ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 130 มิยูกิกับความสุขในอดีต

 

—มุมมองของมิยูกิ—

 

ฉันกำลังเดินทางไปโรงพยาบาลกับคุณครูมิซึอิ เพื่อไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล

 

ภาพเหตุการณ์ในโรงเรียนเมื่อสักครู่ยังคงวนเวียนในหัวของฉัน

 

เมื่อฉันร้องไห้ล้มลงในโรงเรียน ครูทุกคนพาฉันไปที่ห้องพยาบาลโดยไม่มีคำพูดใดๆ และให้ฉันอยู่ภายใต้การดูแล แน่นอนที่สุด เพราะเมื่อครู่ฉันเกือบจะฆ่าตัวตาย ครูไม่สามารถปล่อยให้นักเรียนที่กำลังจะฆ่าตัวตายอยู่ตามลำพังได้

 

คุณครูทาคายานางิมาหาฉันและถามว่า “เป็นอะไรไหม?”

 

แต่ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้เลย เพราะฉันรู้ว่าฉันได้หักหลังคุณครูไปแล้ว ฉันทำให้ทุกคนต้องผิดหวัง ไม่มีแม้แต่เพื่อนสนิท ครอบครัว หรือใครสักคนที่จะอยู่ข้างฉันอีกแล้ว

 

ทุกอย่างมันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันทำให้ปัญหามันใหญ่โตแบบนี้และทำให้ตัวเองไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป

 

คำพูดของเธอที่ฉันคุยกับเธอที่หลังคาเมื่อครู่ยังคงดังก้องในหูฉันไม่หาย

 

—————

 

“รุ่นพี่จะทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้ารุ่นพี่ฆ่าตัวตายที่นี่ รุ่นพี่เออิจิที่เป็นเพื่อนสนิทของรุ่นพี่จะเจ็บปวดแค่ไหน ถูกหักหลังโดยเพื่อนสมัยเด็ก ถูกทำร้ายจนจิตใจบอบช้ำ แล้วยังคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ทำร้ายจิตใจคนอื่นอยู่หรือเปล่า ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจสิ่งง่ายๆ พวกนี้เลย ทำไมคุณถึงไม่คิดถึงรุ่นพี่เออิจิซึ่งเป็นคนรักของคุณบ้าง ทำไมคุณถึงมีสิทธิ์ทำลายอนาคตของเขาไปถึงขนาดนั้น คุณทำให้เขาเจ็บปวดไปทั้งชีวิต? สุดท้ายแล้ว คุณรักรุ่นพี่เออิจิจริงๆ หรือเปล่า?”

 

—————

 

คำพูดเหล่านั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวของฉัน

 

“แผลที่ติดตัวไปตลอดชีวิต” ฉันถูกต้อนให้ยอมรับความจริงที่โหดร้าย

 

ฉันไม่ได้รักเขาจริงๆ ฉันแค่ต้องการที่พึ่ง พ่อที่หายไปจากชีวิต ฉันต้องการใครสักคนที่อยู่ข้างฉัน ฉันหันไปหาความพึงพอใจทางร่างกายและความสุขที่ได้มาง่ายๆ เพียงแค่ต้องการหนีจากความรู้สึกว่างเปล่า

 

“ขอโทษนะ เออิจิ ฉันไม่รักเธอเท่ากับที่เธอรักฉัน ฉันมันแย่จริงๆ ใช่ไหม ฉันทำให้เธอต้องเจ็บปวด”

 

การพ่ายแพ้ที่เจ็บปวดที่สุด คือการรู้ว่าไม่มีทางที่จะเอาชนะได้

 

ตอนนี้ฉันไม่สามารถหนีไปจากความผิดนี้ได้อีกแล้ว

 

“ขอโทษนะ แต่เพราะเกิดเรื่องแบบนี้ ฉันจำเป็นต้องติดต่อกับพ่อแม่ของเธอ” คุณครูพูดขณะพาฉันไปที่โรงพยาบาล “ตอนนี้เธอถูกพักการเรียนไว้ แต่หากเธอรู้สึกไม่สบายใจหรือต้องการคุยอะไรก็สามารถติดต่อได้เสมอ คุณครูมิซึอิเองก็พูดเหมือนกันว่าอยากจะช่วยเธอนะ เรื่องนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องของครูและนักเรียน แต่มันเป็นเรื่องของมนุษย์ที่มีความเกี่ยวข้องกัน”

 

คำพูดของคุณครูที่อ่อนโยนทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด ในใจฉันแทบจะตะโกนว่า “อย่าทำแบบนี้” แต่ฉันทำไม่ได้ เพราะมันจะทำให้แม่ที่กำลังนอนป่วยในโรงพยาบาลต้องเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก ฉันอยากจะหายไปจากโลกนี้ ไม่อยากให้ใครต้องจดจำฉันในฐานะคนที่เลวร้ายขนาดนี้

 

“ถ้าฉันไม่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น… ถ้าฉันไม่ทำให้ทุกอย่างพัง…”

 

ฉันอยากกลับไปที่ที่อุ่นและมีความสุขนั้น แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ฉันรู้ดีว่าฉันไม่สามารถกลับไปที่นั่นได้อีกแล้ว

 

และในตอนนี้ ฉันเริ่มรู้แล้วว่า การที่เคยมีความสุขนั้นมันคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต ฉันมองไม่เห็นมันเมื่อมันอยู่ใกล้ตัว แต่ตอนนี้ฉันได้ทำลายมันไปแล้ว

 

ฉันไม่สามารถสร้างสิ่งนั้นขึ้นมาใหม่ได้ และฉันรู้ดีว่าไม่ว่าจะทำยังไงมันก็ไม่มีทางสำเร็จ

 

ช่วงเวลาที่ฉันใช้ร่วมกับเออิจิ เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของฉัน แต่ตอนนี้ฉันต้องเผชิญกับความทุกข์ยาวนานในชีวิตที่ไม่สามารถหลีกหนีได้อีกต่อไป

 

ฉันเดินไปที่โรงพยาบาลกับคุณครูมิซึอิ ในขณะนั้น เมื่อเรามาถึงถนนใกล้สถานี ฉันเห็นเออิจิกับอิจิโจเดินอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน ทั้งคู่ดูเหมือนจะมีความสุขมาก และพวกเขาคงไม่รู้ตัวว่าฉันเห็นพวกเขา

 

พวกเขากำลังเดินไปในทางที่ตรงข้ามกับฉัน ขณะที่ฉันกำลังเดินไปในเส้นทางแห่งความเศร้าในชีวิตของตัวเอง