ซินเหยาโดนเขาจ้องจนขนหัวจะหลุดออกมายังไงยังงั้น “งั้นสี่ล้านห้าก็ได้……”

จิงเฉิน : ……

“สามล้านห้า?”

จิงเฉิน : ……

“สุดๆได้แค่สองล้าน”

จิงเฉิน : ……

“ล้านหนึ่งก็ได้พอใจยัง?”

จิงเฉิน : ……

จิงเฉินเล่นเอาไม่พูดไม่จาหน้าเฉยชาใส่เธอแบบนี้ ทำเอาซินเหยาอยากจะกระอักเลือดออกมาจริงๆ

“ห้าแสน น้อยกว่านี้ไม่ได้จริงๆแล้ว”

จิงเฉิน : ……

“สี่แสน?”

“สามแสน?”

“หนึ่งแสน?”

“ห้าหมื่น?”

“หนึ่งหมื่น?”

“ห้าพัน?”

“สามพัน?”

“หนึ่งพัน น้อยกว่านี้ไม่ได้จริงๆแล้ว” ซินเหยาหลั่งน้ำตาออกเป็นสายเลือด มันน้อยลงหนึ่งหมื่นเท่า หนึ่งหมื่นเท่าเลยนะ

ในที่สุดจิงเฉินก็อ้าพระโอษฐ์ออกสักที และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเซ็กซี่ว่า “อย่าพูดว่าหนึ่งพันเลย แค่สตางค์เดียวเธอก็ไม่มีวันได้”

ซินเหยาที่น่าสงสารของเรา งือออ

ฉายาแม่ไก่แจ้หนังเหล็กที่เธอได้มารอบนี้คงจะโดนจิงเฉินทำลายลงอย่างย่อยยับแล้วสิ

ป๊ะป๋า คุณใจร้ายขนาดนี้คนที่บ้านคุณรู้หรือป่าว? (ถ้าให้เงินเยอะขนาดนั้นกับเธอคิดหรอว่าเขาจะไม่เจ็บใจ ตอนเห็นเธอทรมานแบบนี้ตอนที่ไม่ได้เงินมา มันมีความสุขดี)

ฉันเหนื่อยมาก ชาตินี้คงจะไม่รักใครอีกแล้ว

……

จิงซิงที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาไม่ได้กี่วันก็ต้องเข้าไปอีก บวกกับเรื่องที่เกิดขึ้นคราวก่อน เพราะงั้นเรื่องที่เกิดขึ้นพวกนี้มันไม่ใช่ถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยเลย มันเหมือนกับคลื่นที่พัดเข้ามาลูกใหญ่ในสภาพน้ำนิ่ง

หลังจากที่เยี่ยแจว๋รู้ว่าจิงซิงเข้าโรงบาลก็รีบทิ้งงานทั้งหมดในมือเพื่อไปดูเขา

ตอนที่เขามาถึง ก็เห็นว่าภรรยาของตัวเองกำลังอยู่เป็นเพื่อนจิงซิงแล้ว

เห็นคนเป็นแม่เป็นห่วงลูกชายขนาดนี้เขาก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็รู้สึกเบื่อยิ่งนักที่ลูกชายที่ตนเองรักมากคนนี้มันทำอะไรไม่ได้เรื่องเลย

เสียงรองเท้าของเขาหยุดลงหน้าประตูห้อง ท้ังสองคนที่อยู่ด้านในไม่เห็นว่าเขามา

“จิงซิงลูกรัก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ มันเป็นความผิดของไอ้สัตว์ป่าจิงเฉิน แม่จะต้องทวงคืนความยุติธรรมครั้งนี้ให้ลูก อีกหน่อยของทั้งหมดของตระกูลเยี่ยจะเป็นของลูกคนเดียว อย่าหวังว่ามันจะได้ไปแม้แต่แดงเดียว” เธอพูด “แต่ตอนนี้มันกำลังเหิมอยู่เพราะมันคิดว่ามีตระกูลลู่เป็นแบ็คให้ ตอนนี้ลูกก็ยังไม่ต้องไปยุ่งกับมัน เพราะมันจะทำให้ลูกมีแต่เสียเปล่าๆ”

