ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 133 ประธานชมรมวรรณกรรมที่น่ารังเกียจ

 

—มุมมองของประธานชมรม—

 

ฉันกลับบ้านด้วยความสิ้นหวัง บอกพ่อแม่ว่าฉันรู้สึกไม่สบายและขอปิดตัวเองอยู่ในห้อง

 

มันจบแล้ว ฉันรู้สึกว่าความมั่นใจในตัวเองหายไปหมดแล้ว

 

ฉันแพ้ให้กับอาโอโนะ เออิจิแบบหมดรูป

 

ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้แล้ว จะส่งข้อมูลไปที่สำนักพิมพ์หรือทำการขัดขวางทางกายภาพไหม? ไม่ได้หรอก ความเสี่ยงมันสูงเกินไป ทำไมถึงต้องล้างมือ(TLN: ความหมายประมาณ เลิกยุ่ง เลิกรา?)จากเรื่องนี้มาตลอด และให้คอนโดะกับทีมฟุตบอลเป็นเครื่องมือของฉันด้วย?

 

แล้วจะทำยังไงต่อไป? ยอมรับความพ่ายแพ้ไปเลยเหรอ? ไม่ได้หรอก ต้องรักษาความปลอดภัยของตัวเองให้ได้ก่อน

 

การล้างแค้นกับอาโอโนะยังทำได้ตลอดเวลา แต่ฉันรู้ว่าเดี๋ยวจะมีการสอบสวนเข้ามาที่ชมรมวรรณกรรม เราวางแผนที่จะปกปิดเรื่องที่เอาของส่วนตัวของอาโอโนะไป ถ้าพวกเราปิดปากเงียบก็ไม่มีปัญหา และเราเตรียมตัวสำหรับมันแล้ว

 

‘ตอนที่ฉันไปที่ห้องชมรมในตอนเช้า ห้องก็ถูกทำลาย ของส่วนตัวของอาโอโนะหายไปแล้ว’ ฉันจะบอกครูว่าเป็นการคุกคามจากการข่มขู่แบบไม่เปิดเผยตัว และแสดงจุดยืนจากการที่ฉันไม่พูดอะไรไปก่อนหน้านี้ คงมีแต่คนคิดว่ามันเป็นเรื่องของการกลั่นแกล้งจากสมาชิกในทีมฟุตบอล

 

“เรื่องของคอนโดะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากที่สุด แต่โชคดีที่ฉันลบข้อมูลจากโซเชียลมีเดียก่อนที่เขาจะถูกจับตัวไป ตอนนี้ฉันไม่มีการติดต่อกับทีมฟุตบอลอื่นๆ และลบข้อความทั้งหมดจากเซิร์ฟเวอร์แล้ว ถ้าคอนโดะพยายามโยนความผิดให้ฉัน ยังไงก็ไม่มีหลักฐานที่จะตัดสินว่าเป็นเรื่องจริง”

 

ฉันคิดว่าไม่ว่าจะทำยังไงฉันก็หลุดพ้นได้

 

ดังนั้น ตอนนี้ไม่ควรรีบร้อน ฉันควรปล่อยให้เวลาเป็นตัวช่วย และรอเวลาที่ลมจะเปลี่ยนทิศ แล้วค่อยล้างแค้น

 

หลังจากนั้นก็ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้จะมีทางออกเสมอ ถ้าหาใครที่สามารถแทนที่คอนโดะได้

 

แค่ไม่ต้องลงมือทำเองก็พอ ทุกอย่างจะผ่านไปได้

 

“ฉันจะไม่ยอมให้อภัย”

 

ฉันจ้องไปที่หน้าจอที่แสดงถึงคำวิจารณ์ที่แย่เกี่ยวกับนิยายของฉัน แล้วคำพูดนั้นก็หลุดออกจากปาก

 

——————————

 

—สถานที่ในโตเกียว (มุมมองของอุกากิ, เลขานุการใหญ่)—

 

