ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 134 จุดเริ่มต้นของชีวิตที่มีความสุขและชีวิตที่เลวร้าย

 

—มุมมองของอิจิโจ ไอ—

 

เมื่อวานฉันคิดอะไรหลายอย่างจนหลับไม่ลง แต่ก่อนที่ฉันจะหลับไป ฉันคิดถึงแต่เรื่องของรุ่นพี่เออิจิ ซึ่งทำให้ฉันฝันดีมาก

 

ฉันตื่นเช้ากว่าปกติเล็กน้อย เพื่อเตรียมตัวและทำอาหารเช้า เพราะแม่บ้านช่วยเตรียมวัตถุดิบไว้ให้บางส่วน ทำให้ไม่ต้องยุ่งยากมากนัก

 

ฉันต้มผักทำเป็นซุปมิโสะ และทอดไข่เจียว ไข่เจียวเป็นกับข้าวที่ใช้ทำเป็นอาหารกลางวันได้ง่ายและสะดวก วันนี้ฉันตั้งใจจะทำอาหารเช้าแบบญี่ปุ่น จึงตั้งเวลาหุงข้าวในหม้อไว้ล่วงหน้า ส่วนอาหารกลางวันฉันจะจัดของที่เหลือและอาหารง่ายๆ ใส่ลงไปในกล่อง ฉันคิดว่าตัวเองทำอาหารพอได้เพราะเรียนรู้จากแม่และแม่บ้านตั้งแต่เด็ก แต่หากจะทำให้รุ่นพี่ซึ่งเป็นลูกของเชฟมืออาชีพกิน คงเป็นเรื่องที่ยากเกินไป

 

“แต่…” ฉันคิดว่าถ้าทำเป็นข้าวปั้นง่ายๆ ใส่ในกล่อง พร้อมซุปมิโสะในกระติก และใส่ไข่เจียวกับไก่ทอดเป็นกับข้าว คงจะเหมาะสำหรับการไปปิกนิกกับรุ่นพี่

 

อากาศเริ่มเย็นลงเล็กน้อยเพราะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง อากาศแบบนี้ทำให้ออกไปเดินเล่นข้างนอกได้ง่ายขึ้น ถึงแม้ว่าการไปนั่งคุยในคาเฟ่หรือเล่นเกมกับรุ่นพี่จะสนุก แต่การเดินเล่นสบายๆ พร้อมพูดคุยกันก็ดูน่าสนใจไม่น้อย

 

“คงจะสนุกนะ” แค่เดินข้างๆ เขาก็รู้สึกมีความสุขแล้ว

 

พอท้องอิ่มจนไม่อยากกินปลาแซลมอนย่างที่เตรียมไว้สำหรับมื้อเช้า ฉันจึงใส่ลงไปในกล่องอาหารแทน หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็จัดกล่องอาหารไปพร้อมกับดูข่าวตอนเช้าสัก 10 นาที ข่าวก็ยังคงเต็มไปด้วยเรื่องของสภาคอนโดะ รวมถึงนิตยสารที่รายงานว่าลูกชายของเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการกลั่นแกล้งที่ร้ายแรง ฉันต้องมั่นใจว่า “อาโอโนะคิทเช่น” จะไม่ถูกดึงไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการที่ครอบครัวอาโนะจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

 

เมื่อเตรียมตัวเสร็จ ฉันก็พร้อมที่จะไปเจอเขา แค่เวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์ สิ่งนี้ก็กลายเป็นกิจวัตรตอนเช้าของฉัน ฉันจะออกจากบ้านไปที่บ้านของเขา พูดคุยเล็กน้อย แล้วเดินไปโรงเรียนด้วยกัน

 

มันคือช่วงเวลาที่ดีที่สุด และเขาก็ประกาศว่าจะอยู่ข้างฉันเสมอ

 

—————

 

คำพูดของเขาเมื่อคืน

 

“ไม่ต้องรีบร้อน ถ้าเธอไม่รังเกียจฉันที่เป็นแบบนี้… ถ้าเธอยอมรับฉัน ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอตลอดไป ฉันจะไม่มีวันจากไปไหน”

 

—————

 

ฉันนึกถึงคำพูดนั้นนับครั้งไม่ถ้วน มันทำให้หัวใจอบอุ่นและความสุขแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

 

“อยากเจอรุ่นพี่เร็วๆ จัง” ฉันพูดกับตัวเอง ก่อนเร่งฝีเท้าเล็กน้อยมุ่งหน้าไปยังบ้านของเขา

 

——————————

 

—มุมมองของอิมาอิ—

 

ตอนเช้า ฉันออกจากบ้าน และพบว่ามุราตะ ริสึ เพื่อนร่วมชั้นของอาโอโนะรออยู่

 

“มุราตะ? มีอะไรหรือเปล่า?”

