ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 132 เอ็นโดะกับยูกิ
—มุมมองของเอ็นโดะ—
ฉันทำการบ้านเสร็จ หนึ่งในนั้นคือคำถามเกี่ยวกับไวยากรณ์ภาษาอังกฤษ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ฉันไม่ค่อยถนัดเท่าไร
มีหลายอย่างเกิดขึ้นจนรู้สึกเหนื่อยมาก ฉันคิดว่าสัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ที่หนาแน่นที่สุดในชีวิตของฉัน
หลังจากรู้สึกเหนื่อยหน่อย ฉันก็ตัดสินใจเปิดทีวีเพื่อพักผ่อน และพบว่ามีข่าวกำลังออกอากาศ
“ไม่ว่าจะเปิดช่องไหนก็เจอแต่ข่าวของคอนโดะ ไม่ว่าจะในข่าวหรือในโลกออนไลน์ก็มีภาพและวิดีโอที่เกี่ยวกับเขาเต็มไปหมด”
อย่างที่คาดไว้ พ่อของคอนโดะกลายเป็นหัวข้อที่ทุกคนพูดถึงในโลกออนไลน์ ชื่อของคอนโดะถูกเปิดเผย และบัญชีโซเชียลมีเดียของเขาก็กลายเป็นสนามเด็กเล่นของผู้คน ทุกคนต่างล้อเลียนว่าเขาคือ “ลูกชายของคนขโมยภาษี” “คนที่คิดว่าตัวเองเป็นชนชั้นสูง” “หล่อแต่ไม่เข้าใจเรื่องกฎหมาย” ทุกอย่างล้วนกลายเป็นเรื่องขำขันในสายตาของสังคมออนไลน์
นอกจากนี้ ยังมีการเปิดเผยเรื่องที่คอนโดะเคยทำการกลั่นแกล้งเพื่อน และการกระทำของเขาก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ในโลกออนไลน์
คอนโดะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง เขาทำให้อาโอโนะต้องรับผิดในข้อหาหมิ่นประมาทและกลั่นแกล้งทั้งที่เขาไม่ได้ก่อ และตอนนี้ถึงเวลาที่เขาจะต้องพบกับการตกต่ำเช่นเดียวกัน สิ่งที่แตกต่างจากอาโอโนะคือคอนโดะไม่สามารถแก้ตัวได้เลย และไม่มีใครจะมาช่วยเขา
แม้แต่สมาชิกในทีมฟุตบอลก็ล้มเหลวเพียงแค่ถูกกดดันเล็กน้อย พวกเขากลายเป็นแค่กลุ่มคนที่ต้องการแค่ความสามารถของคอนโดะเพื่อเสริมสร้างความรุ่งโรจน์ให้กับตัวเอง และทำให้เขากลายเป็น “กษัตริย์เปลือย” ซึ่งทำให้คอนโดะได้รู้สึกถึงความล้มเหลวในที่สุด
“คอนโดะคงจะได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของตัวเองในสักวัน เขาจะสูญเสียความมั่นใจทีละน้อย และต้องเผชิญหน้ากับความจริงอันเจ็บปวด และสุดท้ายจะสูญเสียชื่อเสียงและความสุขทั้งหมดไป”
ฉันอยากจะพูดให้เขาฟังว่า “สมควรแล้ว” แต่ในใจของฉันก็รู้สึกว่างเปล่า เพราะในที่สุดแล้ว ฉันก็ถูกคนอย่างเขาทำให้ชีวิตของตัวเองพังทลาย
โทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น มันคือยูกิ
“สวัสดี คาซึกิ ตอนนี้สะดวกไหม?”
เสียงของเธอยังคงเหมือนเดิม ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงกลับมายังโลกความจริง ในขณะที่ฉันเกือบจะจมอยู่ในความรู้สึกเศร้า
“อืม สบายดี มีอะไรหรือเปล่า?”
“ฉันเหนื่อยกับการเรียนเตรียมสอบหน่อย เลยอยากคุยสัก 10 นาที”
“โอเคไหม วันนี้ต้องพักบ้างแล้วนะ?”
