ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 113 เส้นทางกลับบ้านของเอ็นโดะ
―มุมมองของเอ็นโดะ―
หลังจากเลิกเรียน ฉันเปลี่ยนรองเท้าและเดินออกไปที่สนามกีฬา โดยปกติแล้วช่วงนี้ควรจะเป็นเวลาของกิจกรรมชมรมที่เต็มไปด้วยความคึกคัก แต่ตอนนี้มันดูเงียบเหงาไปมาก เนื่องจากชมรมที่มีชื่อเสียงถูกสั่งพักกิจกรรม เพราะปัญหาเรื่องการกลั่นแกล้ง สมาชิกส่วนใหญ่ของชมรมฟุตบอลถูกพักการเรียนเนื่องจากเกี่ยวข้องกับปัญหาการกลั่นแกล้ง ซึ่งตอนนี้มีการเปิดเผยข้อมูลการทรยศจากคนในหลายคน ทำให้ไม่สามารถหนีได้ และตอนนี้แม้แต่คนที่เกี่ยวข้องกับการกลั่นแกล้งก็ถูกระบุได้แล้ว
ฉันคิดว่าแผนที่ฉันทำไปไม่ได้สูญเปล่า ชมรมฟุตบอลคงจะถูกยุบไปในไม่ช้า นอกจากนี้คอนโดะก็โดดเด่นในชมรมฟุตบอล จึงถูกระบุชื่อในโลกออนไลน์อย่างรวดเร็ว และไม่เคยคิดว่าปัญหาของเขาจะขยายไปถึงพ่อของเขาที่เป็นสมาชิกสภาเมือง
“สมาชิกสภาที่หนีหายไป” มันเป็นภาพที่น่าขายหน้า และถ้าพ่อของเขาถูกทำลายทางสังคม คอนโดะคงไม่มีที่ที่จะกลับไป
“คาซึกิ ช้าไปไหมเนี่ย? จะให้ฉันรออีกนานแค่ไหนกัน”
เสียงจากประตูทางเข้าโรงเรียนทำให้ฉันสะดุ้ง เมื่อหันไปก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งในชุดนักเรียนของโรงเรียนอื่น
“ยูมิ… ทำไมถึง…”
เธอคือนักเรียนชื่อโดโมโตะ ยุมิ หรือคนที่ฉันเคยรู้จักกันดี ไม่แปลกที่เธอจะมาที่นี่ เพราะก่อนหน้านี้เราก็เคยพูดว่าจะไปเที่ยวกัน
“ก็ดีใจที่เรากลับมาคืนดีกันแล้วก็เลยอยากเจอไง ไม่ได้เจอกันสามปีเลยรู้สึกเหงาๆ ก็เลยอยากเจอเร็วๆ”
การพูดจาของเธอทำให้ฉันแอบนึกถึงคำพูดที่เคยพูดกัน
“แล้วนี่เราจะไปเจอกันได้เหรอ? เรื่องการสอบอะไรพวกนี้ยังไงบ้าง?”
ยูมิหัวเราะออกมา และยิ้มแบบที่เคยทำในอดีต
“ไม่เป็นไรหรอก จะไปเรียนพิเศษหลังจากนี้แหละ แล้วก็ไม่มีแฟนด้วย ตอนนี้ก็กลัวผู้ชายอยู่บ้าง เพราะคนบางคนทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี”
รอยยิ้มและท่าทางน้อยใจของเธอทำให้ฉันรู้สึกคุ้นเคยและอดยิ้มไม่ได้
คำพูดสุดท้ายทำให้ใจฉันเจ็บแปลบ แต่ก็เป็นคำพูดที่ตรงไปตรงมา
“ล้อเล่นน่ะ อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นเลย ฉันแค่คิดว่าจะทำอะไรให้สนุกหน่อยก็เท่านั้น”
ฉันผ่อนคลายลงแล้วตอบกลับไปด้วยอารมณ์ที่ดี
“ก็ใช่ ยูมิ เธอเป็นคนที่คุยง่ายแบบนี้แหละ เลยทำให้ผู้ชายชอบกัน”
จากนั้นเราทั้งสองก็เดินไปด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนที่ไม่มีเรื่องอะไรมาเกี่ยวข้อง
“ถ้าเกิดฉันออกมาช้าล่ะ?”
ฉันถามไปแบบเล่นๆ
“ไม่มีปัญหาหรอก ถ้าเธอช้า ฉันจะให้อิสะจังมาช่วยตามหาเธอ”
เอ๊ะ? ทำไมยูมิกับจังอิสะถึงได้เกี่ยวข้องกันได้ขนาดนี้? ผมแค่หัวเราะและเดินไปด้วยกัน
“ไปไหนกันดีล่ะ?”
“อยากกินเค้ก แล้วก็ไปที่เกมเซ็นเตอร์!”
หลังจากนั้นเราก็เริ่มสนุกไปกับเวลาที่เหมือนย้อนกลับไปสมัยก่อน
(TLN: คู่นี้ก็หวานนนน)
—มุมมองของไอริ—
หลังจากเลิกเรียน ฉันเดินออกจากโรงเรียนไปโดยไม่มีแรง อารมณ์ของฉันเหมือนจะหลุดลอยไป
คอนโดะถูกจับกุม? การกลั่นแกล้ง? ความรุนแรง? ฉันไม่ได้ยินอะไรและไม่รู้เรื่องเลย
ทุกคนกำลังพูดต่อๆกันมาว่า คอนโดะกับอามาดะ มิยูกิเป็นแฟนกัน…ภาพถ่ายนั้นมันเป็นความจริงสินะ
แล้วฉันล่ะ?
ฉันมอบทุกอย่างให้เขาไปทั้งหมด แต่เขากลับไม่บอกฉันเลย ฉันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย แล้วทำไม ทำไม ทำไม
“อยากกินเค้ก แล้วก็ไปที่เกมเซ็นเตอร์!”
เสียงของยูมิที่สดใสทำให้ฉันหันไปมอง และได้ยินเสียงนั้นจากที่ไกลๆ
“คาซึกิ…กับยูมิหรอ?”
เสียงของฉันไม่มีความสุขเลย ไม่สามารถไปอยู่ในโลกนั้นได้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่เหมาะสมกับความสุขของคนอื่น
ฉันยืนอยู่ตรงประตูโรงเรียน และมองพวกเขาทั้งสองเดินจากไป ปล่อยให้ฉันยืนอยู่ที่นั่นได้แค่เพียงเฝ้ามอง
YOU MAY ALSO LIKE
