ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 122 เส้นทางกลับบ้านของเอ็นโดะและยูมิ

 

—มุมมองของเอ็นโดะ—

 

หลังจากแยกจากพวกเขาทั้งสองคน ฉันกับยูมิก็เดินเล่นแถวหน้าสถานี ช่วงเวลานี้ผ่อนคลายอย่างมาก อาจเป็นเพราะความเครียดจากปัญหาชมรมฟุตบอลที่สะสมมานาน มันช่วยให้ฉันรู้สึกปลดปล่อย

 

“อาโอโนะกับอิจิโจเนี่ย เป็นคนดีทั้งคู่เลยนะ ฉันอยากเล่นกับพวกเขาอีกจัง แล้วดูสิ สองคนนั้นสนิทกันขนาดนั้นแต่ดันไม่ได้คบกัน ไม่อยากจะเชื่อเลย”(TLN: นี่ก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน)

 

ยูมิพูดพร้อมหัวเราะเสียงใส

 

ฉันเองก็รู้สึกดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มมีความสุขของอาโอโนะ เขาดูเหมือนหลุดพ้นจากความทุกข์ไปได้

 

“อะไรกันน่ะ ทำหน้าเหมือนคนที่เพิ่งเสร็จงานใหญ่แบบภูมิอกภูมิใจ นายกำลังพอใจอะไรอยู่เหรอ?”

 

เธอรู้ทันฉันอย่างรวดเร็ว ถ้ายูมิอยู่ในชมรมฟุตบอล คงจับพิรุธฉันได้ก่อนที่ฉันจะทันแก้แค้นสำเร็จ ก็สมกับที่พ่อของเธอเป็นตำรวจจริงๆ

 

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่ไม่กระทบเวลาเรียนพิเศษใช่ไหม?”

 

“อืม…ต้องไปแล้วล่ะ แต่จะโดดเรียนสักครั้งดีไหมนะ?”

 

ยูมิที่ขยันมาตลอดกลับพูดแบบนี้ ฉันแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ต้องยอมรับว่านี่คือยูมิที่ฉันไม่ได้เจอมานานถึง 3 ปี เธออาจเปลี่ยนไปมากก็เป็นเรื่องปกติ

 

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันล้อเล่นน่ะ! ตั้งแต่เด็ก ฉันไม่เคยขาดเรียนเพราะเรื่องส่วนตัวเลยนะ แต่บางทีก็คิดว่า ถ้าฉันต้องซ้ำชั้นสักปีก็คงไม่เป็นไรหรอก แบบนั้นเราก็จะได้อยู่ปีเดียวกันในมหาวิทยาลัยน่ะสิ ฉันอยากเรียนที่เดียวกับนาย จะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีก”

 

แม้เธอจะพูดเล่นเหมือนล้อเลียน แต่ในฐานะเพื่อนสนิท ฉันรู้ว่าความรู้สึกนี้มาจากใจจริง

 

ในที่สุด ฉันก็เข้าใจว่าเรื่องของเอริกับคอนโดะในอดีตไม่ได้ส่งผลกระทบแค่ฉันคนเดียว ยูมิก็ต้องเจ็บปวดเหมือนกัน

 

ฉันอยากย้อนกลับไปบอกตัวเองในตอนนั้นว่า

‘นายไม่ได้เป็นเหยื่อคนเดียวหรอก’

 

“ขอบใจนะ”

 

“อยู่ๆ มาขอบคุณทำไมล่ะ ถ้าจะขอบคุณ ฉันเองก็ควรขอบคุณนาย วันนี้สนุกมาก เหมือนได้ย้อนกลับไปตอนเด็กเลยจริงๆ ฝากบอกอาโอโนะกับอิจิโจว่าฉันอยากเจออีกนะ!”

 

“ได้สิ”

 

ฉันตอบพร้อมยิ้ม รู้สึกดีใจที่ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับยูมิกลับมาดีเหมือนเดิม

 

“โอเค งั้นนักเรียนเตรียมสอบอย่างฉันต้องไปตั้งใจเรียนแล้วนะ เดี๋ยวคืนนี้จะส่งข้อความหานาย แล้วอย่าลืมไปเดทกับฉันอีกนะ!”

 

เราหัวเราะให้กันก่อนจะแยกย้าย ยูมิเดินไปเรียนพิเศษด้วยอารมณ์ดี

 

—————

 

—มุมมองของยูมิ—

 

หลังจากแยกกับคาซึกิ ฉันเดินไปซื้อขนมที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อนำไปกินในคลาสเรียนพิเศษ

 

จริงๆ แล้ว ถ้าไม่มีเรื่องนั้น เราทั้งสามคนคงได้เล่นด้วยกันอีก ฉันคิดแบบนั้นแล้วก็อดรู้สึกเหงาไม่ได้

 

—————

 

“เอริ! ทำไมถึงทำร้ายคาซึกิแบบนั้น! เธอใจร้ายขนาดนี้เลยเหรอ?”

 

“……”

 

“ทำไมกันล่ะ เธอก็รู้อยู่แล้วว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันอดทนได้ก็เพราะมันเป็นเธอนะเอริ”

 

“……ขอโทษ”

 

“เอริที่ฉันเคยชอบไม่มีอีกแล้วสินะ ฉันว่าเราคงไม่ควรเจอกันอีก ต่อไปนี้อย่าพูดกับฉันเลย”

 

—————

 

บทสนทนาครั้งสุดท้ายของฉันกับเอริในสมัยมัธยมต้นยังติดอยู่ในความทรงจำ ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่เราเคยอยู่ด้วยกันสามคน แต่ก็ไม่เคยเสียใจกับการตัดสินใจในวันนั้น

 

“คาซึกิ…ฉันยังรอคำตอบของวันนั้นอยู่นะ คราวนี้ฉันไม่ต้องอดทนอีกแล้วใช่ไหม?”

 

หลังจากตัดสินใจได้ ฉันซื้อช็อกโกแลตแล้วเดินออกจากร้าน

 

‘เพราะงั้น ฉันไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนี้แล้ว!’

 

เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากทางสถานี คนรอบข้างต่างหันไปมอง

 

ฉันตกใจ เพราะเสียงนั้นเป็นของคนที่ฉันรู้จักดี

 

แม้จะไม่ค่อยได้คุยกัน แต่เธอคือเพื่อนร่วมชั้นในสมัยมัธยมต้น

 

“นั้น…ทาจิบานะเหรอ?”

 

ฉันมองตามไปจนเห็นเธอวิ่งหนีไป

 

ทาจิบานะก็เรียนที่โรงเรียนเดียวกับคาซึกินี่นา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

 

คืนนี้คงต้องถามคาซึกิแล้วล่ะ!