ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 136 เออิจิและทาคายานางิ
ตอนที่ 136: เออิจิและทาคายานางิ (การก้าวกระโดดของนักเรียน)
—ในห้องเรียนที่ว่างเปล่า—
วันนี้คาบแรกเป็นคาบที่ครูทาคายานางิสอนวิชาประวัติศาสตร์โลก
ดูเหมือนว่าเนื้อหาการเรียนการสอนของชั้นเรียนของผมจะเร็วกว่าแผนการเรียนปกติ ทำให้ตอนนี้คุณครูสอนแบบค่อยเป็นค่อยไปและพูดคุยเรื่องอื่นเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งเรื่องราวที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ที่อาจารย์หยิบยกมาเล่า มักจะสนุกและเหมาะกับการนำไปใช้เป็นเนื้อหาเขียนนิยาย ผมจึงชอบมาก
โดยเฉพาะครูทาคายานางิ ที่มักมีอารมณ์ขันและสามารถอธิบายเรื่องยากให้เข้าใจง่าย จึงเป็นที่ชื่นชอบของนักเรียนทุกคน และเมื่อได้เรียนกับคุณครูคนนี้ ก็เหมือนผมได้โอกาสพิเศษที่ได้ความรู้เพิ่มขึ้นไปอีก
“ดูสิ! 30 นาทีเอง ฉันก็สอนหมดแล้ว เอาไงต่อดี? เอาล่ะ มาฟังซิมโฟนีที่เบโธเฟนแต่งเพื่อสดุดีจักรพรรดินโปเลียนกันไหม? ที่เขียนไว้ในเอกสารนั่นล่ะว่าผลงานนี้เดิมทีเป็นการสดุดี แต่พอเบโธเฟนรู้ว่านโปเลียนสถาปนาตัวเองเป็นจักรพรรดิ ก็ถึงกับฉีกคำสดุดีทิ้งไปเลย โอ้ ใช่ นายชอบนิยายใช่ไหมล่ะ อาโอโนะ?”
คุณครูเปิดเพลงจากโทรศัพท์มือถือ
“ครับ”
“เคยได้ยินเรื่อง ฟาวส์ ที่เกอเธ่เขียนไหม?”
“เคยได้ยินครับ แต่ยังไม่เคยอ่านเลย…”
“นั่นสินะ ฉันเองก็อ่านตอนมหาวิทยาลัย ตอนที่มีเวลาว่างเยอะ ๆ มันน่าทึ่งมากนะ เดี๋ยวจะให้ยืม ตอนนี้ในห้องสมุดก็มีเวอร์ชันมังงะด้วยล่ะ เกอเธ่น่ะ เคยพูดถึงเหตุการณ์ยุทธการวัลมีที่เราเรียนในคาบก่อนว่า ‘วันนี้คือวันที่ประวัติศาสตร์โลกยุคใหม่เริ่มต้นขึ้น’ แม้จะมีข้อสงสัยว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า แต่มันแสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์นี้สำคัญแค่ไหน…”
เวลาเรียนกับครูทาคายานางิแบบตัวต่อตัว ครูจะเล่าเรื่องราวที่สนุกและตรงกับความสนใจของผม ซึ่งรวมถึงเกร็ดประวัติชีวิตนักเขียนชื่อดังที่เป็นแรงบันดาลใจให้ผมอีกด้วย
เมื่อเนื้อหาประวัติศาสตร์จบลง ผมเห็นเป็นโอกาสที่จะบอกข่าวสำคัญที่เก็บไว้
“คุณครูทาคายานางิ จริง ๆ แล้ว… ผม…”
เพราะน้ำเสียงจริงจังของผม อาจารย์จึงดูตั้งท่าเคร่งเครียด ผมรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ทำให้อาจารย์ตกใจ แต่ผมก็ตัดสินใจพูดต่อ
“ผมได้รับการติดต่อจากสำนักพิมพ์ หลังจากที่โพสต์นิยายในอินเทอร์เน็ต ทางนั้นอยากให้ผมรวมงานเขียนเป็นหนังสือรวมเรื่องสั้น และเสนอโอกาสให้ผมเปิดตัวเป็นนักเขียนมืออาชีพครับ”
เมื่อผมพูดจบ ครูดูเหมือนหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง
“ใครนะ?”
น้ำเสียงที่คุณครูถามกลับมาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“ก็ตัวผมเองนี่แหละครับ”
“หา!?”
อาจารย์แสดงสีหน้าแปลกใจแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“ผมอยากแจ้งให้โรงเรียนทราบครับ ถึงแม้จะยังเปิดเผยต่อสาธารณะไม่ได้จนกว่าจะถึงช่วงใกล้วันพิมพ์ แต่ผมคิดว่าอาจต้องแจ้งให้ชัดเจน”
“เข้าใจแล้ว… สุดยอดไปเลย ฉันไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับนักเรียนของตัวเอง”
อาจารย์พูดด้วยรอยยิ้มกว้าง แม้จะดูยังคงตกใจอยู่
“ขอบคุณครับ แล้วโรงเรียนจะมีข้อจำกัดอะไรไหมครับ?”
“ไม่มีปัญหาอะไรเลย โรงเรียนเราก็อนุญาตให้ทำงานพิเศษอยู่แล้ว อาจจะต้องเขียนเอกสารยืนยันอะไรนิดหน่อย แต่ครูทุกคนย่อมยินดีในความสำเร็จของนักเรียน ขอแค่เธอช่วยอธิบายให้ผู้อำนวยการและครูใหญ่ฟังเอง พวกเขาต้องดีใจมากแน่ ๆ”
การได้เห็นครูที่มักมีท่าทีเหนื่อยล้าแสดงรอยยิ้มแบบเด็ก ๆ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจ
“ขอบคุณครับ”
คุณครูยื่นมือมาให้จับ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว
พวกเราจับมือกันแน่น
-หน้าห้องเรียน มุมมองของครูทาคายานางิ-
หลังจากจบคาบเรียน ผมเดินออกมายังโถงทางเดินและพูดกับตัวเองโดยไม่รู้ตัว
“อาโอโนะ… นายมันสุดยอดมาก เป็นนักเรียนที่น่าภาคภูมิใจจริง ๆ”
จากการที่เคยต้องต่อสู้กับความยากลำบากและความสิ้นหวัง จนตอนนี้เขาก้าวไปข้างหน้าได้ มันทำให้ผมรู้สึกภูมิใจในตัวเขาอย่างที่สุด และผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้ดูแลนักเรียนคนนี้
เพราะเหตุนี้เอง…
ผมจึงอยากสนับสนุนอาโอโนะให้เต็มที่ ให้ชีวิตในโรงเรียนของเขาในอนาคตเต็มไปด้วยความสุขที่จะลบล้างความทรงจำอันขมขื่นในอดีตทั้งหมด…
YOU MAY ALSO LIKE
