ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 106 เสียงกรีดร้องของส.ส.คอนโดะ

 

—มุมมองของสมาชิกสภาคอนโดะ—

 

ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทั้งที่ความพินาศกำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ฉันถูกกักตัวอยู่ในห้องหัวหน้าสาขา ทำได้เพียงรอให้ตัวเองถูก “ฆ่า” ในทางสังคม

 

แม้แต่การหลบหนีก็ยังเป็นไปไม่ได้ ฉันสัมผัสได้ถึงความไร้อำนาจของตัวเอง ทุกสิ่งที่เคยภาคภูมิใจกลับกลายเป็นความว่างเปล่า ฉันพบว่าแท้จริงแล้วตัวเองคือ “คนอ่อนแอ” แบบคนที่เคยดูถูก

 

ฉันเป็นเพียงหมาจิ้งจอกที่ยืมบารมีเสือ ไม่มีอำนาจอะไรในฐานะปัจเจกบุคคล พอใกล้ถึงจุดจบ ฉันก็ถูกบังคับให้ยอมรับความจริงนี้

 

ความรู้สึกไร้หนทาง ความตื่นตระหนก และความสิ้นหวังกัดกินหัวใจ ฉันรู้สึกว่าจิตใจตัวเองเริ่มพังทลาย

 

ความคิดสับสนจนรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น ฉันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พนักงานคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา แต่พอเห็นฉันก็รีบปิดกลับไปทันที

 

“ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว! ถ้าจะหัวเราะก็หัวเราะไป! ฉันกำลังจะเสียทุกอย่าง… ไม่อยาก ไม่อยาก ไม่อยาก!”

 

ขณะที่ฉันกรีดร้อง ใจฉันก็เหมือนถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ พร้อมกับทุกอย่างที่เคยสร้างมากำลังพังทลาย

 

“ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันจะเปิดเผยความลับทุกอย่างที่ฉันรู้!”

 

ฉันกรีดร้องออกมา ขณะลมหายใจเริ่มติดขัดและร่างกายล้มลงบนโซฟา แม้เวลาจะผ่านไปอย่างโหดร้าย ฉันรู้ว่าการลงโทษของฉันจะมาถึงในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง

 

——————————

 

—มุมมองของหัวหน้าสาขา—

 

เสียงกรีดร้องของคอนโดะดังมาจากห้องข้าง ๆ ฉันเริ่มกังวลว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่จัดแถลงข่าวได้หรือไม่ ตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น

 

เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ความตึงเครียดก็แล่นไปทั่วร่าง

 

ฉันรับสายทันที

 

“สวัสดีครับ ท่านหัวหน้าพรรคใหญ่ มีเรื่องอะไรให้รับใช้หรือครับ?”

 

คนที่อยู่ปลายสายคือบุคคลสำคัญอันดับสองของพรรครัฐบาล

 

“ฉันโทรมาเรื่องสมาชิกสภาคอนโดะ นายกฯ และสปอนเซอร์ของเราต่างก็จับตามองเรื่องนี้อยู่ ข่าวนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงสมาชิกสภาท้องถิ่น และข่าวจะไม่ได้โยงมาถึงพรรคโดยตรง แต่หากเรื่องนี้ยืดเยื้อ มันอาจส่งผลเสียต่อเรา คุณต้องจัดการให้เรื่องนี้จบลงโดยเร็วที่สุด”

 

เสียงของเขาเยือกเย็นและไร้ความปรานีจนฉันเกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

 

“ผมเข้าใจครับ เราเตรียมแถลงข่าวเรียบร้อยแล้ว แต่สภาพจิตใจของคอนโดะ… หากปล่อยให้เขาพูด อาจมีเรื่องหลุดออกมาที่เราไม่คาดคิด…”

 

อย่างไรก็ตาม หัวหน้าพรรคใหญ่ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสนิท

 

“ปล่อยเขาไปเถอะ เขาก็แค่สมาชิกสภาท้องถิ่นที่คิดว่าตัวเองมีอำนาจ หากเขาร้องไห้หรือกรีดร้องจนกลายเป็นเป้าหมายล้อเลียนในโลกออนไลน์ นั่นกลับเป็นผลดีต่อเรา เพราะประชาชนจะเข้าใจว่าเขาไม่มีคุณสมบัติเป็นสมาชิกสภาอยู่แล้ว แม้ว่าเขาจะพยายามเปิดเผยความลับอะไร มันก็ไม่มีความสำคัญ ข้อมูลที่เขามีมันเล็กน้อยเกินไป เราได้แจ้งตำรวจให้เตรียมพร้อมแล้ว หลังจากแถลงข่าว เราจะปลดเขาออกจากพรรคและจับกุมเขาด้วยข้อหาข่มขู่ ทำตามแผนนี้โดยเร็วที่สุด เพื่อสร้างผลกระทบต่อประชาชนให้ได้มากที่สุด”

 

ฉันขนลุกกับความเด็ดขาดของเขา

 

“นักการเมืองที่มีปัญหา มักใช้ข้ออ้างเรื่องสุขภาพเพื่อหลีกเลี่ยงการรับผิดชอบ แต่สำหรับคนโดะ การจับกุมดูจะเป็นทางเลือกที่เหมาะกว่า อ้อ แล้วอีกอย่าง หัวหน้าสาขา… คุณเลือกคนมาทำงานได้แย่มาก คราวนี้คุณอาจต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง หวังว่าคุณจะเข้าใจ”

 

น้ำเสียงของเขาชัดเจนว่า หากฉันพลาด นั่นหมายถึงจุดจบของฉันเช่นกัน

 

หลังจากวางสาย ฉันยังคงตัวสั่น ในขณะที่คอนโดะยังคงส่งเสียงกรีดร้องในห้องข้าง ๆ ฉันรู้ว่าเขากำลังใกล้ถึงจุดจบ และหากเขาทำพลาด ฉันเองก็อาจไม่มีวันพรุ่งนี้เช่นกัน