ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 94 ลุงคนนี้หล่อมาก

ซินเหยารับปากลูกทั้งสองแล้วว่าพรุ่งนี้จะส่งไปโรงเรียน แน่นอนว่าเธอไม่มีวันคืนคำเด็ดขาด เพราะงั้นอีกวันมาเธอจึงตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อเตรียมมื้อเช้าให้ลูกน้อยของเธอ อีกอย่างเธอไม่ได้ลืมนะว่าครั้งแล้วเธอบอกว่าจะหมั่นทำมื้อเช้าให้ลูกทั้งสองเธอกิน

ได้กินมื้อเช้าฝีมือของหม่าม๊า ลูกทั้งสองก็สุขใจมากแล้ว

"หม่าม๊าทำกับข้าวอร่อยมากเลยคะ" เข่อหลานที่ปากกำลังกัดไว้ไข่ และพูดออกมาอย่างไม่ถนัดปาก

ถึงแม้ว่าฝีมือของหม่าม๊าจะสู้ฝีมือของพี่ชายไม่ได้ แต่เข่อหลานก็ชอบฝีมือของหม่าม๊าเอามาก

แต่ไหนแต่ไรหลิงลั่วก็เป็นคนที่ไม่ค่อยที่จะแสดงความรู้สึกออกมา ถึงแม้ว่าจะไม่เหมือนกับเข่อหลานที่พูดเก่งปากหวานอย่างนั้น แต่เช้านี้เขาก็กินไปแล้วสองถ้วย ใช้การกระทำมาแสดงออกแทนคำพูด ว่าตัวเองก็อยากให้หม่าม๊าทำกับข้าวให้เหมือนกัน

เห็นลูกน้อยของตัวเองมีความสุขแบบนี้ ซินเหยาก็สุขใจตามไปด้วย มันสุขใจมากกว่าการนอนเลทไป40นาทีซะอีก

เหยียนฉียังไม่ตื่น ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ได้หยุดพักเลย คงจะเหนื่อยน่าดู

ซินเหยานำอาหารเช้าเก็บไว้ให้เหยียนฉีที่ตู้เก็บกับข้าว รอเหยียนฉีตื่นมาก็กินได้เลย

เข่อหลานและลั่วหลิงสะพายไว้กระเป๋าของตัวเอง มืออีกข้างก็จับไปที่มือของซินเหยา

นานมากที่เธอไม่ได้จูงมือลูกไปโรงเรียนแบบนี้

คอนโดของเหยียนฉีอยู่ในตำแหน่งที่ดีมาก ใกล้ๆมีห้างสรรพสินค้า ถัดไปอีกนิดก็มีตลาดสดที่ไม่ถือว่าเล็ก และยังมีโรงเรียนชื่อดังอยู่ใกล้ๆอีก เดินแค่ห้านาทีก็ถึงแล้ว ตอนแรกเพราะซินเหยาเธอเห็นที่ตรงนี้มันดีหรอก เธอถึงตัดสินใจเข้ามาอยู่ด้วย

ซินเหยา……

เดินถึงชั้นล่าง ซินเหยาก็เหมือนได้ยินคนเรียกชื่อเธอ เสียงก็ยังคุ้นๆอีก

เธอไม่ได้ยิน เธอไม่ได้ยินอะไรเลย

จับไว้มือของลูกทั้งสองและเร่งฝีเท้าเดินให้เร็วขึ้น

"ซินเหยา……"

ซินเหยาตอนนี้กำลังทำเหมือนว่าตัวเองหูหนวก ไม่ได้ยินที่เรียก

"หม่ามี๊คะ มีคนเรียกชื่อหม่ามี๊ค่ะ" เข่อหลานพูด

"ไม่มีหนิ ลูกหูฝาดไปแล้ว" ซินเหยาโกหกลูกอย่างเนียนๆ เธอไม่อยากที่จะเจอคนที่กำลังเรียกเธออยู่ตอนนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าลูกทั้งสองคนของเธอ

"ไม่ใช่" เข่อหลานพูดขึ้นอย่างมั่นใจ และปล่อยมือซินเหยา หันหลังไปและบอกเธอว่า "หม่ามี๊คะ ลุงคนหล่อคนนั้นกำลังเรียกหม่ามี๊อยู่"

ซินเหยาโดยเจ้าเข่อหลานตัวดีเล่นเข้าให้แล้ว

ตอนนี้เธออยากจะจับเข่อหลานมาตีตูดจริงๆ

ก่อนที่เธอจะหันหลังไป เธอก็ฝืนยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย

"ซวี่เจ๋อ……" ซินหยาเอาลูกทั้งสองของเธอไปไว้ข้างหลัง และพูดกับซวี่เจ๋อด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มว่า "ถ้าลูกไม่เตือนฉัน ก็เกือบจะไม่ได้ยินว่ามีคนเรียกไปแล้ว"

หลังจากที่เธอปฏิเสธเขาไปก็ไม่ได้เจอกันพักใหญ่แล้ว

เมื่อเห็นเธอ ซวี่เจ๋อจึงค่อยลงมาจากรถ

ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันมานาน แต่ซวี่เจ๋อก็ยังคงหล่อไม่เปลี่ยน

ซวี่เจ๋อวันนี้แต่งตัวแบบสบายๆ เสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวหนึ่งบวกกับกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้ม ผมที่ไม่ได้เซ็ตมาดูรกๆหน่อย ซวี่เจ๋อตอนนี้เหมือนกับเป็นชายหนุ่มที่อายุน้อยลงไปห้าปียังไงยังงั้น

นี่มันเป็นการย้อนวัยหรอ ซินเหยาอยากถามเขามากว่ามาจากอดีตเมื่อห้าปีก่อนหรืออย่างไร

