เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นเหยียนฉีผู้ที่ยุ่งตัวเป็นเกลียวในที่สุดก็กลับมาบ้านจนได้ แค่ดูเหนื่อยและผอมลงไปมาก

ซินเหยาจับไปที่เองอันบางเรียวของตัวเอง และคิดในใจว่าถ้างั้นก็สามารถไปทะเลว่ายน้ำเล่นแล้วล่ะสิ อีกทั้งยังสามารถประหยัดค่าห่วงยางอีกด้วย

"ฉีฉี เธอกลับมาแล้วหรอ?" ซินเหยาวิ่งโถมตัวทับไปที่ร่างของเธอ

เหยียนฉีโดนซินเหยาทับจนรู้สึกจะขาดอากาศหายใจยังไงยังงั้น เธอเกือบจะมองบนแล้วนะ

ซินเหยาเธอไม่ได้อิจฉาหุ่นอันเผ็ดแซ่บของเหยียนฉีเลยนะ ถึงได้จะทับเธอให้ตายน่ะ

"ไปไกลๆ" เหยียนฉีพูดให้ซินเหยาและมองบนใส่ไปหนึ่งรอบ

ซินเหยากลิ้งไปกลิ้งมาบนตัวของเหยียนฉี และทับไปที่หน้าอกของเธอที่ดูจะมีระดับที่สูงต่ำขึ้นลง ตอนนี้ซินเหยารู้สึกอยากร้องไห้เพราะหน้าอกของเธอสู้ไม่ได้เลย

เธอคิดมาโดยตลอดว่าหน้าอกของเธอก็ดูมีน้ำมีนวลสมบูรณ์ดี แต่เมื่อมาเทียบกับของเหยียนฉี มันก็เหมือนกันลูกขนมจีบกับซาลาเปาลูกใหญ่ยังไงยังงั้น นี่มันไม่ยุติธรรมเลย

ซินเหยาลูบไปที่ซาลาเปาลูกใหญ่ขอเหยียนฉีแบบตาไม่กระพริบ พร้อมเอ่ยปากถามขึ้นว่า "ฉีฉี เธอไปทำหน้าอกที่ไหนมา แนะนำฉันที"

ทำไมผิวสัมผัสกับการใช้สายตาดูมันถึงได้ต่างกันขนาดนี้ มันก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าของเธอมากนะ

เหยียนฉีขมวดคิ้วและใช้ฝ่ามืออรหันต์ของเธอตบไปที่ซินเหยา และพูดขึ้นว่า "ทำบ้าอะไร นี่มันได้มาแต่กำเหนิด สวรรค์บันดาลให้ฉัน เธอก็อิจฉาตาร้อนไปเถอะ ภาวนาขอให้ชาติหน้าไม่ต้องแบนแบบนี้ไปก่อนก็แล้วกัน"

QAQ ความจริงเธอกับคัพCนะ

"เป็นไปไม่ได้ ให้ฉันจับอีกรอบสิ๊ ฉันต้องทดสอบว่ามันเป็นของจริงรึปล่าว" ซินเหยาโถมตัวเข้าไปหาอีกครั้ง พร้อมกับนำมือที่พร้อมจะพิสูจน์ขึ้นมา

เหยียนฉียิ้มแห้งและพูดว่า "เธอตายใจได้ล่ะ นี่มันหน้าอกจริง ถึงเธอจะใช้แรงบีบขนาดไหน มันก็ทำให้แบนลงไม่ได้หรอก"

ซินเหยา : ……

พวกเธอเป็นเพื่อนรักกันนะ เธอจะมีความคิดไม่ดีต่อเพื่อนแบบนี้หรอ เธอโดนเข้าใจผิดต่างหาก (จริงหรอ?)

