ผมคือนักบุญหญิงที่เป่ายิ้งฉุบมาเกิดใหม่ครับ - ตอนที่ 12

เมื่อกินนมของคุณเชลลี่จนหมดแล้ว ผมก็เดินไปที่กิลนักผจญภัคเพื่อไปหางานดีๆทำหลังจากที่เสียเงินทั้งหมดของส่วนตัวเองจากภารกิจเมื่อวานจากการกินเหล้าไปจนหมดเกลี้ยง

ตอนนี้ก็เป็นตอนเช้าอยู่คนที่อยู่นี้เองก็ยังไม่มากนักเลยไม่ต้องมาแย่งภารกิจกับใครมากนักแถมงานแร๊งGเองก็ไม่ค่อยมีใครทำหรอก ถ้าไม่ใช่หน้าใหม่สุดๆ ยกเว้นผมอะนะ

“กิลนักผจญภัคยินดีต้อน–เหม็น!!”

พนักงานที่มีหูสุนักรีบปิดจมูกทันทีผมเข้าใกล้และถอยห่างจากเค้าร์เตอร์เล็กน้อย

“คุณเล่เล่มีงานอะไรที่ได้เงินสัก2เหรียญเงินไหมครับ”

“กรื้ด!!!! หยุดพูดนะ!! แกรน!! นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบกลิ่นเหล้านะ!!”

พนักงานของกิลร้องโอดโอยออกมา ก็นะเธอเป็นเผ่าสุนักที่มีจมูกที่ดีมากๆเลยละ และที่สำคัญเธอเป็นคนที่เกลียดกลิ่นเหล้ามากๆ นั้นคือจุดอ่อนของเธอที่ผมชอบเอามาแกล้งเธอทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

“ก็แหม~ ท่าไม่พูดก็สื่อสารกันไม่รู้เรื่องสิครับ จริงมะ ฟูววว”

ผมแกล้งเป่าลมหายใจไปทางเธอซึ่งตอนนี้เธอเริ่มทำหน้าเหมือนจะอ้วกแล้ว ผมจึงหยุดก่อน ผมเองก็ไม่อยากเห็นเธอสำลอกอาหารเช้าที่พึ่งกินมาหรอกนะ

“งานอยู่บนบอร์ด!! ไปดึงมาได้เลยยะ!! แล้วที่สำคัญไปอาบน้ำซะ ไม่งั้นฉันไม่อนุมัติงานให้นายแน่!!”

ผมหยุดแกล้งเธอ วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันทุกๆวันคือวันทำงานและวันพักผ่อน แม้ชีวิตจะไม่ได้หรูแต่ก็มีที่ซุกหัวนอนละนะ

“ไง แกรนวันนี้มาคนเดียวรึไง”

ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นเขาคือรุ่นพี่นักผจญภัคของผมเอง แม้ผมจะไม่สนินกับเขาก็เถอะนะ แต่ก็ได้คุยกันบ่อยเหมือนกัน

“วันนี้เป็นวันพักผ่อนแต่บังเอิญผมดันใช้เงินเกินตัวไปหน่อยก็เลยถังแตกอะครับ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ไม่มีเงินจ่ายค่าแชร์ห้องแหงๆ ก็เลยมาหางานง่ายๆทำนะครับ”

“นายเนี้ยนะ~ คิดจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปถึงเมื่อกันเนี้ย เรื่องเหล้าเองก็เพลาๆลงบ้างเถอะ”
“ก็จนกว่าจะตายนั้นแหละครับ ชีวิตแบบนี้ก็มีความสุขดีออกได้กินเหล้า ทำงาน เข้านอน แถมได้ทำเรื่องสนุกๆตั้งเยอะเลยนี้น่า”

“เฮ้อ~ แกรนนายเองก็ยังหนุ่มนะ นายเองก็อยู่แร๊งGมานานแล้วนะไม่ลองสอบเลื่อนแร๊งและไปรับภารกิจที่มีระดับสูงกว่านี้ดูรึไง เพื่อนๆนายเองก็แร๊งFหมดแล้วนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปนายไม่มีทางตั้งตัวได้หรอกนะ ฉันเตือนนายด้วยความหวังดีนะเว้ย”

