ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 105 มิยูกิและแม่

 

—โรงพยาบาล (มุมมองของมิยูกิ)—

 

ฉันไม่สามารถซ่อนอะไรได้อีกต่อไป ตัดสินใจเดินไปยังห้องของแม่

 

เพื่ออธิบายทุกอย่าง

 

ห้องพักผู้ป่วยของแม่ถูกเปลี่ยนเป็นห้องส่วนตัวโดยคุณพ่อของรุ่นพี่คอนโดะโดยพลการ แถมยังทิ้งเงินไว้ให้ด้วย แต่แม่ปฏิเสธและคืนเงินนั้นทันที เพราะแม่ไม่ต้องการรับเงินเพื่อปิดปาก

 

เมื่อเปิดประตูห้อง ฉันเห็นแม่กำลังดูรายการข่าวเช้าพอดี ข่าวเกี่ยวกับสมาชิกสภาคอนโดะกำลังฉายอยู่ แม่ดูเหมือนตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น

 

แม่จำได้ทันทีว่าชายในข่าวคือพ่อของรุ่นพี่ที่เคยมาที่ห้องนี้

 

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

 

เสียงของแม่เต็มไปด้วยความเย็นชาและความเศร้า ดูเหมือนว่าแม่จะรู้ทุกอย่างแล้ว

 

ในข่าวรายงานว่า ลูกชายของสมาชิกสภาได้ก่อเหตุทำร้ายร่างกายเพื่อนร่วมโรงเรียน และเป็นผู้กระทำการกลั่นแกล้ง

 

ทุกอย่างเชื่อมโยงกัน ทั้งเหตุการณ์ที่เออิจิถูกทำร้าย และการที่ฉันมีส่วนช่วยกระตุ้นการกลั่นแกล้ง

 

“ขอโทษค่ะ… เออิจิไปเห็นฉันอยู่กับรุ่นพี่ในสถานการณ์ที่ไม่เหมาะสม รุ่นพี่เลยทำร้ายเออิจิ ฉันเห็นแต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น และเพื่อปกป้องตัวเอง ฉันใส่ความเออิจิ ทำให้การกลั่นแกล้งเลวร้ายลง ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน… ฉันทำให้เออิจิเกือบฆ่าตัวตาย”

 

แม่ที่เคยอ่อนโยนของฉัน หน้าซีดและตัวสั่นหลังจากได้ฟัง ฉันรู้สึกเหมือนใจจะสลายเมื่อเห็นแม่ในสภาพนั้น

 

แม่ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เดินมาหาฉัน และฟาดแก้มฉันเต็มแรง

 

“ทำไมถึงทำเรื่องที่แก้ไขไม่ได้แบบนี้? เธอไม่เพียงแค่ทรยศเออิจิ แต่ยังสร้างบาดแผลที่ไม่มีวันลบเลือนได้! ต่อให้ขอโทษไปกี่ครั้งก็ไม่มีทางพอ เธอตอบแทนเด็กผู้ชายแสนดีที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอด้วยการหักหลังแบบนี้ได้ยังไง!”

 

เสียงของแม่สั่นเครือ จนทำให้หัวใจฉันสะท้าน

 

ฉันไม่มีสิทธิ์ร้องไห้ เพราะฉันเป็นผู้กระทำผิด ฉันไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องความสงสาร

 

ความทรงจำเกี่ยวกับเออิจิผุดขึ้นในหัวไม่หยุด ทั้งตอนที่เราไปสวนสนุกด้วยกันกับแม่ ตอนที่เราทานอาหารกลางวันด้วยกันอย่างสนุกสนาน ตอนที่เขาปลอบฉันตอนร้องไห้ ทุกความทรงจำนั้น ฉันเป็นคนทำลายมันเอง

 

“หนูขอโทษค่ะ หนูรู้ว่าทำสิ่งเลวร้ายที่สุดไปแล้ว โรงเรียนก็บอกว่าจะลงโทษหนู หนูรู้ว่าหนูไม่อาจชดใช้ได้ แต่หนูจะพยายามขอโทษและชดใช้ให้เออิจิตลอดชีวิต”

 

แม่ที่เคยเป็นเสาหลักในชีวิตฉัน แสดงสีหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง น้ำตาไหลพราก

 

“อย่าพูดง่าย ๆ แบบนั้น! มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะชดใช้หรอก… เพราะมัน…”

 

แม่พูดเสียงสั่น แต่พยายามจะทำหน้าที่ของผู้ปกครองอย่างสุดความสามารถ

 

“เธอไม่มีวันลบความเจ็บปวดนี้ออกไปได้ ทั้งเออิจิ ทั้งครอบครัวอาโอโนะ จะให้อภัยเธอได้ยังไง เธอต้องแบกความผิดนี้ไปตลอดชีวิต ทำไมถึงไม่คิดถึงผลที่จะตามมา?”

 

ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว แม่พยายามจะเดินออกจากห้องไป

 

“แม่คะ! รอเดี๋ยวค่ะ! หมอบอกว่าแม่ต้องพักผ่อน…”

 

แต่แม่ไม่ฟัง ยังคงเดินต่อ

 

“แม่ต้องไปขอโทษ! ถ้าแม่ไม่ไป แล้วใครจะไป? อย่างน้อยแม่ต้องขอโทษพวกเขาให้ได้!”

 

ฉันรู้สึกเกลียดตัวเอง ที่ทำให้แม่ที่ป่วยอยู่ต้องมารับผิดชอบแทน

 

แม้จะเป็นคนก่อเรื่อง แต่ฉันกลับทำเหมือนมันไม่เกี่ยวกับตัวเอง ตอนนี้ฉันถึงเริ่มเข้าใจความผิดของตัวเองอย่างแท้จริง

 

ฉันเป็นคนทรยศเออิจิ ชายที่แสนดี

 

ฉันเป็นคนใส่ความเขา ทำให้เขาเกือบฆ่าตัวตาย

 

ฉันเป็นคนที่เลวที่สุด ฉันยังมีสิทธิ์จะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?

 

หน้าห้องของแม่ มีพยาบาลหลายคนพยายามห้ามแม่เอาไว้ ฉันยืนนิ่ง กอดตัวเอง ด้วยความรู้สึกที่เกลียดตัวเองจนแทบจะทนไม่ไหว…

 

TLN: ส่วนนี้ผมให้แม่ของมิยูกิเรียกมิยูกิว่า “เธอ” นะครับ ให้ความรู้สึกเหมือนตัดขาดกัน