ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 112 เพื่อนร่วมชั้นของฉัน...
—มุมมองของมุราตะ ริสึ—
วันนี้ชั่วโมงเรียนจบลงแล้ว ฉันหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาและดูข่าวบนเว็บไซต์ มีแต่ข่าวเรื่องของคุณพ่อของรุ่นพี่คอนโดะ ซึ่งเป็นสมาชิกสภาจังหวัดเต็มไปหมด
‘น้ำตาไหลและหลบหนีในการแถลงข่าว!! ถูกจับในทันที’
‘คำพูดดุดันจากสมาชิกสภา ถูกทำให้เงียบไป’
‘สมาชิกสภาที่ถูกสงสัย ไม่ได้แค่ข่มขู่ แต่ยังมีเงินบริจาคที่ผิดกฎหมาย?’
‘คำพูดที่เหลือจากสมาชิกสภาที่คิดว่าตัวเองสำคัญ: ‘ฉันเป็นคนใหญ่คนโต’ ก่อนถูกจับ’
‘กรณีที่ไม่เคยเกิดมาก่อน: ลูกชายของสมาชิกสภาอ้างตัวเองว่าเป็นชนชั้นสูง!?’
‘โรงงานทารุณกรรมและการกลั่นแกล้ง! พนักงานพูดถึงชีวิตประจำวันของสมาชิกสภาที่หลบหนี’
‘ครูใหญ่ที่สั่งสอนสมาชิกสภาได้รับการยกย่อง’
‘ครอบครัวผู้เสียหาย ขอบคุณอาจารย์และต้องการให้สมาชิกสภาตกนรก’
หัวข้อข่าวที่สะเทือนใจเต็มไปหมด ฉันกลัวมากเมื่อเห็นมันในข่าว
ในข่าวยังมีการพูดถึงข้อสงสัยเกี่ยวกับการกลั่นแกล้งของรุ่นพี่คอนโดะต่ออาโอโนะ แม้ว่าชื่อของทั้งคู่จะไม่ได้ถูกกล่าวถึงโดยตรง แต่รายละเอียดของการกลั่นแกล้งก็ถูกนำเสนอในบทความออนไลน์ของนิตยสารรายสัปดาห์ หลังจากนั้นก็มีการกล่าวถึงความคิดเห็นของทางโรงเรียน
“เรื่องการกลั่นแกล้งกำลังอยู่ในระหว่างการสอบสวน ขณะนี้เรากำลังพิจารณามาตรการที่เข้มงวดสำหรับนักเรียนที่ก่อปัญหา การกลั่นแกล้งคืออาชญากรรม และเรากำลังทำงานร่วมกับตำรวจเพื่อตรวจสอบข้อเท็จจริง”
หลังจากอ่านความคิดเห็นเหล่านี้ ความรู้สึกผิดในใจของฉันยิ่งทวีขึ้น ทำไมฉันถึงยอมช่วยทีมฟุตบอลโดยไม่ถามหาความจริงเลย?
ในช่วงพักกลางวัน คุณครูทาคายานางิก็เข้ามาในห้องเรียนและบอกให้นักเรียนบางคนรวมถึงฉันไปที่ห้องพักครูหลังเลิกเรียน เมื่อนักเรียนคนอื่นๆ มองหน้ากัน ฉันก็รู้ทันทีว่าเราจะต้องรับผิดชอบในเรื่องที่เกิดขึ้น เราเป็นนักเรียนที่เคยร่วมกลั่นแกล้งอาโอโนะ นอกจากสมาชิกทีมฟุตบอลในชั้นเรียนที่ถูกพักการเรียนแล้วก็มีข่าวลือว่านักเรียนคนอื่นๆ จะได้รับการลงโทษเพิ่มเติม
ความเงียบที่ปกคลุมห้องเรียนทำให้บรรยากาศเหมือนกับงานศพ ทุกคนรู้สึกวิตกกังวลมาก ฉันไม่สามารถโฟกัสในการเรียนตอนบ่ายได้เลย
เมื่อถึงเวลาหลังเลิกเรียนเราก็เดินไปห้องพักครูโดยไม่มีเสียงพูดอะไร
ในห้องพักครู นักเรียนแต่ละคนถูกแยกออกไป และครูหลายท่านก็เริ่มถามคำถามตามลำดับ ฉันได้รับการสอบสวนจากครูทาคายานางิ
ครูมองฉันด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะบอกว่าหนีไม่พ้นแล้ว เขาถามช้าๆ
