ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 147 อามาดะ มิยูกิ
— มุมมองของมิยูกิ —
ฉันนั่งตัวสั่นอยู่ในห้องของตัวเอง น้ำตาไหลไม่หยุด
ไม่มีแสงไฟ ไม่มีเสียง ไม่มีอาหาร ฉันได้แต่เก็บตัวอยู่ในความมืด
ในหัวของฉันเต็มไปด้วยความทรงจำจากเหตุการณ์เมื่อคืน
—————
ฉันถูกครูมิซึอิพาไปที่โรงพยาบาล ซึ่งแม่ของฉันกำลังรักษาตัวอยู่
ทำไมฉันถึงต้องไปที่นั่น ทั้งที่ฉันยังอยู่ในช่วงพักการเรียน?
แม่ของฉันดูหวาดระแวงตั้งแต่แรก และระหว่างที่เดินทางไปโรงพยาบาล ทุกวินาทีรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกพาไปยังลานประหาร
เมื่อถึงที่นั่น ครูเริ่มอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสงบเรียบ
คำอธิบายของครูแทงใจแม่อย่างชัดเจน ทุกครั้งที่คำพูดถูกร้อยเรียง แม่ถอนหายใจยาว และตัวของเธอสั่นสะท้าน
ฉันคิดว่า… ทำไมสิ่งที่ฉันทำถึงทำให้แม่ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดนี้?
แต่ไม่ใช่แค่แม่… ฉันยังทำร้ายแม่ของเออิจิ คนที่เคยดูแลฉันอย่างอ่อนโยนและหวังดี
—————
“ใช่ เธออาจจะมีคำอธิบายของตัวเอง แต่ฉันไม่มีหน้าที่หรือความจำเป็นที่จะต้องฟังมัน ฉันไม่อยากเกลียดเธอไปมากกว่านี้ ได้โปรด หยุดอ้างเหตุผลไร้สาระเถอะ”
—————
คำพูดจากแม่ของเออิจิยังคงดังก้องอยู่ในหัวฉัน แม้กระทั่งตอนที่ฉันแอบพบกับเออิจิ ฉันเคยคิดว่ามันเป็นเหมือนคำสาป
แต่ไม่ใช่… ไม่เลย… สิ่งนั้นไม่ได้เป็นคำสาป
ฉันต่างหากที่ทำให้แม่ที่เคยอ่อนโยนต้องพูดคำเหล่านั้นออกมา
—————
แม่ของเออิจิรักฉันเหมือนลูกแท้ๆ ของเธอ แม่ของฉันก็เช่นกัน
ฉันมีแม่ที่รักและห่วงใยฉันถึงสองคน
แต่การกระทำอันเบาบางและโง่เขลาของฉัน ได้ทำให้ผู้หญิงสองคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตต้องทุกข์ทรมาน
—————
คำพูดที่แหลมคมทำร้ายหัวใจผู้พูดเองมากกว่าคนที่ได้ยิน
ภาพที่แม่ร้องไห้ ปิดหน้าอยู่กับหมอนในโรงพยาบาลทำให้ฉันตระหนักได้ว่าฉันมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากตัวเอง
คนที่เคยอ่อนโยนที่สุด กลับต้องเจ็บปวดเพราะฉัน
—————
ฉันพยายามนึกหาทางชดใช้ แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง
รวมถึงเออิจิ… ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งทำให้ฉันยิ้มได้อีกครั้งแม้หลังจากพ่อของเขาเสียชีวิต
—————
“เออิจิเคยเป็นเพื่อนสมัยเด็ก แต่เขาน่ารำคาญเหมือนพวกโรคจิตคอยตามสอดแนม เป็นแฟนที่แย่มาก”
“ไม่ใช่อย่างนั้น… ฉันไม่อยากทำลายความทรงจำดีๆ ที่มีระหว่างเรา แต่ฉันคิดว่ามันคงดีที่สุดถ้าเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก ฉันไม่อยากเกลียดเธอไปมากกว่านี้”
—————
คำพูดต่ำช้าของฉันและคำพูดที่แสนอ่อนโยนของเอจิย้อนกลับมาในหัวพร้อมกัน
ทำไม? ทำไมเออิจิถึงใจดีกับฉันขนาดนี้?
เขามีสิทธิ์ที่จะด่าทอและโกรธฉัน
เขามีสิทธิ์ที่จะทำลายความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับฉัน
แต่เขาไม่ทำ…
เขาไม่เคยปฏิเสธความทรงจำของเราเลย…
—————
อิจิโจ เพิ่งรู้จักเออิจิได้ไม่นาน แต่กลับกลายเป็นคนที่เข้าใจเขาได้ดีกว่าฉัน คนที่รู้จักเขามานานถึงสิบปี
ฉันมันโง่เง่าและอ่อนแอ
—————
ฉันรู้แล้ว…
ฉันไม่ได้รักเออิจิอย่างแท้จริง
เขาเป็นเพียงที่พึ่งให้ฉันเกาะเกี่ยว
และเขาก็กลายเป็นเหยื่อของความอ่อนแอในตัวฉัน
—————
ฉันอยากขอโทษเขา…
ฉันอยากบอกลาให้เหมาะสม
ฉันอยากชดใช้
แม้ฉันจะรู้ว่าไม่มีอะไรช่วยได้แล้ว
—————
ฉันตัดสินใจแล้ว
ขั้นแรก… ฉันจะเผชิญหน้ากับแม่ของฉันให้ได้ก่อน…
YOU MAY ALSO LIKE
