ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 119 อิจิโจ ไอกับการเข้าใกล้ตัวการ

 

—มุมมองของอิจิโจ ไอ—

 

หลังจากแยกกับคุณเอ็นโดะ ฉันมาที่ศูนย์การค้าหน้าสถานีเพื่อรอให้การประชุมของรุ่นพี่เสร็จ ระหว่างนั้นคิดว่าจะเดินดูร้านค้าเพื่อฆ่าเวลา แต่ใจกลับลอยไปไกล ความสนุกที่เพิ่งเกิดขึ้นในเกมเซ็นเตอร์ยังตราตรึงอยู่ในหัว ฉันมองตุ๊กตาที่ได้มาในถุงและเผลอยิ้มออกมา

 

นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกในชีวิต

 

ครั้งแรกที่ได้รับอะไรจากผู้ชายจริงๆ ก่อนหน้านี้ก็เคยมีคนที่สารภาพรักและพยายามให้ดอกไม้หรือของขวัญ แต่ฉันปฏิเสธอย่างสุภาพทุกครั้ง เพราะกลัวว่าข้างในอาจมีเครื่องติดตามหรือ GPS ซ่อนอยู่

 

“แต่รุ่นพี่ไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ”

 

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้พบใครสักคนที่ทำให้ฉันรู้สึกไว้วางใจได้แบบนี้

 

นี่คงเป็นความรักครั้งแรกของฉันล่ะมั้ง ตัวเองที่เคยเข้มแข็ง ตอนนี้กลับล่องลอยเหมือนไม่ใช่ตัวเอง

 

ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นใคร

 

เมื่อสัปดาห์ก่อน ฉันยังเป็นคนที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นคงทางอารมณ์

แต่เมื่ออยู่กับรุ่นพี่และคุณแม่ของเขา ฉันรู้สึกอบอุ่นใจ

แต่ในอีกด้าน ฉันยังเป็นคนเย็นชาและเจ้าเล่ห์เวลาต้องเผชิญหน้ากับคุณคอนโดะ

 

รุ่นพี่เออิจิเป็นคนที่ใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายเสมอ และนั่นทำให้ฉันได้รับอิทธิพลจากเขา รู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยตัวเองจากเปลือกหนักๆ ที่เคยสวมใส่ไว้

 

บางที ตัวฉันที่แท้จริงอาจอยู่ตรงนี้ และอีกไม่นาน ฉันจะได้รู้แน่

 

“ไม่ไหวเลย ทำอะไรไม่รู้เรื่องเลย เดินเล่นหน่อยดีกว่า”

 

ฉันไม่ค่อยได้เดินคนเดียวเท่าไหร่ ปกติจะมีรถที่บ้านรับส่งเสมอ แม้กระทั่งตอนนี้ก็อาจมีใครบางคนคอยคุ้มกันอยู่ห่างๆ

 

การถูกปกป้องแบบนี้มันอึดอัด แต่บางครั้งก็น่าซาบซึ้ง อย่างกรณีที่มีคนแค้นรุ่นพี่แล้วบุกมาทำร้าย พวกเขาก็จะช่วยปกป้องเขาได้

 

ฉันเดินออกจากศูนย์การค้า และเมื่อเหลือบมองไปยังที่นัดหมายของรุ่นพี่ ก็เห็นเขานั่งอยู่ริมหน้าต่างด้วยใบหน้าจริงจัง

 

หล่อมาก… เผลอคิดแบบนั้น แต่กดเก็บไว้ได้ทัน

 

อากาศร้อนจัง ไปหาไอศกรีมกินดีไหมนะ ฉันมองหาที่ขายไอศกรีมอยู่สักพัก

 

แต่ทันใดนั้น ฉันก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากร้านคาเฟ่ที่รุ่นพี่ประชุมอยู่

 

เธอวิ่งออกมาอย่างลนลาน ใบหน้าซีดเผือด

 

ฉันจำได้ว่าเธอเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน แม้เธอจะไม่รู้จักฉัน แต่ฉันรู้จักเธอ และไม่ชอบเธอเลย

 

“ทาจิบานะ หัวหน้าชมรมวรรณกรรม…”

 

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่? เป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือ? แต่จะบังเอิญเกินไปหรือเปล่า?

 

ที่ผ่านมาเธอเคลื่อนไหวยังไงกัน? ฉันเคยได้ยินแค่ข่าวลือว่าเธอเป็นรุ่นพี่ในชมรมของรุ่นพี่เออิจิที่เคยทำลายของใช้และต้นฉบับของเขา แม้โรงเรียนจะเริ่มสอบสวนเรื่องนี้แล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเธอมากนัก เพราะคิดว่าเธอไม่น่ามีส่วนร่วมอะไร

 

แต่ตอนนี้ฉันเริ่มสงสัย

 

เธอยังคิดจะขัดขวางเขาอยู่หรือเปล่า? ถ้าใช่ ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด

 

ย้อนกลับไปคิดเรื่องของอามาดะซัง เธอไปรู้จักคุณคอนโดะได้ยังไง? มีใครแนะนำเธอให้หรือเปล่า? ถ้าใช่ แล้วคนๆ นั้นมีจุดประสงค์อะไรถึงแนะนำผู้หญิงที่มีแฟนแล้วให้ผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้น?

 

ความรู้สึกไม่สบายใจก่อตัวขึ้น ฉันเริ่มคิดว่าเรื่องรังแกนั้นยังไม่จบสิ้น หากยังมีโอกาสที่รุ่นพี่จะได้รับอันตราย…

 

ฉันจะกำจัดความเป็นไปได้นั้นเอง

 

ด้านที่เย็นชาและเจ้าเล่ห์ที่ได้รับจากพ่อของฉัน ด้านที่ฉันไม่ชอบตัวเองเลย แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันกลับรู้สึกขอบคุณมัน

 

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรออก

 

“คุณคุโรอิ… ช่วยสืบเรื่องคนคนนี้ให้หน่อยได้ไหม…”