ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 110 การพยายามสวนกลับของที่ปรึกษาคอนโดะ
—มุมมองจากพ่อของคอนโดะ—
ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง… ห้องโถงในโรงแรมที่ถูกจองไว้สำหรับงานแถลงข่าวเต็มไปด้วยสื่อมวลชนหลายสิบถึงหลายร้อยคน ทุกคนรอคอยอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
ฉันขึ้นไปบนเวทีด้วยขาที่สั่นเทา แสงแฟลชจากกล้องทำให้ตามองพร่า ฉันไม่เคยถูกจับตามองแบบนี้มาก่อนในชีวิต ความรู้สึกหวาดกลัวค่อย ๆ ก่อตัว
“ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาในวันนี้ เราจะเริ่มงานแถลงข่าวของที่ปรึกษาคอนโดะเกี่ยวกับกรณีที่เกิดขึ้น”
หัวหน้าสาขาพรรคที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรเปิดงานทันที เหมือนเตรียมพร้อมที่จะประหารฉัน โดยไม่สนใจเลยว่าฉันยังไม่ได้เตรียมใจ
“ในครั้งนี้ ข้าพเจ้าและลูกชายขออภัยที่สร้างความเดือดร้อนและความกังวลให้แก่ทุกคน”
เมื่อฉันโค้งศีรษะให้กล้อง แสงแฟลชก็กะพริบแรงขึ้นเหมือนฟ้าผ่า
ฉันได้ยินเสียงกระซิบของนักข่าว:
“ใครสนกัน?”
“พูดความจริงออกมาสักทีเถอะ!”
และแล้วคำถามก็พุ่งตรงมาที่ฉันเหมือนลูกธนู
“คุณได้ข่มขู่โรงเรียนและครอบครัวผู้เสียหายเพื่อปกปิดคดีของลูกชาย จริงหรือไม่?”
“คุณจะรับผิดชอบต่อประชาชนที่เลือกคุณมาอย่างไร?”
“คุณทราบหรือไม่ว่าการกระทำของคุณเข้าข่ายอาชญากรรม?”
คำถามเหล่านี้ไม่ใช่แค่คำถาม แต่เป็นเหมือนการล่อลวงให้ฉันตกลงไปในเหวลึก
“ในเรื่องนี้ ขณะนี้กำลังอยู่ระหว่างการสอบสวน ฉันไม่สามารถให้รายละเอียดได้…”
ยังไม่ทันพูดจบ เสียงตะโกนดังขึ้น
“แกคิดว่าคำแก้ตัวแบบนี้จะใช้ได้หรือไง?”
“หยุดดูถูกประชาชนเสียที!”
“เสียงในคลิปนั้นมันชัดเจนขนาดนั้น ยังจะปฏิเสธอีกเหรอ?”
ฉันเหงื่อออกทั่วหลัง และลมหายใจเริ่มติดขัด
“เมื่อถึงเวลา ฉันจะอธิบายทุกอย่าง…”
แต่คำพูดนี้กลับเหมือนเติมน้ำมันลงในกองเพลิง นักข่าวหลายคนลุกจากเก้าอี้ ราวกับพร้อมจะกระโจนเข้ามาเล่นงาน
หัวหน้าสาขาพรรคเตือนฉัน “นายคอนโดะ นายมีหน้าที่ต้องตอบคำถามให้กระจ่าง รีบพูดออกมาให้ชัดเจน!”
“เรื่องนี้…ฉันแค่ทำเพื่ออนาคตของลูกชาย ฉันไม่ได้ใช้ความรุนแรงโดยตรง เรื่องทั้งหมดเป็นการตัดสินใจของลูกชายเอง”
คำพูดนี้ทำให้ห้องทั้งห้องเหมือนระเบิด แสงแฟลชระยิบระยับจนแทบจะมองไม่เห็น
“เขายอมรับแล้ว!”
“เป็นไปได้ยังไง!”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ผสมกับเสียงวิจารณ์ดังเต็มห้อง
“ส่วนเรื่องการข่มขู่ ครอบครัวของฉันอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด ฉันพูดออกไปเพราะความลนลาน นั่นเป็นแค่การพลั้งปากเท่านั้น!”
น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาไม่หยุด เสียงสะอื้นที่ฉันพยายามกลั้นไว้ก็หลุดออกมา
“ตอนนี้ร้องไห้ทำไมล่ะ?”
“น้ำตานั้นเป็นเพราะอะไร?”
เสียงกระซิบกระซาบเย้ยหยันดังขึ้นรอบตัว
“ฉันทำงานหนักมาตลอดชีวิต! แต่ทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้…” ฉันโพล่งออกมาอย่างหมดสิ้นความอดทน “และคุณก็เหมือนกัน หัวหน้าสาขา! เวลาปกติคุณพึ่งพาฉันเรื่องเงินตลอด แล้วพอถึงเวลานี้กลับทอดทิ้งกัน!”
ฉันปล่อยคำพูดที่ควรจะเก็บไว้หลุดออกมา พร้อมคิดในใจว่า ถ้าฉันต้องล้ม คนอื่นก็ต้องล้มไปพร้อมกัน
“นายพูดอะไรของนาย! นี่มันคำโกหกชัด ๆ!”
หัวหน้าสาขาพยายามปฏิเสธ แต่ใบหน้าที่ซีดของเขาแสดงออกถึงความหวาดกลัว
“หรือคุณรับสินบนจริง?”
“มีการบันทึกบัญชีไหม?”
เสียงของนักข่าวเปลี่ยนเป็นเสียงคำรามจากสัตว์นักล่าที่ได้กลิ่นเลือด
ท่ามกลางความโกลาหล ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยฝีเท้าที่หนักแน่นและสง่างาม ทุกคนหันไปมอง ชายคนนั้นขึ้นเวทีและนั่งข้างฉัน
“ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?”
“นี่มันคนใหญ่คนโตของรัฐบาลเลยนะ!”
ชายผู้นั้นคือ อุกาคิ เลขาธิการพรรคการเมืองอันดับหนึ่งของประเทศ ผู้มีอำนาจควบคุมงบประมาณและตำแหน่งต่าง ๆ เขาเป็นเหมือนนายกรัฐมนตรีในเงามืด
เขายิ้มอย่างใจเย็นและพูดขึ้นว่า
“คำถามทุกข้อ ผมจะเป็นคนตอบแทนทั้งสองท่านเอง”
จากนั้นเขาก็กระซิบกับฉันเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
“คุณคอนโดะ… เตรียมใจไว้แล้วใช่ไหม?”
YOU MAY ALSO LIKE