“เฮ้อ ก็เป็นนักเรียนเตรียมสอบเหมือนกันก็ต้องการกำลังใจจากนายบ้างสิ คาซึกิ… ถ้าฉันดรอปไปเรียนปีหน้า ไปเรียนอยู่ชั้นปีเดียวกับนายก็คงดีนะ”
“นี่ล้อเล่นใช่ไหม?”
“ก็จริงใจอยู่ 70% นะ”
“อ้าว ถ้าฉันสอบตกคงเป็นเรื่องตลกนะ”
“จริงเลยค่ะ”
เราหัวเราะกันเล็กน้อย เรื่องเล็กๆ ที่ทำให้เรากลับไปพูดคุยกันเหมือนเมื่อก่อน เวลาที่ไม่มีอะไรซับซ้อน
ยูมิบอกว่าเป้าหมายหลักของเธอคือลงเรียนที่มหาวิทยาลัยเอกชนในโตเกียว ซึ่งมันอยู่ห่างจากบ้านประมาณ 30 นาที ดังนั้นเธอคงจะอยู่บ้านต่อไป ฉันรู้สึกสบายใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร
“เมื่อไหร่ที่การสอบเสร็จ พวกเราจะไปเที่ยวกันให้สนุกนะ”
“เอ๊ะ ฉันก็เป็นนักเรียนเตรียมสอบอยู่นะ”
“ไม่เป็นไรหรอก คาซึกิ นายก็เก่งมากนี่”
“เดี๋ยวนี้พูดเหมือนตอนสมัยมัธยมเลยนะ”
ฉันยิ้มออกมาไม่รู้ตัวจากคำชมของยูกิ และรู้สึกดีใจ
ถ้าฉันพบยูกิก่อนที่การแก้แค้นจะเสร็จ ฉันอาจจะทำไม่ได้ดีขนาดนี้ก็ได้
“อ้อ ก่อนจะวางสาย ฉันมีเรื่องอยากถามนายหน่อย”
ยูกิพูดออกมาในขณะที่เราใช้เวลาในการคุยเกิน 10 นาที
“อะไรหรอ?”
“วันนี้หลังจากที่แยกกันไป มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ตะโกนเสียงดังที่หน้าสถานีน่ะ”
“อ๋อ”
“คนๆ นั้นคือทาจิบานะจากสมัยมัธยม ผู้หญิงที่เคยชนะรางวัลเขียนเรียงความและบทวิจารณ์หนังสือบ่อยๆ น่าจะไม่รู้ตัวว่าฉันอยู่ที่นั่น แต่น่าจะอยู่โรงเรียนเดียวกับนาย ตอนนี้ยังคุยกันอยู่ไหม?”
ในใจของฉันมีเสียงดังขึ้น
“ไม่เลย เรายังเรียนต่างชั้นกัน และตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกันแล้ว เหมือนเธอเป็นประธานชมรมวรรณกรรม… อ้อ”
ทำไมฉันถึงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อน?
อามาดะ มิยูกิและคอนโดะน่าจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย แต่ทำไมอยู่ๆ ทั้งสองถึงมีความสัมพันธ์และกลายเป็นคนรักกัน? เช่นเดียวกับไอริที่เคยยืมหนังสือจากทาจิบานะ พวกเขาน่าจะรู้จักกันดี หรือถ้ามีคนที่เชื่อมโยงทั้งสองเข้าด้วยกัน…
“อืม ก็ใช่ดูเธอจะอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเลย ถ้างั้นคงถึงเวลาแล้วล่ะ เราคุยกันมากไปแล้ว บ๊ายบายค่ะ ฝันดีนะ”
“อืม ฝันดี”
ฉันวางสายและมองไปยังห้องที่เงียบสงบ คำพูดของยูกิยังคงดังก้องในหัว
“ทำไมเวลาที่คอนโดะทำเรื่องยุ่งเหยิง ทาจิบานะกลับอยู่ใกล้เหยื่อเสมอเลยนะ”
การแก้แค้นของฉันอาจจะยังไม่จบก็ได้
YOU MAY ALSO LIKE
