ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 107 ความรู้สึกผิดของแม่ & มิยูกิกับด่านฟ้า

 

—มุมมองของแม่ของมิยูกิ—

 

พยาบาลบังคับให้ฉันกลับไปที่เตียงอย่างช่วยไม่ได้ แต่หัวใจของฉันยังคงว้าวุ่น มิยูกิไม่ได้อยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

 

“ต้องพักผ่อนนะคะ”

 

เธอพูดอย่างหนักแน่น แต่ฉันจะนอนอยู่เฉย ๆ ได้ยังไงในสภาพแบบนี้

 

ฉันทำอะไรผิดพลาดในการเลี้ยงดูเธอกันแน่? ความรู้สึกผิดที่ทำให้เออิจิคุงต้องเผชิญปัญหา ยังคงกดดันจิตใจฉัน

 

บางที ฉันอาจพึ่งพาความใจดีของคุณอาโอโนะมากเกินไป

 

เพื่อลูกสาว ฉันทำงานหนักลำพัง คุณอาโอโนะเข้าใจและรักมิยูกิเหมือนลูกแท้ ๆ ของเขา

 

ตอนที่ฉันไม่อยู่เพราะงาน เขาช่วยดูแลมิยูกิไม่ให้เธอเหงา ฉันรู้สึกขอบคุณเขาอย่างบอกไม่ถูก ในฐานะคนที่ไม่มีญาติพี่น้อง ความช่วยเหลือนั้นมีค่ามากเกินจะพูดออกมา

 

แต่เพราะความใจดีของเขา ฉันจึงเผลอพึ่งพาเกินไป ถึงแม้ฉันจะพยายามขอบคุณเขาเสมอ และบอกให้มิยูกิรู้ถึงความสำคัญของพวกเขา แต่บางทีฉันอาจทำไม่พอ

 

“ต้องดูแลเออิจิคุงให้ดีนะ”

“คุณแม่ของอาโอโนะก็เป็นเหมือนผู้มีพระคุณของเรานะ”

 

คำพูดเหล่านี้ อาจกลายเป็นภาระโดยที่ฉันไม่รู้ตัว

 

ในใจ ฉันเคยวางใจให้เออิจิคุงดูแลมิยูกิ เพราะเขามีความอ่อนโยนและความมั่นคง ฉันเชื่อว่าเขาจะทำให้มิยูกิมีความสุขได้ ฉันดีใจที่พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก

 

แต่บางที มิยูกิอาจไม่อยากถูกกำหนดเส้นทางในชีวิต

 

ท้ายที่สุด เธอเลือกคนที่แตกต่างไปจากความคาดหวังของฉัน นี่มันช่างเป็นบทเรียนที่ทำให้ฉันสะท้อนใจ

 

ฉันอยากขอโทษเธอ อยากบอกเธอว่าฉันผิดพลาดไป แต่บางทีคำขอโทษของฉันอาจไม่ช่วยอะไรเลย ความใกล้ชิดที่เคยมี ตอนนี้ดูเหมือนจะห่างไกลจนเอื้อมไม่ถึง

 

น้ำตาไหลออกมาเปื้อนผ้าห่มช้า ๆ

 

—มุมมองของมิยูกิ—

 

ฉันออกจากห้องพักฟื้น ความจริงที่ว่าฉันทำร้ายแม่ ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจอย่างมาก

 

ฉันคิดถึงเออิจิและแม่ของเขา ทั้งคู่เคยมีความหมายมากสำหรับฉัน แต่ฉันกลับไม่เห็นคุณค่าของพวกเขา ทำไมฉันถึงทำผิดซ้ำซากแบบนี้?

 

หากวันนั้น ฉันเลือกอยู่ข้างเออิจิ ทุกอย่างอาจไม่เลวร้ายถึงเพียงนี้…

 

ในใจลึก ๆ ฉันเคยจินตนาการถึงอนาคตที่ฉันจะอยู่กับเออิจิ มันควรเป็นอนาคตที่อบอุ่นและอ่อนโยน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเพียงความฝันที่ไกลเกินเอื้อม

 

“ทำไมฉันถึงไม่รู้จักคิด…”

 

ความเสียใจและความรู้สึกผิดถาโถมใส่ฉัน ความจริงที่ว่าฉันทำลายความเชื่อใจของคนที่รักฉันที่สุด มันยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวด

 

คำพูดของแม่ทำให้ฉันรู้ถึงผลของสิ่งที่ฉันทำ

 

ฉันกลับไปบ้าน เปลี่ยนชุดนักเรียน และออกจากบ้าน

 

ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังเดินไปที่โรงเรียน สถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำดี ๆ ทางเดินที่เคยเดินไปกับเออิจิ กลับกลายเป็นที่ที่ทำให้ใจฉันปวดร้าว

 

ฉันเดินเข้าโรงเรียนอย่างเงียบ ๆ เพราะยังอยู่ในช่วงถูกพักการเรียน ไม่มีใครอยู่ในทางเดินเพราะเป็นเวลาเรียน

 

ฉันเดินขึ้นบันไดไปยังดาดฟ้า

 

ประตูดาดฟ้ากลับเปิดอยู่ ทั้งที่ปกติควรล็อกไว้

 

บนดาดฟ้ามีคนอยู่ก่อนแล้ว

 

คนที่ฉันรู้จักดี

 

คนที่ยังคงมีทุกอย่างที่ฉันทำหายไป… เขาหันมามองฉันช้า ๆ