 

เธอเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันตอนปีหนึ่ง เธอสนิทกับมิยูกิและเหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ในสายตาของฉัน เธออยู่ในหมวดหมู่ที่แตกต่างออกไป

 

สำหรับฉัน มุราตะคือหนึ่งในสมาชิกกลุ่มที่ทำร้ายเพื่อนสนิทของฉันอย่างไร้ความรับผิดชอบ เธอคือศัตรู

 

“ได้โปรด ฉันไม่มีใครให้พึ่งแล้ว ฉันอยากขอโทษอาโอโนะ ฉันพยายามปรึกษาอาจารย์ แต่แม่ของเขาปฏิเสธไม่ให้พบ ฉันไม่รู้จะทำยังไง ได้โปรดช่วยพาฉันไปพบเขาเถอะ”

 

เธอดูร้อนรน แต่คำพูดของเธอก็ทำให้ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการ

 

ผู้หญิงคนนี้คิดอะไรของเธอ?

 

สิ่งที่เธอทำกับอาโอโนะ มันทำให้ฉันไม่อยากพบเธอเลย เธอไม่เข้าใจหรือไง? ฉันมองเธอด้วยสายตาดูถูก และเธอก็เหมือนจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ยอมก้มหัวขอร้อง

 

“ได้โปรด ฉันทำเรื่องที่แย่มาก ฉันอยากขอโทษจริงๆ”

 

ฉันถอนหายใจอย่างอดไม่ได้

 

“อิมาอิคุง?”

 

เธอมองฉันด้วยสายตาที่สั่นระริก เหมือนขอความเมตตา

 

“ขอโทษนะ ฉันช่วยไม่ได้หรอก อาโอโนะยังคงได้รับผลกระทบจากสิ่งที่เธอทำ เขายังไม่ได้กลับไปเรียนที่ชั้นเรียนเลย และสิ่งที่เธอทำมันไม่ใช่เรื่องที่จะให้อภัยได้ง่ายๆ ฉันคิดว่าเธอไม่ได้ทำเพราะอาโอโนะ แต่ทำเพื่อความสบายใจของตัวเองมากกว่า มันก็แค่ความพอใจส่วนตัวของเธอเอง ไม่ใช่เหรอ?”

 

ฉันพยายามเลือกคำพูดให้ดี แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดตรงๆ

 

“แต่… ฉันก็โดนหลอกเหมือนกัน…”

 

อย่างที่คิดไว้ นี่คือความจริงของเธอ คำพูดนั้นทำให้ฉันหงุดหงิดจนพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

“อาจจะใช่ แต่ทุกคนก็ได้รับข้อมูลเท็จเหมือนกัน แต่บางคนก็เลือกที่จะอยู่ข้างอาโอโนะ ไม่ใช่แค่เพื่อนเก่าของเขา แม้แต่คนที่เพิ่งรู้จักเขาก็ยังยืนเคียงข้าง สุดท้ายแล้ว เธอก็แค่ไร้ความรับผิดชอบ เธอเป็นคนที่ตัดสินใจว่าอาโอโนะควรถูกกลั่นแกล้ง และทำสิ่งที่แก้ไขไม่ได้ไป ต่อให้ข่าวลือเกี่ยวกับอาโอโนะเป็นความจริง แต่พวกเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะกลั่นแกล้งเขาอยู่ดี ไม่ใช่เหรอ?”

 

มุราตะมองมาที่ฉันด้วยสายตาตกใจ น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

 

“แต่…”

 

“ขอโทษนะ ฉันต้องไปโรงเรียนแล้ว อย่ามาหาฉันอีกเลย ความคิดของฉันไม่เปลี่ยนหรอก”

 

ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคนพวกนี้

 

ฉันย้ำความตั้งใจอีกครั้งก่อนจะเดินต่อไปข้างหน้า

 

TLN: อ่าวมุราตะผญ.หรอ กลับไปแก้ตอนเก่าๆแปป…..ตอนไหนบ้างฟะ🫠