ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 115 เพลิดเพลินที่เกมเซ็นเตอร์ของทั้งสอง

 

เราเดินทางมาถึงเกมเซ็นเตอร์ที่ตั้งอยู่ใกล้สถานีรถไฟ สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างปลอดภัยและเหมาะสำหรับเด็กๆ ที่จะมาเล่นได้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องปัญหาต่างๆ อีกทั้งยังอยู่ใกล้กับร้านกาแฟที่เรานัดไว้ เพียงเดินไปเพียง 1 นาทีก็ถึง ทำให้ไม่ต้องกังวลว่าจะไปช้า

 

“ว้าว ทุกอย่างดูเปล่งประกายไปหมดเลย”

 

อิจิโจซังจ้องมองไปยังตู้คีบตุ๊กตาด้วยความตื่นเต้น เธอเคยบอกว่าอยากได้ตุ๊กตาและยังอยากลองเล่นเกมแข่งรถด้วย นอกจากนี้ยังมีเกมที่เล่นง่ายสำหรับมือใหม่อย่างเกมตีกลองหรือแอร์ฮอกกี้ เวลาที่เรามีเหลือมากกว่า 1 ชั่วโมง ก็น่าจะพอให้เราเล่นได้อย่างเต็มที่

 

อิจิโจซังเริ่มด้วยตู้คีบตุ๊กตาทันที

 

“ฉันอยากได้ตัวนี้ค่ะ!”

 

เธอชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีขนาดกลาง ฉันพยักหน้าให้เธอ และเธอก็ใส่เหรียญเข้าเครื่องด้วยท่าทางที่สนุกสนาน

 

เกมนี้ให้เล่นได้ 6 ครั้งในราคา 500 เยน อาจจะมีโอกาสจับได้อยู่เหมือนกัน เพราะตุ๊กตาตัวนี้อยู่ในตำแหน่งที่คนเล่นก่อนหน้านี้อาจจะล้มเลิกไปแล้ว ทำให้มันอยู่ในตำแหน่งที่ดี

 

“ฉันซ้อมในหัวมาอย่างดีเลยค่ะ!”

 

เธอยิ้มเหมือนเด็กเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

 

—————

 

“ทำไมล่ะ…”

 

เสียงอ่อนแรงของอิจิโจซังดังขึ้น ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

 

แม้ว่าเธอจะเป็นสาวสวยที่ดูเพียบพร้อมทุกอย่าง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ถนัดเกมแบบนี้ รอบแรกเธอเล็งผิดจนตัวจับไม่โดนตุ๊กตาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ในรอบท้ายๆ เธอเริ่มเล็งได้แม่นขึ้นจนตัวจับไปเกี่ยวกับตุ๊กตาได้ แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้ตุ๊กตาขยับได้เลย

 

“ทั้งที่เกี่ยวมันได้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมมันไม่ขยับเลย…ในทีวีเขาทำได้ง่ายจัง”

 

ดูเหมือนว่าเธอจะต้องใช้เวลาฝึกฝนมากกว่านี้ ฉันที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ ทำให้เธอหันมามองพร้อมทำหน้าบึ้ง

 

“หัวเราะอะไรคะ!”

 

เธอเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ จริงๆ

 

“เปล่าหรอก แค่คิดว่าอิจิโจซังที่ดูเหมือนจะทำได้ทุกอย่าง มีสิ่งที่ไม่ถนัดบ้างก็ดูโล่งใจนิดหน่อย”

 

“อย่ามาล้อเลียนฉันนะคะ! ถ้างั้นรุ่นพี่ลองทำให้ดูสิ!”

 

ฉันแอบยิ้มในใจเล็กน้อย โอกาสที่ฉันจะได้โชว์เท่มาแล้ว

 

ฉันหยิบเหรียญ 500 เยนใส่เครื่อง

 

—————

 

“อ๊ะ มันขยับแล้ว!”

“อย่างนี้นี่เอง ต้องเล็งตรงแขนกับตัวสินะ จะทำให้จับได้มั่นคงขึ้น”

“สุดยอดเลยค่ะ! อีกนิดเดียว!”

“โธ่ อีกนิดเดียวเอง…”

“เหลือครั้งสุดท้ายแล้วนะคะรุ่นพี่ สู้เขาค่ะ!”

 

—————

 

เธอมีปฏิกิริยาเหมือนเด็กผู้หญิงที่เพิ่งลองเล่นเกมนี้ครั้งแรก ฉันค่อยๆ ขยับตัวจับทีละนิดจนในที่สุดก็สามารถจับตุ๊กตาตัวนั้นได้สำเร็จ

 

“เย้! รุ่นพี่สุดยอดเลยค่ะ!”

 

อิจิโจซังดูดีใจอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เธอยิ้มกว้างพร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกาย ฉันหยิบตุ๊กตาออกมาจากเครื่องแล้วส่งให้เธอ

 

“เอ่อ แต่รุ่นพี่เป็นคนจ่ายเงินนี่คะ…”

 

เธอลังเลที่จะรับ ฉันยื่นตุ๊กตาให้เธออีกครั้ง

 

“แต่ถ้าผู้ชายอย่างฉันถือตุ๊กตาคงจะดูแปลกๆ นะ สู้ให้อิจิโจซังผู้น่ารักถือดีกว่า”

 

คำพูดของฉันทำให้เธอหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มและกอดตุ๊กตาแน่น

 

“พูดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว…ชอบชมคนอื่นแบบนี้มันขี้โกงนะคะ”

 

แม้เธอจะพูดบ่น แต่ฉันก็เห็นว่าเธอดูมีความสุขจริงๆ ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีสำหรับเธอ

 

“รุ่นพี่คะ! ต่อไปเล่นแอร์ฮอกกี้กันเถอะ! เอ๊ะ ขอโทษค่ะ!”

 

ขณะที่เธอกำลังเดินไปยังเครื่องเกมถัดไป เธอชนเข้ากับชายคนหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ ดูเหมือนว่าเธอจะสนุกจนไม่ทันระวัง

 

ชายคนนั้นเป็นนักเรียนจากโรงเรียนเดียวกัน ฉันมองดูใบหน้าเขาให้ชัดเจน และจำได้ทันทีว่าเป็นเพื่อนของฉันเอง

 

“อ้าว เอ็นโดะ!”

 

ฉันอุทานออกมา

 

“อ้าว อาโอโนะ กับอิจิโจซัง…”

 

เอ็นโดทำหน้าเหมือนไม่ค่อยสบายใจเมื่อเห็นพวกเรา ใครจะไปรู้ว่าเราจะมาพบกันที่นี่…