ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 104 การปลดสมาชิกสภาคอนโดะ
- Home
- ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน
- ตอนที่ 104 การปลดสมาชิกสภาคอนโดะ
—มุมมองของสมาชิกสภาคอนโดะ—
ฉันถูกพาเข้าไปในห้องของหัวหน้าสาขา
สายตาของเจ้าหน้าที่ที่มองมาทางฉันเต็มไปด้วยความตึงเครียดและเย็นชา ราวกับกำลังมองคนร้าย บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความกดดัน เหมือนกำลังจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น
หัวหน้าสาขาของเราซึ่งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรที่ยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลามาพบกัน กลับเรียกฉันมาในเช้าตรู่แบบนี้ มันเหมือนกับการประกาศโทษประหารชีวิต
เมื่อเลขาเปิดประตู หัวหน้าสาขาเดินเข้ามา ฉันลุกขึ้นยืนทันที พร้อมก้มหัวให้
“ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงที่ก่อให้เกิดความเดือดร้อน”
ฉันกล่าวด้วยความหวังเล็กน้อยว่าสิ่งนี้อาจช่วยให้พวกเขามองข้ามเรื่องนี้ไปได้
แต่คำพูดถัดมาของหัวหน้าสาขาก็ทำลายความหวังอันริบหรี่
“นายเข้าใจไหมว่าตัวเองทำอะไรลงไป?”
ฉันทำได้เพียงกล่าวคำขอโทษพร้อมก้มศีรษะอย่างลึก ราวกับจะกราบแทบเท้า
หัวหน้าสาขาเปิดทีวี ภาพและเสียงในจอคือคำพูดหยาบคายของฉัน ที่ถูกบันทึกในระหว่างสนทนากับผู้อำนวยการโรงเรียนและครอบครัวอาโอโนะ
นอกจากนี้ยังมีภาพตอนที่ฉันตอบโต้กับนักข่าวด้วยการข่มขู่และตะโกนใส่
คำบรรยายบนหน้าจอมีข้อความเช่น
“สมาชิกสภาที่พูดจาข่มขู่ยังคงปฏิเสธการลาออก”
“นักการเมืองที่ใช้ถ้อยคำรุนแรงกดดันนักข่าว”
“เสียงประณามจากทั่วประเทศ โทรศัพท์ร้องเรียนล้นสายที่เทศบาลเมือง”
หัวหน้าสาขากล่าวเสียงเย็นชา
“การเสนอชื่อนายลงสมัครเลือกตั้งนายกเทศมนตรีเป็นความผิดพลาดใหญ่หลวงของฉันเอง ปีนี้มีการเลือกตั้งท้องถิ่นพร้อมกันทั่วประเทศ การปกป้องนายต่อไปคงเป็นเรื่องยาก นอกจากนั้น ยังได้รับการร้องเรียนจากคุณมินามิ นายกเทศมนตรี และคุณยามาดะ สมาชิกสภาจังหวัด ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญในพื้นที่นี้ การสนับสนุนนายต่อไปคือการทำลายตัวเอง”
ความเป็นจริงที่โหดร้ายเหล่านี้ทำให้ฉันตัวสั่น
เงินที่ฉันระดมทุนมาเพื่อเตรียมเลือกตั้งทั้งหมดกำลังจะสูญเปล่า ฉันจะสูญเสียทุกสิ่ง แม้กระทั่งตำแหน่งหน้าที่การงาน
ฉันพยายามกล่าวขอโทษอีกครั้ง แต่หัวหน้าสาขาก็หยุดคำพูดของฉัน
“นี่ไม่ใช่เรื่องที่นายจะมาขอโทษฉันแล้ว เรื่องนี้ถูกส่งต่อไปยังส่วนกลางแล้ว นายต้องจัดแถลงข่าวยอมรับผิดและขอโทษอย่างจริงใจ นั่นเป็นทางเดียวที่จะลดความเสียหายของเรา”
คำพูดนั้นเหมือนมีดที่แทงเข้ามา ฉันหมดสิ้นหนทางจะหลีกเลี่ยง
หัวหน้าสาขายื่นกระดาษที่มีสถานที่และเวลาแถลงข่าวให้
“เราเตรียมสถานที่ไว้แล้ว นายต้องไปถึงก่อนเวลาเริ่ม 1 ชั่วโมง ทุกอย่างจะถูกจัดการโดยเลขาของเรา”
ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากยอมจำนน
จนถึงเมื่อวาน ฉันยังเป็นผู้สมัครที่ได้รับการสนับสนุนเป็นอย่างดีสำหรับตำแหน่งนายกเทศมนตรี แต่เพียงวันเดียว ทุกอย่างก็พังทลาย
“จับตาดูเขาไว้ อย่าให้หนีไปไหน เราจะไม่ยอมให้ความอับอายนี้ลุกลามไปมากกว่านี้”
ในตอนนี้ ฉันกลายเป็นเพียงนักโทษที่กำลังเดินขึ้นบันไดสู่ความหายนะช้า ๆ อย่างช่วยไม่ได้…