ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 102 ความล้มเหลวของหัวหน้าชมรม

 

—มุมมองของหัวหน้าชมรม—

 

ในที่สุด ฉันก็ไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ความกลัวที่จะเผชิญหน้ากับปฏิกิริยาต่อผลงานนิยายของตัวเองมันทำให้ใจสั่น

 

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ต้องเปิดมันดู

 

ด้วยมือที่สั่นเทา ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดหน้าโปรไฟล์ตัวเอง

 

นิยายของเออิจิคุงมีจำนวนผู้เข้าชมหลักหมื่นในวันเดียว แต่ของฉัน…

 

ยอดผู้เข้าชมทั้งหมดแค่ตัวเลขหลักเดียว

คะแนนไม่มีเลย

และมีคอมเมนต์เพียงหนึ่งเดียวที่ส่งมา

 

“ไม่นะ… นี่มัน…”

 

ฉันไม่คิดเลยว่าช่องว่างระหว่างเราจะห่างกันขนาดนี้ แม้ว่าฉันจะไม่ถนัดเขียนนิยายแนวนี้ แต่เออิจิคุงก็ไม่ได้ถนัดเหมือนกัน

 

ความต่างที่ชัดเจนขนาดนี้แปลว่ามันเป็นเรื่องของพรสวรรค์สินะ

 

“ไม่! ฉันไม่อยากยอมรับ! มันไม่มีทางที่ฉันจะแพ้เขาขาดลอยแบบนี้!”

 

บางทีคอมเมนต์นั้นอาจช่วยให้กำลังใจฉันได้ ฉันคิดอย่างนั้น และเปิดดูมัน แม้ว่าฉันจะรู้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะเหมือนโยนตัวเองลงไปในนรก

 

‘สนุกใช้ได้ค่ะ แต่เนื้อเรื่องค่อนข้างซ้ำซากไปหน่อย เหมือนเวอร์ชันที่ด้อยกว่าของนิยายคุณเออิจิที่อยู่ในอันดับต้น ๆ ของแนวนี้ตอนนี้’

 

“อีกแล้วเหรอ! อาโอโนะ เออิจิ! เขาจะอยู่เหนือฉันไปได้อีกนานแค่ไหนกัน!!”

 

ฉันคว้าหมอนแล้วโยนมันลงกับพื้นด้วยความโกรธ พรสวรรค์ของฉันถูกทำลายจนหมดสิ้น

 

ฉันหยิบประกาศนียบัตรที่เคยได้จากการประกวดเรียงความเมื่อฤดูร้อนปีก่อนออกมา และฉีกมันทิ้ง

 

“ทำไมล่ะ! ทำไมฉันถึงไม่มีพรสวรรค์ ทั้งที่ฉันรักการเขียนนิยายมากขนาดนี้! ทำไมเอจิคุงถึงได้ในสิ่งที่ฉันต้องการที่สุด!”

 

ความรู้สึกที่บิดเบี้ยว ความอิจฉาในตัวเขาเหมือนเปลวไฟที่ลุกลาม

 

ในตอนแรก ฉันมองเขาเป็นรุ่นน้องที่น่ารัก การอ่านนิยายของเขาทำให้ฉันเริ่มชอบเขามากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เขามีแฟนอยู่แล้ว และเขายังมีพรสวรรค์ในการเขียนนิยายที่ฉันไม่มี

 

ฉันมองหน้าตัวเองในกระจก ใบหน้าที่ซีดเหมือนซอมบี้สะท้อนกลับมา

 

ฉันลุกขึ้นเปลี่ยนชุดนักเรียน เดินออกจากบ้านโดยไม่สนใจอาหารเช้า เพราะไม่ว่ากินอะไรตอนนี้ก็ไร้รสชาติ

 

ฉันเดินมาถึงโรงเรียนโดยแทบไม่รู้ตัว

 

เมื่อเลี้ยวตรงมุมตึก ฉันเห็นเออิจิคุงเดินมากับรุ่นน้องผู้หญิงคนหนึ่ง อิจิโจ ไอ นี่แปลว่าเรื่องข่าวลือเป็นความจริงสินะ

 

ทั้งสองคนดูมีความสุขขณะคุยกัน

 

“ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย”

“ค่ะ เหมือนฝันเลยนะคะ”

“ไม่นึกเลยว่าคนจากสำนักพิมพ์จะติดต่อมาหาเรา”

 

 

 

 

 

สำนักพิมพ์? ติดต่อ?

 

หมายความว่า…

 

คำตอบนั้นฉันรู้ดีอยู่แล้ว แต่ฉันพยายามไม่คิดถึงมันมาตลอดทั้งคืน เพราะถ้าคิดแล้ว ฉันจะต้องยอมรับความจริงที่เจ็บปวดนี้

 

“ไม่ไหวแล้ว!”

 

เสียงในใจฉันตะโกนเหมือนเด็กที่ร้องไห้ ฉันยืนประคองตัวเองไว้ไม่ให้ล้ม

 

พรสวรรค์ของเออิจิคุงไปไกลจนสำนักพิมพ์เริ่มให้ความสนใจ และเขากำลังจะได้เดบิวต์เป็นนักเขียนมืออาชีพในไม่ช้า

 

ในฐานะคนที่อ่านนิยายของเขามากที่สุด ฉันรู้ดีว่าเขายังไปได้ไกลกว่านี้

 

ความรู้สึกของฉันตอนนี้เหมือนมองจรวดที่พุ่งขึ้นฟ้าไปไกลเกินจะเอื้อมถึง

 

ฉันไม่มีทางเป็นเหมือนเขาได้ ฉันเป็นแค่คนธรรมดาที่มองดูคนมีพรสวรรค์ทะยานขึ้นไป

 

มันเป็นการยอมรับว่าฉันไม่มีพรสวรรค์ ทุกสิ่งที่เคยคิดว่าตัวเองมีดี มันแค่คำโกหกที่ฉันหลอกตัวเอง

 

ฉันตกใจจนหนาวสั่น

 

ฉันวิ่งไปยังห้องชมรม เปิดลิ้นชักหยิบต้นฉบับเก่าของตัวเองออกมา ทุกแผ่นกระดาษที่ฉันเคยตั้งใจเขียน ฉีกมันทิ้งให้หมด

 

“ไร้ค่า… ทั้งหมดนี่มันไร้ค่า!!”

 

เศษกระดาษปลิวกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

 

ฉันไม่ต้องการมันอีกต่อไป นิยายของฉันไม่มีทางสู้เออิจิคุงได้

 

ฉันออกจากห้องชมรม โดยไม่ได้เก็บกวาดอะไร

 

“ต้องหนีออกไปให้ได้… ถ้าฉันอยู่ต่อ ฉันคงไม่เหลือตัวตนของตัวเองอีกแล้ว”

 

ฉันเดินออกจากโรงเรียน ไม่สนใจว่าใครจะเห็น

 

และนี่คงเป็นจุดเริ่มต้นของเส้นทางสู่ความสิ้นหวังของฉัน โดยที่ไม่รู้ตัวเลย

 

TLN: จริงๆการเริ่มทำอะไรสักอย่าง มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะออกมาดี(แบบเออิจิ)เสมอไป อาจจะเพราะมันเป็นพระเอกหรือนิยายมันดีจริงก็ตาม การที่มันออกมาดีตั้งแต่ครั้งแรกมันเป็นไปได้ยากอยู่แล้ว แค่ต้องเอาความคิดเห็นจากคนอื่นมาปรับปรุงผลงานตัวเองให้ดีขึ้นๆ อย่างพึ่งเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น มันด้อยค่าตัวเองเปล่าๆ