ถูกต้องแล้วละในปาตี้ผมคือแร๊งGเพียงคนเดียว ส่วนฮาลกับเนียร์นั้นอยู่แร๊งF พวกเราสอบสัมภาษณ์กันหลังจากที่ทำผลงานกันได้มากพอ แต่ตอนผมสอบผมดันเมามาสอบก็เลยเผลออ้วกต่อหน้าคุณเล่เล่ จนวันนั้นเธอจำฝังใจเลยละ และเร็วๆนี้ดูเหมือนเนียร์กับฮาลเองก็ใกล้จะเลื่อนแร๊งเป็นDแล้วละนะ แต่คงถอนตัวไปแต่งงานกันก่อนละมั้ง ก็คู่นี้กำลังอินเลิฟกันนี้น่า

“ถ้าหากมันมีงานใหญ่ๆง่ายๆสักงาน  ที่ได้เงินเยอะๆซักงานก็คงดีเหมือนกันสินะครับ อย่างเควสง่ายๆที่ทำให้ผมได้แตะเหรียญทองสักครั้งก็คงดีเหมือนกัน”

“งั้นก็ต้องงานนี้สิ’ตามหาคู่หมั้นที่หายตัวไปของรัชทายาทแห่งแกรนเทล’สิ ท่านายบังเอิญเจอตัวเธอนายจะได้ตั้งแสนเหรียญทองเลยนะ”

เขาหยิบใบประกาศออกมาที่มีรูปของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาน่ารักๆ ที่มีผมยาวประบ่า

“ไม่ใช่ตายไปแล้วเหรอครับ เล่นหายไปได้ยินว่าหายไปตั้ง1ปีกว่าแล้ว ป่านนี้คงโดนพวกสัตว์เวทหรือมอนสเตอร์ในป่ากินไปแล้วมั้ง”
“เฮ้ยๆ พูดบ้าๆยัยเด็กนี้ฉันได้ยินว่าเป็นคนที่มีพลังเวทสูงสุดในประวัติศาสตร์เลยนะ แถมได้ยินว่ามีคุณสมบัติแห่งแสงอีกอีแบบนี้สัตว์เวทตัวไหนก็เอาหล่อนไม่ลงหรอกวะ”
ผมคิดว่าเอาลงไม่ยากหรอกนะรุ่นพี่
“แล้วไหงยังตามตัวเธอไม่เจออีกละครับ เล่นติดใบประกาศทั้ง9อาณาจักรเลยแต่กลับไม่มีข่าวคราวถึงเธอเลยแบบนี้มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอครับ?”
“ฉันเคยได้ยินว่าเธอฆ่าทุกคนที่เห็นหน้าเธอนะสิ เห็นเป็นเด็กแบบนี้แต่น่ากลัวชะมัดยาด”
“เอาจริงดิแบบนี้ก็ตัวอันตรายชัดๆเลยนี้ครับ ไปเอาคนแบบนี้มาเป็นเมียนี้มันจะไม่แปลกไปหน่อยเหรอ”
“ก็นั้นสินะ.. จะว่าไปพอนายพูดถึงลักษณะฉันเด่น ฉันก็นึกได้ว่านายเองก็มีนายเองก็มีลักษณะเด่นพอตัวเลยนี้น่า”
“ผมเหรอครับ?”
“ก็ใช่นะสิ นายนะหน้าตาหวานยังกะเด็กผู้หญิงแต่หน้ากลับมีรอยแผลเป็น เป็นรอยกากบาดขนาดใหญ่บนหน้าถามจริงเหอะ นายไปโดนอะไรมากันแน่ เป็นแผลจากการต่อสู้รึเปล่า? แบบว่าปกป้องเพื่อนสมัยเด็กจนได้รับบาดเจ็บหรืออะไรประมาณนี้นะ”
ท่าเรื่องราวของบาดแผลผมได้รับมาแบบนั้นผมคงได้แฟนเป็นเพื่อนสมัยเด็กแบบฮาลแล้วละ
“มันไม่ได้มาจากการต่อสู้หรอกครับ เมื่อก่อนเด็กในหมู่บ้านผมมันชอบล้อผมว่าตุ๊ดไม่ก็กระเทย ผมก็เลยตัดสินใจเอามีดมากรีดหน้าตัวเองนี้แหละ”
“เดี๋ยวๆ นายเอามีดกรีดหน้าตัวเองเนี้ย!! พูดจริงดิ”
“ผมเคยได้ยินจากปากพ่อว่าลูกผู้ชายที่แท้จริงมันต้องมีแผลบนใบหน้าผมเลยกรีดหน้าตัวเองนี้แหละ”
“มันก็จริงแต่มันต้องไม่ใช่แผลจากการกรีดหน้าตัวเองเล่นสิฟะ!!!! ตอนเด็กนายนี้คิดอะไรอยู่กันแน่เนี้ย!!!”
“ตอนเด็กผมมันคนไร้เดียงสานี้น่าแต่จริงๆก็มีเหตุผลอีกอย่างด้วยนะครับ อยากฟังไหม?”
“เหตุผลอะไรของเอ็งฟะ!!”
เขาทำท่าตั้งใจฟังทันทีเมื่อผมบอกว่ามีเหตุผลอีกอย่าง ผมจะบอกให้ก็ได้ทำไมแผลเป็นถึงต้องเป็นรูปกากบาด
“ไม่คิดว่าแผลเป็นรูปกากบาดมันเท่บ้างเหรอครับ?”
“……”
รุ่นพี่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไร หึๆ เป็นไงละอึ้งไปเลยใช่มั้ยละ เหตุผลอันสุดยอดของผมนะ
“ฉันผิดเองแหละที่อุส่าฟังคนอย่างนายเล่าอย่างตั้งใจ”