"เธอจัดการงานเสร็จหมดแล้วหรอ" ซินเหยาเลิกถามคำถามเรื่องหน้าอกและถามเธอเรื่องอื่นอย่างหน้าจริงจัง

ความจริงเธอไม่อยากจะรู้สึกเศร้าไปหรอกที่เหยียนฉีหน้าอกใหญ่กว่าเธอ เอวบางกว่าเธอ ขายาวกว่าเธอ และอีกอย่างยังรวยกว่าเธอ ถ้าเทียบแบบนี้ ซินเหยาน่าจะรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปแล้ว

"ไม่เสร็จ" เหยียนฉีสายหัวตอบ "ที่ทำงานของจุ้ยเหยียนๆ เฟยๆและLouisต่างก็อยู่ที่เมืองBกันหมด เพราะงั้นต้องอยู่ที่เมืองBสักพัก"

"งานสายนี้ของพวกเธอต้องดูเรื่องฝนเรื่องฟ้าอากาศ มันเหนื่อยเกินไปหรือป่าว?" ซินเหยารู้สึกงานของตัวเองสบายกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องคอยบินอยู่บนท้องฟ้าเป็นประจำ อีกอย่างยังรู้สึกอิสระมากกว่าด้วย

"ความสบายนั้นเก็บไว้ให้คนตายเถอะ" เหยียนฉีพูดอย่างสง่าดูสูงส่ง

ซินเหยาที่เมื่อกี้ยังคิดอยู่ว่างานของตัวเองนั้นสบาย แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกใต้ขาขึ้นมาทันทีแบบไม่มีสาเหตุ

ฉีฉี เธอปากร้ายขนาดนี้ สาวรับใช้บ้านเธอรู้ป่าวเอ่ย?

"คืนนี้กินไรดี" ซินเหยาถาม

บนโลกใบนี้สิ่งที่ตัดสินใจยากที่สุดไม่ใช่คำถามที่ว่าระหว่างแฟนกับพ่อแม่ถ้าตกน้ำจะช่วยใครก่อน แต่มันคือคำถามที่ว่า—มื้อเช้ากินไรดี? มื้อเที่ยงกินไรดี? มื้อเย็นกินไรดี? ต่างหาก

"แล้วแต่เลย" เหยียนฉีพูดแบบได้หมด

"ช่วงนี้ฉันก็อาจจะไม่ได้ยุ่งขนาดนั้นแล้ว คืนนี้เรากินชาบูเถอะ" วันพิเศษแบบนี้ที่ฉีฉีกลับมาโดยเฉพาะ คนสี่คนสามารถกินชาบูพร้อมหน้าพร้อมตากัน ซินเหยามีความสุขมากจริงๆ

ชาบูเป็นสิ่งที่ซินเหยาโปรดปรานมากที่สุด

"เธอทำนะ" เหยียนฉีพูด

"งั้นเธอล้างผัก" ซินเหยาพูด

"ไม่อ่ะ งั้นเราไม่กินแล้วไหม" เหยียนฉีพูดแบบไม่เห็นด้วย

ซินเหยาเมื่อได้ฟังก็รู้สึกลำไยมาก อยากจะเบะปากมองบนให้หนึ่งช็อต

เมื่อกี้ใบหน้าเธอยังมีแต่รอยยิ้ม แต่ตอนนี้มันดูจืดชืดขึ้นมาทันที

ซินเหยาอยากพูดว่า ไม่กินก็ไม่กิน เธอก็รอให้หิวตายเลยล่ะกัน

แต่เธอรู้สึกอยากกิน อยากินชาบูมากจริงๆ

เธอรู้สึกว่าถ้าวันนี้เธอไม่ได้กินมันจะตายให้ได้ยังไงยังงั้น

"งั้นฉันทำเองก็ได้ เธอมันจอมขี้เกียจ ขี้เกียจตัวเป็นขน" ซินเหยากัดฟันพูดยินยอม

เหยียนฉีเห็นซินเหยาที่โกรธควันออกหูก็ยิ้มริมฝีปากขึ้น ความได้ใจในดวงตาของเธอมันแสดงออกมาลึกแปดเมตร และตอบกลับซินเหยาแบบเบาๆว่า : "ไม่ทำงานบ้าน ยกงานทุกอย่างให้ลูกห้าขวบสองคนทำ ไม่มีสิทธิมาว่าฉันขี้เกียจตัวเป็นขนนะคะ อิๆ"

