ผมถูกแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กนอกใจและถูกไส่ร้าย แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เป็นห่วงผมกลับเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 101 ส.ส.คอนโดะกับรุ่งเช้าที่สิ้นหวัง

 

—มุมมองของ ส.ส.คอนโดะ—

 

เช้าวันใหม่มาถึง แต่ฉันไม่ได้หลับเลยสักนิด รอจนดวงอาทิตย์ขึ้นโดยที่ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรได้ ความสิ้นหวังเกาะกินอยู่ในใจ

 

ฉันรู้ว่าพอตะวันขึ้น สื่อมวลชนอาจจะหลั่งไหลมาที่นี่ ฉันต้องรีบหนี แต่ความสิ้นหวังทำให้ร่างกายไม่ยอมขยับ

 

มีอีเมลจากทนายความส่งมา

 

‘คุณคอนโดะครับ อย่าพูดอะไรเกินจำเป็นนะครับ ถ้ามีใครถาม ให้ตอบแค่ว่ากำลังอยู่ในขั้นตอนการสืบสวน อย่าพยายามแก้ตัวเองเด็ดขาด’

 

ข้อความนั้นยิ่งทำให้ฉันหวาดกลัวมากขึ้น ฉันตระหนักได้อย่างชัดเจนว่าฉันกลายเป็นศัตรูของสังคมไปแล้ว ไม่ไหวแล้ว ต้องหนีไปจากที่นี่ ถ้าฉันพลาด ฉันอาจถูกจับและถูกส่งเข้าคุก ธุรกิจของฉันที่พึ่งพาสัญญากับเทศบาลก็คงพังทลาย

 

ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะสูญเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียง งาน เงิน หรือครอบครัว

 

ความกลัวที่พุ่งสูงถึงขีดสุดทำให้ฉันรวบรวมพลังลุกออกจากเตียงได้ ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ฉันเปิดโรงรถออกไปข้างนอก วางแผนว่าจะหลบไปซ่อนตัวในโรงแรมสักแห่ง

 

ในที่สุดฉันก็รวบรวมความกล้าพอจะออกจากบ้าน แต่เมื่อเปิดประตูออกไป สื่อมวลชนหลายคนยืนรออยู่แล้ว

 

เลือดในร่างกายเย็นเฉียบ

 

“คุณคอนโดะครับ เกี่ยวกับเสียงที่หลุดออกมานั่นใช่เสียงของคุณหรือเปล่าครับ?”

“คุณคิดจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นยังไงครับ?”

“ข่าวลือเรื่องลูกชายของคุณถูกจับกุมเป็นความจริงไหมครับ?”

 

ฉันพยายามวิ่งหนี แต่ก็ถูกล้อมไว้

 

“อย่าหนีสิครับ คุณมีหน้าที่อธิบายให้ประชาชนทราบนะ!”

“ถ้าหนีแบบนี้ แปลว่าคุณยอมรับแล้วใช่ไหม?”

“เสียงหลักฐานชัดขนาดนี้ คุณจะโทษเลขาไม่ได้หรอกนะครับ!”

 

ฉันกลัวจนพูดอะไรแทบไม่ออก แต่พยายามเค้นคำพูดออกมา

 

“เรื่องของลูกชายกำลังอยู่ในขั้นตอนการสืบสวนครับ ทนายของผมสั่งไม่ให้พูดอะไร แต่ผมต้องขอโทษที่ทำให้ทุกคนวุ่นวายครับ”

 

คำพูดแบบนี้ไม่มีทางทำให้พวกเขายอมปล่อยฉันไปได้ การไล่ต้อนยังคงดำเนินต่อ

 

“แล้วเรื่องที่คุณถูกกล่าวหาว่าข่มขู่ คุณมีความเห็นว่าอย่างไรบ้างครับ?”

“ส.ส.ที่ข่มขู่ประชาชน ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์นะครับ”(TLN:หรอ?)

“แล้วเรื่องการลาออกล่ะครับ คิดยังไง?”

 

ฉันตกอยู่ในภาวะสับสน และเผลอพูดอะไรบางอย่างออกไป

 

“คำพูดนั้นเป็นแค่การเปรียบเทียบครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจผิด แต่ผมได้รับความไว้วางใจจากประชาชนให้ทำหน้าที่ในตำแหน่งนี้ ผมจะรับผิดชอบด้วยการปฏิบัติหน้าที่ต่อไป…”

 

พูดจบก็รู้ตัวว่าพลาดอย่างแรง คำพูดนั้นเหมือนราดน้ำมันลงในกองไฟ

 

“แปลว่าคุณจะไม่ลาออกใช่ไหม?”

“จะบอกว่าคำพูดข่มขู่นั่นเป็นการเปรียบเทียบเนี่ยนะ? มันเป็นข้ออ้างที่เลื่อนลอยมาก!”

“คุณคิดว่าประชาชนจะยอมรับคำอธิบายนี้เหรอ?”

 

ไม่มีทางออกอื่น ฉันวิ่งหนีออกจากที่นั่น

 

“อย่าหนีสิครับ!”

 

ความโกรธพุ่งขึ้นจนฉันตะโกนออกมา

 

“เงียบซะ!!”

 

เสียงนั้นทำให้พวกนักข่าวหยุดไปชั่วขณะ ฉันรีบเข้าโรงรถ ขับรถหนีไปโดยไร้จุดหมาย

 

โทรศัพท์ดังขึ้น สายจากพรรคของฉันเอง ข้อความสั่งให้ฉันไปพบทันที แม้คำพูดจะสุภาพ แต่ความโกรธก็ส่งมาถึงได้ผ่านตัวอักษร

 

ฉันขับรถไปด้วยความกลัวว่าจะถูกทำลายชีวิต ไม่มีทางใดที่ฉันจะปกปิดเรื่องนี้ได้หรอ? น้ำตาไหล ขณะที่ฉันขับหนีเหมือนคนสิ้นหวัง

 

※

 

“ดูภาพนี้สิ ดูยังไงก็เหมือนตัวร้ายที่ขี้ขลาดเลย”

“ใช่! ไม่นานข่าวนี้ต้องดังแน่!”

“คำแก้ตัวแบบนั้น เราไม่ต้องเตี๊ยมก็ได้สิ่งที่ต้องการครบถ้วนเลย”

“เอาล่ะ ทีนี้ก็รอผลักดันให้จัดแถลงข่าวขอโทษกันต่อไป!”

 

ในบรรยากาศของความสำเร็จ พวกนักข่าวทุกช่องต่างร่วมมือกันอย่างกลมเกลียว ไม่มีอะไรจะหยุดยั้งพวกเขาได้อีกแล้ว

 

TLN:นอนเต็มอิ่มเลยครับ พึ่งจะตื่นเอง