวกเขาขอร้องว่าอย่าติดต่อไปอีก มิยูกิ… เธอทำเรื่องที่เลวร้ายมาก และเธอต้องเข้าใจให้ได้ถึงความร้ายแรงของมัน”
คำพูดเหล่านั้นเหมือนน้ำเย็นที่สาดใส่ ทำให้ฉันค่อยๆ ตื่นจากความฝันร้ายที่ตัวเองสร้างขึ้น…แต่ในขณะเดียวกัน ฉันกลับรู้สึกหนาวเหน็บอย่างถึงที่สุด
YOU MAY ALSO LIKE
