ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 114 เส้นทางกลับบ้านของเออิจิและไอ

 

― มุมมองของเออิจิ ―

 

“รุ่นพี่! ขอโทษที่มาช้านะคะ!”

 

ที่ประตูโรงเรียน อิจิโจซังมาถึงช้ากว่าเวลานัดหมายเล็กน้อย ฉันเกือบจะไปตามหาที่ห้องเรียน แต่ดีที่ได้พบกันที่นี่

 

“ไม่เป็นไรนะ? ยังดูเหนื่อยๆ อยู่เลย”

 

คำพูดของฉันทำให้เธอยิ้มขำและพยักหน้า

 

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่มีธุระนิดหน่อยที่ครูเรียกไปหา แต่ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ ที่สำคัญวันนี้จะทำอะไรกันดีคะ?”

 

“เอ่อ จริงๆ เมื่อวานนี้มีบรรณาธิการติดต่อมาบอกว่าจะมีการพบกันเวลา 5 โมงเย็นที่ร้านกาแฟแถวสถานี”

 

อิจิโจซังได้ยินแล้วตาเป็นประกายเหมือนตื่นเต้นไปกับเรื่องนี้

 

“สุดยอดไปเลย! กำลังจะเริ่มใช่ไหมคะ แล้วจะให้เขาอ่านผลงานอื่นๆ ที่เขียนไว้ด้วยไหม?”

 

“ใช่ๆ ตอนนี้ฉันส่งงานบางเรื่องไปทางอีเมล์แล้ว คงจะได้ฟังความคิดเห็นจากเขา แต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน กลัวว่าเขาจะวิจารณ์ไม่ดีน่ะ”

 

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันอ่านแล้วทุกเรื่องที่รุ่นพี่เขียนมา มันสนุกมากเลยค่ะ!”

 

คำชมของเธอทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจ

 

“งั้นก็สบายใจแล้วล่ะ อิจิโจซังมีความรู้เรื่องนิยายดีนะเนี่ย”

 

“แน่นอนค่ะ! ตอนนี้ก็ยังมีเวลาเหลือพอ เราจะไปเที่ยวที่ไหนก่อนดีคะ?”

 

“ถ้าอย่างนั้น ไปเกมเซ็นเตอร์กันไหม?”

 

ฉันรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยที่จะชวนเธอไปที่สถานที่ที่อาจจะไม่เหมาะกับคนอย่างอิจิโจซัง แต่พอเห็นเธอยิ้มอย่างสนุกสนานฉันก็รู้สึกดีขึ้น

 

“ได้เหรอคะ?”

 

“แน่นอน แต่ไม่รู้ว่าอิจิโจซังจะโอเคมั้ย หวังว่าจะไม่มีชายชุดดำมาลากตัวเราออกไปหรอกนะ?”

 

“ฮ่าๆ ใช่ค่ะ รุ่นพี่อาจจะกลัว แต่วันนี้ไม่เป็นไรค่ะ”

(TLN: ประมาณว่า ไปเกมเซ็นเตอร์ในชุดนักเรียนอาจโดนลากออกมา)

 

ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่าจะปลอดภัยแค่ไหน แต่ว่าฉันก็เชื่อว่าในโรงเรียนที่เราเรียนอยู่นั้นค่อนข้างเสรี ดังนั้นไม่น่าจะมีปัญหาถ้าไม่ได้ทำเรื่องเกินไป

 

“งั้นก็ไปกันเถอะ แล้วอิจิโจซังเคยไปที่เกมเซ็นเตอร์ไหม?”

 

“ไม่เคยค่ะ! จริงๆ แล้วฉันอยากไปมานานแล้ว อยากเล่นเกมจับตุ๊กตาหมี แล้วก็อยากเล่นเกมแข่งรถที่เคยเห็นในทีวีด้วยค่ะ ฟังดูสนุกมากๆ เลย ได้ยินเพื่อนๆ ในชั้นพูดถึงอยู่บ่อยๆ แต่ไม่เคยถูกชวนไปเลยค่ะ”

 

เธอพูดด้วยรอยยิ้มสดใสและด้วยท่าทางตื่นเต้นที่เห็นได้ชัด ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกดีใจไปด้วย

 

เราทั้งสองเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน เสมือนว่าเราได้เริ่มต้นการเดินทางที่ใหม่

 

—มุมมองของครูทาคายานางิ—

 

หลังจากจับตัวอามาดะมาได้ ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่อารมณ์ไม่คงที่ ต้องพาไปที่ห้องพยาบาลและให้ครูอิซึอิคอยดูแล

 

“โชคดีที่นักเรียนปีหนึ่งที่รู้สึกไม่สบายและกำลังไปที่ห้องพยาบาลไปเจอมิยูกิเข้าเลยช่วยไว้ทัน”

 

ครูใหญ่ถอนหายใจเบาๆ

 

“แต่อามาดะบอกว่าผู้ปกครองของเธอกำลังป่วยอยู่ การทิ้งเธอไว้คนเดียวคงเป็นห่วงมาก คงต้องหาทางดูแลเธอให้ดี ตอนนี้ประตูดาดฟ้าก็มีปัญหาว่ากุญแจมันไม่สามารถล็อกได้ ต้องรีบซ่อมซะ”

 

รองผู้อำนวยการกล่าว และเริ่มจัดการเรื่องการซ่อมแซม

 

“คิดว่าอิจิโจคงจะโกหกแน่ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องบังเอิญมากเกินไป เธอพูดเหมือนว่าเธอตามอามาดะไป แต่เป็นเธอเองที่อยู่บนด่านฟ้าก่อนมิยูกิ เป็นเรื่องที่ดูแปลกๆ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณเธอที่ช่วยหยุดเหตุการณ์ร้ายแรงนี้”

 

“แน่นอนว่าเธอเป็นนักเรียนที่ไม่เหมือนใคร ต้องระมัดระวังพฤติกรรมของเธอในอนาคต และถ้าเรื่องเกี่ยวกับชมรมวรรณกรรมจริง ก็คงต้องทำการตรวจสอบอย่างละเอียดในวันพรุ่งนี้”

 

—มุมมองของประธานชมรม—

 

หนีกลับบ้านมานั่งอยู่ในห้องตัวเองโดยไม่กินอะไรเลย ฉันเพิ่งเขียนเรื่องสั้นเสร็จแล้วและอัปโหลดลงเว็บไซต์หวังว่าคราวนี้มันจะไปได้ดี

 

หลังจากไม่ได้กินอะไรเลยตลอดทั้งวัน ก็เริ่มรู้สึกหิว

 

แม่ไปทำงานแล้ว วันนี้ไม่อยากทำอาหารเลย

 

นึกได้ว่าอาจจะออกไปกินอะไรเบาๆ ที่สถานี ฉันเลยตัดสินใจออกจากบ้าน