 

จากนั้นรุ่นพี่ก็เดินจากไปทิ้งผมไว้เพียงคนเดียว อะไรกันทั้งๆที่ผมบรรจงกรีดหน้าตัวเองเพราะคิดว่ามันเท่แท้ๆ ไหงถึงทำหน้าประมาณว่า’ไอ้หมอนี้แม่งโคตรงี่เง่าเลย’ แผลเป็นรูปกากบาดมันคือหนึ่งในแผลที่ชายเกือบทุกคนอยากลองมีเลยนะ ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจถึงความเท่ของมันบ้างเลยฟะ!!!!

ผมหยิบใบประกาศจับที่อยู่บนพื้นขึ้นมาอ่านอีกครั้ง

-หัวข้อ : ตามหาคู่หมั้นขององค์ชายลำดับที่1 ที่หายตัวไป
-ชื่อ : มีเรีย
-ชนชั้น : สามัญชน
-ลักษณะ : มีรูปร่างค่อนข้างเล็กเหมือนเด็ก10ขวบ ดวงตาสีฟ้าอ่อน ผมสีทอง
-จับเป็นเท่านั้น!!! สามารถนำส่งได้ทุกที่ที่เป็นมิตรทั้ง9อาณาจักร!!
-เงินรางวัล : 100,000 เหรียญทอง

น่าคิดถึงจริงๆ ผมที่เคยยาวประบ่าตอนนี้กลายเป็นผมสั้นๆ ออกไปทางแนวเกรียนหน่อยๆ หน้าตาที่น่ารักตอนนี้ก็มีแผลเป็นอันใหญ่สุดเท่บนใบหน้า ชุดของโรงเรียนที่น่ารักกลายเป็นชุดของชาวบ้านชายทั้วไปแถมสดปรกหน่อยๆ ตามด้วยเสื้อเกราะหนังเก่าๆที่ซื้อต่อเขามาอีกทีเพราะเห็นว่าถูกดี
ผ่านมาถึงจะถึงปีแล้วเหรอเนี้ยทั้งเรื่องที่โดนโรงเรียนไล่ออกและหลังจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นมากมายจนสุดท้ายก็หนีมาที่นี้นะ อดีตน่าคิดถึงจริงๆน้า~ แต่คงไม่กลับไปหรอกเพราะชีวิตของผมตอนนี้เองก็สนุกและน่าพอใจแล้วละ

“ถ้าเดินไปมอบตัวพวกนั้นจะให้เงินรางวัลรีเปล่าหว่า?”

ผมบ่นพึมพำออกมาก่อนจะโยนใบประกาศจับทิ้ง และหยิบงานเก็บสมุทไพร์ป่ามาจากบอร์ดเป้าหมายคือ4ต้นหากเกินมาคือทิปต้นละ35เหรียญทองแดง ค่าตอบแทน2เหรียญเงิน แม้จะดูเป็นงานที่ง่ายแต่มันก็ยากพอสมควรละนะ ก็ต้องไปเก็บใกล้ๆเขตมอนเตอร์ชุมนี้นะ ท่าบังเอิญไปเจอตัวโหดๆแล้วหนีไม่ทันก็เตรียมกลายเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้แถวนั้นได้เลย ก็อย่างว่าแหละนี้มันชีวิตนักผจญภัคนี้นะ ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจมันนักหรอก

ผมหยิบใบคำร้องจากบอร์ดภารกิจและเดินไปยื่นไปให้พนักงานกิลเพื่อยืนยัยภารกิจ

“ไป-อาบ-น้ำ-ซะ!!!”

อ๊ะ ก่อนรับงานผมต้องไปอาบน้ำก่อนนี้นะ ไม่งั้นคงไม่ได้งานทำแหงๆ