เทพบุตรยังหล่อเหมือนเดิม

เข่อหลานดึงไปที่ชายกระโปรงของซินเหยา กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

ซินเหยาเอามือปิดปากของเข่อหลานโดยทันที และพูดให้เข่อหลานว่า "ผู้ใหญ่กำลังคุนกันอยู่ เป็นเด็กอย่าแทรกนะคะ"

ไอ้เด็กคนนี้ถึงแม้ความฉลาดจะไม่ต่างจากพี่ชาย แต่การจัดการด้านอารมณ์คือติดลบห้าไปเลยจ่ะ ถ้าเธอได้ปริปากเมื่อไหร่ จะต้องพูดเรื่องหายนะเป็นแน่

"หลิงลั่ว คนรู้จักหม่าม๊ามาหาน่ะ ตอนเลิกเรียนเดี๋ยวหม่าม๊าค่อยไปรับ ตอนนี้พวกหนูไปโรงเรียนก่อนเลยนะ"

ต้องหาวิธีให้เด็กพวกนี้ห่างจากซวี่เจ๋อ ไม่งั้นเบื่องลึกของเด็กพวกนี้ได้แตกแน่

เข่อหลานที่หน้าหงอยไป ดูไปที่ซินเหยาและดูไปที่ซวี่เจ๋อที่กำลังเดินเข้ามา และพูดขึ้นว่า "หม่ามี๊คะ ลุงคนหล่อคนนี้เป็นแฟนหม่ามี๊หรอคะ ทำไมหม่ามี๊ไม่พามาให้พวกหนูสองคนรู้จักล่ะคะ"

"ไม่ใช่ค่ะ" ซินเหยาปฏิเสธอย่างเสียงแข็ง

"หม่ามี๊บอกว่าแฟนหม่ามี๊หล่อมาก ลุงคนนี้ก็หล่อนิคะ"

"เขาไม่ได้เป็นแฟนหม่ามี๊ค่ะ"

"ดูไปดูมาน่าจะเป็นคนมีตังค์นะคะ"

"เขาเป็นแค่เพื่อนร่วมงานของหม่ามี๊น่ะ"

"เขายังเรียกหม่ามี๊ว่าซินเหยาเลยค่ะ"

ซินเหยา : ……

หึ ดูเด็กคนนี้พูด

"หม่ามี๊บอกว่าไม่ใช่ไงคะ รีบไปโรงเรียนกับพี่ชายหนูเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสาย" ลูกเต้าเหล่าใคร อยากจะตีตูดจริงๆ

"หนูไม่ไปค่ะ " เข่อหลานพูดขึ้นแบบไม่พอใจ

ส่วนของหลิงลั่วนั้นไม่ได้พูดอะไร

"ซินเหยา……" ซวี่เจ๋อเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น สายตาที่ดูระยิบระยับมองไปที่ใบหน้าอันสะสวยของซินเหยาและพูดว่า "เป็นไงบ้าง สบายดีหรือป่าว ช่วงที่ผ่านมาผมไปธุระที่ต่างประเทศ ตอนที่ไปผม……."

เขาอยากพูดว่า : ผมคิดถึงคุณมาก

แต่คิดแล้วว่าความสัมพันธ์ของตนเองกับซินเหยาไม่ได้อยู่ในขั้นนั้น จึงได้พูดว่า "ผมสับสนมากไม่รู้ว่าควรซื้อของอะไรมาฝากคุณ"

มัน……มันไม่ทันแล้ว

"หึหึ ฉันมีความสุขดี" ซินเหยายิ้มขึ้น มีหลายอย่างที่พูดต่อหน้าลูกๆไม่ได้ และถามขึ้นว่า "แล้วคุณกลับมาได้ไงล่ะ"

"ผมพึ่งกลับมาถึงยังรู้สึกเจ็ตแหลกอยู่แต่ก็รีบมาให้ของฝากกับคุณ ให้เซอร์ไพร์กับคุณ" คำพูดของซวี่เจ๋อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น "คุณดูว่าคุณชอบหรือป่าว ถ้าไม่ชอบเดี๋ยวผมเปลี่ยนให้ ของฝากของคนอื่นยังอยู่ที่ผมอยู่"

ซินเหยาเห็นมือของซวี่เจ๋อถือไว้กล่องของขวัญเล็กๆใบหนึ่ง เธอไม่ได้รู้สึกเซอร์ไพร์นะ แค่รู้สึกตกใจเท่าน้ัน

"หึหึ" ถ้าเปลี่ยนจากของขวัญเป็นเงินเธอน่าจะชอบมากกว่านี้ "แค่คุณมีน้ำใจให้ฉัน อะไรฉันก็เอา"

"งั้น……." ซินเหยารับของขวัญไป และถามขึ้นอย่างเก้ๆกังๆว่า "ของขวัญฉันก็ได้แล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ ยังมีธุระที่ต้องไปจัดการอีก"

"คุณจะไปไหน เดี๋ยวผมไปส่งเอง" ซวี่เจ๋อพูด

คุณเทพบุตรคะ คุณเป็นแบบนี้อีกแล้วนะคะ

"เออ ความจริงมันไม่ไกลน่ะ เดินแค่ห้านาทีก็ถึงแล้ว" ซินเหยาพูดปฏิเสธ

"นี่คือลูกสองคนที่คุณบอกสินะ น่ารักมาก" ซวี่เจ๋อมองไปที่เด็กสองคนที่อยู่ข้างหลังซินเหยา มองดูด้วยความอยากรู้ เพียงแค่รู้สึกว่าใบหน้าพวกเขาคล้ายใครสักคน ซวี่เจ๋อรู้สึกสงสัยและพูดขึ้นว่า : "เด็กสองคนนี้เหมือน……"