ซินเหยา : ……

ที่เหยียนฉีพูดมามันก็ดูมีหลักการดีนะ ห้าๆ

ในเมื่อคืนนี้จะทำชาบูแล้ว เธอต้องออกไปซื้อผักเดี๋ยวนี้แล้ว

เหยียนฉีไม่ยอมช่วยเธอล้างผัก เพราะงั้นถึงต้องลากตัวเหยียนฉีออกไปซื้อผักด้วยกัน

โรงรถของเหยียนฉีมีรถจอดเรียงรายหลายคันมาก แต่ซินเหยาชอบรถเฟอร์รารี่สีแดงคันนั้นที่สุด มันดูเท่ห์มาก แต่ว่าเหยียนฉีจอดรถไว้ที่บริษัทตลอด รถที่ขับกลับมาครั้งนี้ ซินเหยาก็ต้องบอกว่าพอใจหมด

เธอชอบรถเฟอร์รารี่สีแดงคันนั้นจริงๆ

"ในเมื่อเธอชอบขนาดนี้ ก็ซื้อสักคันสิ เธอไม่ได้ไม่มีเงินสักหน่อย" เหยียนฉีพูดให้ซินเหยาผู้ที่กำลังจ้องรถสปอร์ตพวกนั้นจนตอนนี้น้ำลายเหมือนจะไหลออกมาแล้ว

"เธอคิดว่าฉันเหมือนเธอรึไง เงินเดือนสูงขนาดนั้น อีกอย่างยังส่งให้ครอบครัวได้อีก ผิดกับฉันที่ยังต้องมีลูกอีกสองคนให้ดูแล ต้องจ่ายค่าเทอม เมื่อพวกเขาโตแล้ว ยังจะต้องซื้อบ้านซื้อรถให้ลั่วหลิงเพื่อหาลูกสะไภ้ ต้องเตรียมสินสอดอีก ยังต้องตัดชุดแต่งงานให้เข่อหลาน มีสิ่งไหนที่มันไม่ต้องใช้เงินบ้างล่ะ" ซินหยาพูดออกมาอย่างจริงจัง

เมื่อไปถึงห้างก็ซื้อเนื้อวัว เนื้อแกะ กระเพาะวัว ลำไส้ห่าน ลูกชิ้นวัว ลูกชิ้นหมู ลูกชิ้นปลา ปูอัด อกไก่ เลือดหมู ผักกาดขาว คะน้า ผักสลัด หน่อไม้ เต้าหู้ สาหร่าย มันฝรั่ง เห็ดเข็มทอง

ที่เข็นรถเต็มไปด้วยของต่างๆ

ตอนจ่ายเงิน เบ็ดเสร็จแปดร้อยหยวน

ซินเหยาแค่อยากพูดว่า : หึๆ……

หลังๆมานี้อะไรก็แพงขึ้นหมด มีแต่เงินเดือนที่ไม่ขึ้น

ซินเหยาวันนี้จะกินให้เรียบ เธอเอากระเป๋าสตางค์ของตัวเองใส่เข้าไปในกระเป๋าใหญ่อย่างเรียบเนียน และหันหลังไปบอกกับเหยียนฉีว่า "ฉีฉี ฉันลืมหยิบกระเป๋าตังค์มา"

เหยียนฉีเบิกตาดูซินเหยา ไม่มีใครคิดถึงจริงๆว่าจะมีคนที่หน้าหนาขนาดนี้

เมื่อกี้ที่เธอเอากระเป๋าตังค์หย่อนลงไป เหยียนฉีก็อยู่ข้างๆมองเห็นอยู่ไหม

ที่เธอหลับตาพูดโกหกแบบน้ี มันดูไม่ได้เลยรู้ไหม

เหยียนฉีเบื่อที่จะเถียงกับเธอ จึงหยิบบัตรATMของตัวเองขึ้นมา ตอนนี้ซินเหยาอิจฉาจนน้ำลายจะไหลออกมาอีกแล้ว

คนรอบข้างเธอมีแต่คนรวย แต่ทำไมถึงมีแค่ตัวเธอนะที่ยาจกแบบนี้

ชาบูต้องกินแบบเผ็ดๆ

แต่ว่าคิดถึงกระเพาะอันบอบบางของลูกๆ เธอจึงทำซุปใสเพิ่มอีกหนึ่ง

ถึงแม้จะขี้เกียจมาเป็นหลายปีแล้ว แต่ฝีมือการทำชาบูของซินเหยาไม่เคยตกไปเลย เพราะงั้น เธอมันเป็นหญิงช่างกินจริงๆ