ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 138 ความเปลี่ยนแปลงของหัวหน้าชมรม
—มุมมองของทาจิบานะ หัวหน้าชมรม—
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา… แต่ความจริง ฉันเองก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลับไปเมื่อไหร่ ฉันจำได้เพียงว่า ฉันยังมีสติอยู่จนถึงช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้น อาจจะหลับไปได้เพียงชั่วโมงหรือสองชั่วโมงเท่านั้น
หัวของฉันปวดตุบ ๆ ทุกครั้งที่พยายามจะลุกขึ้นเดิน ร่างกายก็หนักอึ้งจนแทบขยับไม่ได้ ยังมีอาการคลื่นไส้ร่วมด้วย แม้ว่าจะไม่มีไข้ก็ตาม
“ทำไมกัน?”
คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว… เพราะความรู้สึกพ่ายแพ้ที่มันสิ้นหวังเหลือเกิน
ไม่ว่าจะเขียนกี่ครั้ง งานเขียนของฉันก็ยังคงกลายเป็นแค่สำเนางานของอาโอโนะ เออิจิเท่านั้น
“ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้… ฉันเขียนอะไรไม่ได้แล้วเหรอ?”
การเขียนนิยายเคยเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุข ฉันเคยภูมิใจที่ได้รับคำชมจากคนรอบข้าง แต่ตอนนี้ ฉันกลับหวาดกลัวอย่างไม่มีเหตุผล
ฉันรู้ดีว่าลึก ๆ แล้ว ตัวฉันยอมรับผลงานของเออิจิคุงในฐานะ “ผลงานชั้นยอด” และนั่นทำให้ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองที่คิดแบบนั้น ความอิจฉาและความรู้สึกด้อยค่าตัวเองกัดกินใจฉันทุกครั้งที่เปรียบเทียบงานเขียนของเขากับของฉัน
“ผลงานชั้นยอดของคนอื่นมันเหมือนยาพิษ”
ความอิจฉา ความเร่งรีบอยากจะตามเขาให้ทัน ทั้งหมดนี้ทำให้ฉันสูญเสียความมั่นใจในตัวเอง
และที่แย่กว่านั้น ผลงานชิ้นนั้นมาจากรุ่นน้องผู้ชายคนหนึ่ง…
“ไม่นะ… นี่มันน่ากลัวเกินไป” ฉันไม่อยากยอมรับว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์
“ฉันไม่อยากไปโรงเรียนอีกต่อไปแล้ว”
และฉันก็รู้ตัวขึ้นมา… ว่านี่มันไม่ต่างจากสิ่งที่ฉันเคยหวังไว้ว่าจะเป็นอนาคตของเออิจิคุงเลย
ฉันเคยหวังให้พรสวรรค์ของเขาถูกกัดกร่อน ให้เขาถูกคนรอบข้างทรยศ และกลายเป็นคนที่จมปลักอยู่ในโลกของตัวเอง เสียเวลาไปกับชีวิตที่ไร้ค่า
แต่ตอนนี้… ความคิดเลวร้ายเหล่านั้นกำลังย้อนกลับมาหาฉัน
“ฉันต้องลุกขึ้นสู้สิ”
ฉันพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ทันทีที่ยืนขึ้นได้เพียงไม่กี่ก้าว ร่างกายที่หนักอึ้งก็พาฉันล้มลงนั่ง
“ไม่ไหว…”
น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ราวกับว่าหัวใจและร่างกายของฉันแยกออกจากกัน
ฉันรู้แล้วว่าความอาฆาตที่เคยมีต่อเออิจิคุงมันหนักหนาเพียงใด และมันกำลังส่งผลกลับมาหาฉันเอง ทำไมฉันถึงได้โหดร้ายกับเขาขนาดนี้?
ในขณะที่ฉันจมดิ่งลงไปในความมืด เออิจิคุงกลับก้าวหน้าไปอย่างมั่นคง พรสวรรค์ของเขาเปล่งประกาย และด้วยความดีของเขา เขาก็ได้รับความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง ความสุขของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่ฉัน…
ไม่หรอก… ฉันยังมีทางรอดอยู่ เรื่องของคอนโดะ ฉันจัดการให้รอดพ้นไปได้แล้วนี่ ทุกอย่างจะไม่พังทลายลงหรอก
เสียงเปิดประตูดังขึ้น แม่เดินเข้ามาในห้อง ฉันเดาว่าเธอคงเป็นห่วงที่ฉันไม่ยอมลุกไปไหน เมื่อเห็นฉันนั่งอยู่กับพื้นด้วยสภาพที่ย่ำแย่ แม่รีบวิ่งเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้หนูรู้สึกไม่ค่อยดี คลื่นไส้นิดหน่อย ขอหยุดเรียนสักวันได้ไหม?”
แม่พยักหน้ารับคำทันที เธอบอกว่าจะทำโจ๊กมาให้
ฉันค่อย ๆ คลานกลับขึ้นเตียง พยายามฝืนคิดว่าตัวเองยังพอมีแรงเหลืออยู่ แต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา…
“ถ้าฉันไปโรงเรียนไม่ได้อีกเลยล่ะ?”
ความคิดนั้นทำให้ฉันรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว ฉันไม่รู้ว่านี่เป็นเพราะอาการป่วย หรือเพราะความสิ้นหวังกันแน่ แต่ฉันไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว
“ทำไมฉันถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย…”(TLN:ยังจะถาม)
น้ำตาของฉันไหลรินลงบนหมอนอย่างเงียบงัน
YOU MAY ALSO LIKE
