ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 145 การโจมตีใส่สมาชิกสภาคอนโดะ
—เรือนจำ (มุมมองของสมาชิกสภาคอนโดะ)—
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมสร้างขึ้นมาทั้งชีวิตกำลังพังทลายลง
ช่วงเวลาที่วุ่นวายเหล่านี้ทำให้ผมตระหนักว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมี ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่ง ชื่อเสียง ทรัพย์สิน หรือแม้กระทั่งครอบครัว กำลังสูญสลายไปหมด ผมสืบทอดตำแหน่งจากพ่อที่เสียชีวิต และอีกเพียงก้าวเดียวก็จะได้นั่งตำแหน่งนายกเทศมนตรี เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ ผมต้องสร้างรายได้ที่ไม่ถูกต้อง จ่ายสินบนไปยังผู้มีอิทธิพลในส่วนกลาง และใช้ทุกวิธีการที่จำเป็น
แต่สุดท้าย…
“ทำไมแค่พยายามปกปิดเรื่องการกลั่นแกล้งของลูกชาย ถึงกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้… ทำไม… ทำไม… ทำไมกัน…”
สภาพจิตใจของผมพังย่อยยับ หากไม่มีงานจากหน่วยงานราชการ บริษัทของผมก็ต้องปิดตัวลง
“ไม่เป็นไร ผู้ใหญ่ในส่วนกลางต้องช่วยผมแน่ พวกเขาก็กลัวความลับที่ผมรู้ ถ้าถึงเวลาจวนตัว ผมจะลากพวกเขาทุกคนลงนรกไปด้วยกัน”
เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวระดับชาติ ผมจะเปิดเผยทุกอย่าง หรือไม่ก็ขู่ มันต้องได้ผล
“คุณคอนโดะ มีคนมาขอพบครับ จริงๆ แล้วปกติคนที่ไม่ได้เป็นทนายจะมาเยี่ยมไม่ได้ แต่ครั้งนี้เป็นกรณีพิเศษ”
ในขณะที่ผมคิดแบบนั้น ใครบางคนก็มาจริงๆ ต้องเป็นคนใหญ่คนโตที่บิดเบือนกฎระเบียบได้แน่ พวกเขาคงส่งคนมาช่วยผมแล้ว พระเจ้าไม่ได้ทอดทิ้งผม
ผมรีบเดินไปยังห้องเยี่ยมอย่างตื่นเต้น
แต่คนที่รออยู่ไม่ใช่คนที่ผมหวัง
“สวัสดี คุณคอนโดะ เรือนจำสบายดีไหม?”
คนที่ทำให้ผมตกต่ำมาถึงจุดนี้… อุกากิ เลขาธิการพรรคยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
“ทำไม… ทำไมคุณถึงมา…”
“อ๋อ เรื่องนั้นเอง ฉันเคยเป็นรัฐมนตรีประจำสำนักงานคณะกรรมการตำรวจแห่งชาติ คุณก็คงรู้ใช่ไหมว่า ฉันดูแลตำรวจด้วย เพราะงั้นฉันมีคนรู้จักในวงการเยอะ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้ผมขนลุก เหมือนชีวิตของผมอยู่ในมือเขา
ถ้าเขาตัดสินใจฆ่าผม… จะเป็นยังไง? อาหารที่มียาพิษ? หรือการจัดฉากว่าเป็นการฆ่าตัวตาย?
ปิดปาก… ผู้ชายคนนี้ทำได้ทุกอย่าง ผมก็แค่ตัวหมากตัวหนึ่งในสายตาของเขา
“อย่าพูดอะไรที่ไม่ควร” สายตาของเขาส่งข้อความนั้นมา เขาที่สามารถเปลี่ยนแปลงกฎได้ง่ายๆ ก็คงสามารถปิดปากผมได้ไม่ยาก
ถ้าผมตายที่นี่ คงไม่มีใครเสียใจ ผู้คนจะมองว่าผมเป็นศัตรูของประชาชน และข่าวจะถูกนำเสนอว่าผมหมดหวังและฆ่าตัวตายในเรือนจำ ผู้คนคงดีใจกันทั่ว
“ช่วยด้วย… ผมไม่อยากตาย… ไม่อยากตาย…”
ผมล้มลงจากเก้าอี้ หัวกระแทกผนัง ร้องขอความช่วยเหลือ ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังครอบงำ
“โอ้โห แค่คดีทุจริตธรรมดาๆ ไม่ถึงกับโดนโทษประหารหรอก ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวคราวหน้า ฉันจะส่งผลไม้มาให้”
ผลไม้!? ใช่แน่ๆ มียาพิษ!
“จะวางยาผมใช่ไหม? ผมไม่ยอมถูกหลอกแน่ ผมจะรอด! ถ้าต้องพัง ผมจะเปิดเผยทุกอย่าง คนอื่นจะต้องพังไปพร้อมกัน!”
เลขาธิการพรรคหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยืนขึ้น “แบบนี้คงไม่ไหวจริงๆ”
“ผมต้องรอด… ผมจะรอด…”
—————
“คนโง่ใช้สะดวกดีนะ เขาสร้างเรื่องราวขึ้นมาเอง และทำลายตัวเองโดยไม่ต้องลงมือ”
เลขาธิการพรรคกล่าวกับเลขาของเขาพร้อมรอยยิ้ม
“คุณหมายถึงสมาชิกสภาคอนโดะ? หรือ… นายกฯ?”
“อืม… ใครกันนะ? แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผน”
YOU MAY ALSO LIKE