ฉันนั่งในรถที่ขับโดยเลขานุการของฉัน วิ่งไปตามถนนในโตเกียว ข่าวที่คอนโดะทำก่อนให้เกิดยุ่งยากมากมาย

 

เอาเถอะ แบบนี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ตำรวจยังไม่สามารถทำอะไรได้ และถ้าเขาออกจากคุกมา เขาก็จะกลับมาไม่ได้อีกแล้ว ทิ้งเขาไปเถอะ เขาคงหายไปจากความสนใจของสังคมเอง

 

โทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น มันคือการติดต่อจากผู้ว่าจ้างครั้งนี้

 

“ท่านนายกรัฐมนตรีครับ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนใช่ไหมครับ?”

 

เสียงที่แห้งกรอบของผู้มีอำนาจก็ดังขึ้น

 

“ใช่ ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ อุกากิ นายเป็นเจ้าหน้าที่ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เพราะแผนของนาย ตอนนี้เรื่องอื้อฉาวทั้งหมดถูกโยนความผิดไปที่ทั้งสองคนนั้นแล้ว มันก็แค่การตัดสินใจง่ายๆ นายไม่ต้องกังวลกับอะไร ทั้งสองคนจะถูกทิ้งไว้เอง ขอบคุณมากนะสำหรับความช่วยเหลือ ถ้ามีการปรับตำแหน่งครั้งหน้า บอกมาว่าต้องการตำแหน่งไหนนะ ฉันจะทำให้ได้”

 

แล้วโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป คนพวกนี้มันไม่เคยคิดถึงคนอื่นจริงๆ

 

ฉันรู้ว่าเงินใต้โต๊ะจากคอนโดะและประธานสาขาจะถูกส่งไปที่ไหน อะไรที่พวกเขาทำเพื่อที่จะเผชิญหน้ากับผู้มีอำนาจใหญ่ของประเทศคงไม่ใช่เรื่องที่โง่เขลา พวกเขาจะรอให้ตัวเองถูกปลดออกจากตำแหน่ง

 

“พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฝากอนาคตตัวเองไว้กับคนอื่น ช่างโง่เขลาจริงๆ”

 

คนที่อ่อนแอจำเป็นต้องได้รับการปกป้องจากผู้มีอำนาจ คอนโดะแม้จะพยายามเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แต่สุดท้ายก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

 

“ท่านอุกากิครับ เกี่ยวกับเรื่องนั้น…”

 

เลขาของฉันพูดหลังจากที่ตรวจสอบว่าโทรศัพท์ถูกตัดแล้ว

 

“อืม ให้มันดำเนินไปอย่างราบรื่นเถอะ”

 

ตอนนี้ฉันกำลังจะเริ่มใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายนี้ให้มากที่สุด

 

——————————

 

—ที่สถานีตำรวจ—

 

“ดูสิครับ ท่านโดโมโตะ ดูเหมือนในโทรศัพท์ของคอนโดะจะมีบางอย่างอยู่ครับ เมื่อทีมสืบสวนเปิดเครื่องตามปกติ พบว่าในข้อความจากแอปโซเชียลมีเดียต่างประเทศบางรายการถูกลบออกไปอย่างตั้งใจ คาดว่ามีผู้สมรู้ร่วมคิดบางคนที่ทำการปกป้องตัวเอง”

 

“อืม… ตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้สำรองข้อมูลไว้แล้วใช่ไหม?”

 

“แน่นอนครับ อันที่จริงการเคลื่อนไหวแปลกๆ นั้นทำให้เราประหยัดเวลาในการค้นหาไปได้มาก คอนโดะเคยติดต่อกับใครบางคนบ่อยๆ และบัญชีของคนนั้นก็มีส่วนลึกในการกลั่นแกล้งในครั้งนี้ด้วยครับ”

 

“ดีมาก ให้เราร่วมมือกับทางโรงเรียนเพื่อตามหาคนๆ นั้นเถอะ โรงเรียนก็น่าจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่”