“เรื่องการกลั่นแกล้งอาโอโนะ เราได้ทำการสอบสวนไปบางส่วนแล้ว ฉะนั้น ฉันขอให้เธอพูดความจริงด้วย”
หน้าของฉันซีดเผือดไปหมด
“…”
ฉันพูดไม่ออกเลย ความกลัวแล่นเข้ามาในใจ ฉันนึกถึงหน้าพ่อแม่ของฉัน พวกเขาเคยดีใจมากตอนที่ฉันได้เข้าเรียนที่โรงเรียนนี้…
“ฉันรู้ มันเป็นเรื่องที่ยากจะพูด แต่ฉันคงต้องเข้มงวดขึ้น เพราะเธอกับคนอื่นๆ ที่เมินคำเตือนเมื่อวานนี้(TLN: ตอนประชุมฉุกเฉิน) ฉันต้องตัดสินอย่างเข้มงวดกับพวกเธอ”
เสียงของคุณครูเย็นชาเหมือนเสียงของผู้ใหญ่ที่รุนแรง
“พวกเราโดนหลอกว่าอาโอโนะทำร้ายมิยูกิ…เราเลยทำไปแบบนั้น…”
“มันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ แต่จำไว้เลย มุราตะ ถึงแม้ว่าคุณจะโดนหลอก แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายใครนะ การตัดสินใครไม่ใช่หน้าที่ของพวกนาย และการลงโทษคนอื่นแบบส่วนตัวถือเป็นอาชญากรรม”
คำพูดที่อาจารย์พูดอย่างมีเหตุผลทำให้ฉันตัวสั่น
“ฉันไม่ได้รู้เรื่องเลยนะ”
“ใช่ ฉันรู้ว่าพวกเธอถูกหลอกมา แต่ถึงแบบนั้น อาโอโนะก็ไม่ได้ทำผิด เขาไม่มีความผิดเลย แต่พวกเธอกลับเอาความรู้ผิดๆแบบบิดเบี้ยวของตัวเองไปใส่เขาแล้วทำร้ายเขา ความรับผิดชอบของเรื่องนี้ควรจะตกกับพวกเธอ มุราตะ ถ้าเกิดมันเกิดกับเธอ ถ้าใครมาทำร้ายเธอโดยที่เธอไม่มีความผิด เธอจะรู้สึกยังไง?”
“ค่ะ…”
ตอนนี้ความรู้สึกในใจของฉันมันระเบิดออกมา อยากจะพูดว่า “โปรดอย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่” แต่ฉันก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ ความกลัวทำให้ฉันหลับตาแน่น แม้ว่าฉันเคยทำดีในการเรียน และอาจจะได้รับการเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยด้วยการแนะนำจากโรงเรียน แต่ตอนนี้ทุกอย่างอาจจบลงเพียงแค่เพราะเหตุการณ์นี้
กลัว… กลัวมาก
แต่ความกลัวนี้ก็ถูกควบคุมด้วยความรู้สึกอื่นๆ ที่เข้ามาในใจ ฉันเริ่มคิดว่า ถ้าฉันอยู่ในสถานการณ์เดียวกับอาโอโนะล่ะจะเป็นยังไง? ถ้าฉันเป็นคนที่ไม่มีความผิด แต่กลับถูกใส่ร้ายและทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่างไป
“ครูคะ”
“อืม”
อาจารย์พยักหน้าเหมือนรู้ว่าฉันกำลังเตรียมใจพูดสิ่งที่ต้องการ
“หนูขอโทษ… หนูให้ร่วมมือในการกลั่นแกล้งอาโอโนะ และพูดคำพูดที่รุนแรงใน SNS เผยแพร่ข้อมูลเท็จ และร่วมมือในการกลั่นแกล้ง เข้าร่วมในการทำร้ายเขา… หนูจะบอกพ่อแม่เรื่องนี้ด้วย และยอมรับการลงโทษจากโรงเรียน แต่…หนูอยากขอโทษอาโอโนะ หนูรู้ว่ามันไม่ได้ทำให้โทษเบาลง แต่หนูรู้สึกว่าหนูต้องขอโทษเขา”
YOU MAY ALSO LIKE
