ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 117 แอร์ฮอกกี้ & หัวหน้าชมรม

 

และแล้วพวกเราก็ลงเอยด้วยการเล่นแอร์ฮอกกี้แบบทีมคู่

 

แน่นอนว่าเป็นการแข่งขัน “คู่รักปะทะคู่รัก”!(TLN: ถูกต้อง!!)

 

ผมจับคู่กับอิจิโจซัง ส่วนเอ็นโดะจับคู่กับยูมิ เป็นการแบ่งทีมที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นมาก่อน เหมือนเป็นการออกเดทสองคู่เลยทีเดียว ซึ่งทำให้ผมหัวเราะขำตัวเองเบาๆ

 

อิจิโจซังดูเต็มไปด้วยพลัง เธอถือที่จับกลมๆ อย่างกระตือรือร้น แต่ดูเหมือนจะไม่คุ้นเคยกับการเล่นสักเท่าไหร่

 

ในทางตรงกันข้าม คู่ของเอ็นโดกับยูมินั้นประสานงานกันอย่างยอดเยี่ยม ทั้งสองคนน่าจะคุ้นเคยกับการเล่นนี้เป็นอย่างดี อิจิโจซังพยายามตีลูกอย่างกระฉับกระเฉง พร้อมกับพูดว่า “เอ๊ะ!” แต่บางครั้งก็พลาดลูกไปเฉยๆ แต่เธอก็ดูสนุกมาก

 

ตอนแรกผมตั้งใจจะเอาชนะ แต่เมื่อเห็นเธอสนุกขนาดนั้น ผมก็คิดว่า “แพ้หรือชนะไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือการสนุกไปกับมัน”

 

สุดท้ายเราก็แพ้ด้วยคะแนนที่ห่างกันสองเท่า แต่ทุกคนต่างยิ้มอย่างพึงพอใจ

 

“แพ้ก็เถอะ แต่สนุกมากเลยนะ! ครั้งหน้าเราไปเล่นเกมแข่งรถกันดีกว่า!” อิจิโจซังพูดพลางหัวเราะร่า เธอดูสดใสจนแทบไม่น่าเชื่อว่านี่คือคนเดียวกับเด็กผู้หญิงที่เคยดูเย็นชาและไม่เชื่อในความหวังของผู้คน

 

“ดีเลย! คราวนี้ฉันจะเล่นให้ยับเยินไปเลย!” ยูมิพูดอย่างกระตือรือร้น ขณะที่เอ็นโดะก็ดูสนุกสนานไม่แพ้กัน

 

พวกเราทั้งสี่ใช้เวลาชั่วโมงที่ดีที่สุดร่วมกัน

 

——————————

 

“วันนี้สนุกจริงๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นครั้งแรกที่เราเล่นด้วยกัน!” ยูมิพูดพลางหัวเราะอย่างสดใส ทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกัน

 

“เฮ้ อาโอโนะ เรากำลังจะไปกินขนมต่อ นายอยากไปด้วยไหม?” เอ็นโดะชวน

 

ผมลังเล เพราะอีกไม่นานก็มีนัดกับบรรณาธิการ อิจิโจซังสังเกตเห็นและตอบแทนผม

 

“ขอโทษนะคะ รุ่นพี่เขามีธุระต่อ แต่ถ้าให้ฉันไปด้วยคนเดียวก็คงไม่รังเกียจใช่ไหมคะ?”

 

ยูมิยิ้มและตอบกลับว่า “ไม่รังเกียจหรอก! ฉันก็อยากคุยเรื่องผู้หญิงด้วย!”

 

อิจิโจซังดูอึกอักเล็กน้อย แต่ผมบอกให้เธอไปได้เลย และเธอถามผมเบาๆ ว่า

 

“ถ้ารุ่นพี่คุยเสร็จแล้ว ฉันขอมาสมทบได้ไหมคะ?”

 

คำถามนั้นทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ ผมตอบว่า “ได้สิ” ซึ่งทำให้เธอยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

 

“ขอบคุณนะคะ ฉันขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆ ตั้งแต่เจอรุ่นพี่บนดาดฟ้าวันนั้น ชีวิตของฉันเปลี่ยนไป ฉันไม่เคยรู้เลยว่าความอบอุ่นแบบนี้มีอยู่ในโลก รุ่นพี่ช่วยให้ฉันเห็นสิ่งที่ฉันไม่เคยเห็น… ฉันจะไม่ลืมเลยค่ะ!”

 

คำพูดของเธอทำให้หัวใจผมอบอุ่น

 

หลังจากกล่าวลาพวกเอ็นโด ผมมุ่งหน้าไปที่ร้านคาเฟ่เพื่อนัดกับบรรณาธิการ

 

——————————

 

—มุมมองหัวหน้าชมรมวรรณกรรม—

 

ฉันมาเดินเล่นที่สถานีรถไฟโดยไม่มีจุดหมาย พลางมองหาที่นั่งกินข้าวแบบง่ายๆ สายตาของฉันจับจ้องไปยังคนคนหนึ่งที่ไม่ควรจะมาเจอในที่แบบนี้

 

อาโอโนะ เออิจิ

 

เขาเดินออกจากเกมเซ็นเตอร์และมุ่งหน้าเข้าไปในคาเฟ่ ฉันเผลอตัวเดินตามเขาไปโดยไม่รู้ตัว

 

การตัดสินใจนั้น…ฉันไม่รู้เลยว่ามันจะนำไปสู่ความเสียใจที่ไม่มีวันลบเลือน