ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 111 ที่ปรึกษาคอนโดะถูกจับกุม

 

—มุมมองจากที่ปรึกษาคอนโดะ—

 

เลขาธิการพรรคยังคงยิ้มอย่างที่เคย แต่ดวงตาของเขากลับไม่ได้ยิ้มเลย มันมีทั้งความโกรธและแววตาที่แหลมคม ราวกับกำลังขู่ว่าจะทำลายฉันเหมือนกับการย่ำยีแมลง

 

“อะไรนะ…?”

 

“ฟังนะ การแข่งขันทางการเมืองระหว่างนักการเมืองไม่ควรใช้คำอ่อนแอแบบนี้ ถ้าไม่พร้อมที่จะบดขยี้คู่แข่ง ก็ไม่ควรเข้ามาในเส้นทางนี้แต่แรก”

 

คำพูดนี้เหมือนการประกาศสงครามตรงๆ สำหรับฉัน คำพูดที่เต็มไปด้วยความโกรธแต่เงียบสงัด มันเหมือนคำขู่ที่ฉันได้ยินเฉพาะในหู

 

และจากนั้น คนใหญ่คนโตที่มีอำนาจในสังคม ไม่แสดงความเห็นใจแม้แต่น้อย เขาจัดการกับฉันเหมือนกับมดใต้เท้า

 

“แล้วตอนนี้ ผมขอแสดงความขอโทษจากใจจริงในนามของพรรค เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณคอนโดะ ผมขอโทษจริงๆ”

 

เลขาธิการพรรคโค้งคำนับแบบสบายๆ ต่อหน้าสื่อมวลชน ความสงสัยในห้องเริ่มมีมากขึ้น ในเมื่อเขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ทำไมถึงต้องขอโทษ? หลายคนในห้องรู้สึกเหมือนกัน

 

“และเกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาวนี้ พรรคของเราได้ดำเนินการตรวจสอบตามมาตรฐานภายในของพรรค รวมทั้งความเหมาะสมในการปฏิบัติงานของสมาชิกพรรค ในการเลือกตั้งทุกครั้ง พวกเราต้องได้รับความไว้วางใจจากประชาชน มิฉะนั้นเราจะทำงานไม่ได้ การตรวจสอบในครั้งนี้ทำเพื่อการสะสางภายในพรรคเท่านั้น และเราได้พบข้อเท็จจริงข้อหนึ่งที่อยากจะชี้แจงให้ทุกท่านทราบ”

 

เหงื่อไหลลงจากหน้าผากฉันอย่างไม่สามารถควบคุมได้

 

“สิ่งที่เราค้นพบมีอยู่ 2 ประการ ประการแรก คอนโดะมีการข่มขู่เพื่อปกปิดเรื่องอื้อฉาวของลูกชายอย่างเป็นประจำ พยานหลักฐานได้ถูกส่งให้ตำรวจแล้ว ขณะนี้เรารอคำตัดสินจากศาลเท่านั้น”

 

เขากำลังพูดถึงอะไร? เคยมีเหตุการณ์ที่ฉันทำแบบนี้มาก่อน แต่มันเคยเป็นเรื่องที่ทำโดยลับๆ ไม่เคยเผยออกมา ทำไมพวกเขาถึงรู้? บางทีอาจจะมีคนในพรรคที่หักหลังฉัน หรือไม่ก็คนในบริษัท… อะไรกันเนี่ย

 

“ต่อมาคือกรณีที่คอนโดะยอมรับเองเกี่ยวกับปัญหาทางการเงิน โดยจากการตรวจสอบเอกสารทางการเงินของเขา เราพบการเปลี่ยนแปลงหรือการปกปิดข้อมูลจำนวนมาก ตอนนี้เราได้จัดเตรียมเอกสารที่เป็นหลักฐาน ซึ่งจะส่งให้ทุกท่านได้เห็น และขอให้คุณคอนโดะดูด้วย”

 

ใบหน้าของฉันซีดลงทันที รู้สึกเหมือนเลือดในตัวไหลออกไปหมดแล้ว

 

การจ่ายสินบนหรือการให้เงินใต้โต๊ะกับพวกผู้มีอิทธิพลอย่างหัวหน้าสาขาพรรค เพื่อนำเงินส่วนเกินมาใช้โดยไม่เปิดเผย นั่นคือสิ่งที่ฉันทำเพื่อสร้างตำแหน่งในสภา และเพื่อที่จะได้ก้าวขึ้นเป็นนายกเทศมนตรีในอนาคต

 

ตอนนี้ทุกอย่างมันหลุดออกมาแล้ว พวกมันตั้งใจจะทิ้งฉัน

 

“(มีข้อแก้ตัวอะไรไหม คอนโดะ? การไล่ออกของนายมันแทบจะเป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว ข้อหาก็จะถูกยื่นไปที่ตำรวจแล้วด้วย ฉันรู้เรื่องสินบนที่นายส่งไปที่ไหนเรียบร้อยแล้ว เรื่องนี้จะสงบลงด้วยการจับนายกับหัวหน้าสาขานี่ จะไม่มีอะไรบานปลายไปมากกว่านี้ เป็นแพะของพวกเราไปเถอะ)”

 

เขาพูดเบาๆ ที่ไม่มีใครได้ยิน แต่ฉันได้ยินชัดเจน มันเหมือนการประกาศให้รู้ว่า ‘เกมจบแล้ว’ และฉันไม่มีทางออก

 

มันเหมือนกับการเล่นกับชีวิตคนอื่นโดยไม่ใส่ใจอะไรเลย

 

“ไม่…ไม่ได้! ฉันทำงานหนักมาตลอดชีวิตเพื่อประชาชน! ฉันจะเป็นนายกเทศมนตรี และเข้าไปในการเมืองระดับประเทศ… ไม่จริง! ทั้งหมดนี่มันโกหก! ไม่…ไม่…!”

 

ฉันร้องไห้และตะโกนออกมาอย่างคลั่งไคล้ ความรู้สึกของฉันตอนนี้เหมือนชีวิตทั้งหมดมันพังทลายลง

 

ทันทีที่สื่อมวลชนเห็นภาพนี้ พวกเขาก็รีบตั้งกล้องและถ่ายภาพอย่างสนุกสนาน

 

ฉันร้องไห้พร้อมกับวิ่งลงจากเวที และวิ่งไปทางประตูทางออก พอหันไปมองอีกที เลขาธิการพรรคก็ยิ้มเยาะฉันเหมือนกำลังขำเยาะเย้ยฉัน

 

ขณะที่สื่อมวลชนกำลังเข้ามารุมล้อม ฉันพยายามผลักพวกมันออกไปแล้วเปิดประตูออกมา แต่กลับพบว่ามีตำรวจหลายคนยืนรออยู่ที่นั่น

 

“คุณคอนโดะใช่ไหมครับ เราต้องการสอบถามคุณที่สถานีตำรวจ กรุณาตามเราไปด้วยครับ”

 

ตำรวจที่เลขาธิการพรรคจัดเตรียมไว้กำลังจับแขนฉัน และเริ่มกล่าวถึงหมายจับ แต่ทุกอย่างกลับไม่เข้าใจเข้าสักนิด

 

“ทำไม…ทำไมฉันต้องถูกจับ… ฉันเป็นประธานบริษัทและเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรคนสำคัญ!”

 

คำพูดที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความทระนงแต่ก็ไร้ค่า ทุกคนมองฉันด้วยความเมินเฉย ฉันถูกลากตัวออกจากโรงแรมไป