“มันจะได้ได้ไง ผมไม่ยอมนะ เขาทำให้ผมขายหน้าขนาดนี้ ก้าวเท้าออกจากบ้านเมื่อไหร่ผมก็โดนคนอื่นประนามไปทั่ว” จิงซิงกำหมัดแน่นขึ้น ทั้งตัวตอนนี้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไปหมด

เมื่อเห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเป็นแบบนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะสงสาร และพูดขึ้นว่า “แล้วเราจะทำอะไรได้ ก็เพราะพ่อของลูกมันลำเอียง ยกทุกสิ่งทุกอย่างไปให้มันหมด ตอนนี้เราทำได้แค่มองอยู่ห่างๆก่อน เป็นความผิดของแม่เองแหละ แม่มันไม่ได้เรื่อง ถึงต้องทำให้ลูกต้องมารับเรื่องแบบนี้”

“แม่อย่าพูดแบบนี้สิครับ สักวันผมจะต้องให้มันหมอบราบคาบแก้วใต้เท้าของผมให้ได้ คอยดู” จิงซิงพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ

เยี่ยแจว๋ที่อยู่ข้างนอกทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดไอ้ลูกชายที่เย็นชาแบบจิงเฉนมากเพียงใด แต่เลือดที่ไหลอยู่ในร่างกายของเขาก็เป็นของตัวเองนี่นา

แต่สำหรับลูกอย่างจิงซิงแล้ว เขาก็ไม่สามารถที่จะไปโทษได้เหมือนกัน

ตอนนี้เยี่ยแจว๋ทั้งรักทั้งโกรธจิงซิง เขาเป็นลูกคนหนึ่งที่เขารักมากที่สุดแต่กลับไม่เอาไหน เฮ้อออ

เยี่ยหวงยังคงเป็นของจิงซิง ไม่เคยเปลี่ยนไปไหน

จิงเฉินตอนนี้ก็เป็นเพียงหินลับมีดให้กับจิงซิงเท่านั้น

รอให้ถึงตอนที่เขาสามารถต่อกรกับจิงเฉินได้เมื่อไหร่ ถึงตอนนั้นเขาก็โล่งใจที่จะยกบริษัทให้แล้ว

“พูดอะไรน่ะ จิงเฉินเป็นน้องแกนะ” เสียงก้าวเท้าของเยี่ยแจว๋ได้เข้ามาถึงข้างในห้อง มองไปที่ใบหน้าคนอายุ50อย่างเขา ยังหนุ่มกว่าอายุมาก

เขาพูดออกมาเมื่อกี้ได้อย่างชัดเจนกังวาน

ประเด็นอยู่ที่เยี่ยเเจว๋นั้นอายุก็ปาเข้าไป50แล้วแต่ก็ยังดูดีอยู่เลย เห้ออ โลกนี้มันเป็นโลกที่ดูรูปลักษณ์ภายนอกจริงๆ

“น้องอะไร ผมไม่มีน้องแบบนั้น” จิงซิงเมื่อพูดถึงเรื่องแบบนี้ก็อารมณ์ขึ้นตลอด

“ไอ้ลูกไม่รักดี ดูซิเรื่องที่ทำ งามหน้าไหมล่ะ ถ้าแกมีปัญญาได้ครึ่งหนึ่งของน้องแกมันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” จิงซิงยั่วให้พ่อของตัวเองโมโหได้ตลอดจริงๆ

“ใช่ๆ ผมมันไม่ได้ดีไปเหมือนกับไอ้น้องชายคนนั้น ถ้าไม่ใช่เป็นฝีมือของมัน มีหรอผมจะขายหน้าแบบนี้?” จิงซิงตอบกลับด้วยความหัวร้อน

“คุณคะ คุณอย่าไปว่าจิงซิงเลย ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเป็นแผนการของจิงเฉินทั้งหมด จิงเฉินตัวนี้ก็น่าจะปีกกล้าขาแข็งขึ้นแล้ว คุณต้องสั่งสอนบ้างนะคะ ถึงจะเกลียดขี้หน้ากันขนาดไหนจิงซิงก็ยังเป็นพี่ชายเขาอยู่นะคะ ทำไมถึงกล้าที่จะทำกับพี่ชายของตัวเองแบบนี้ ฉันไม่เห็นรู้สึกถึงความเป็นพี่เป็นน้องเลย รู้สึกถึงแต่ความเป็นศัตรูมากกว่า จิงเฉินมันเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์ขนาดนั้น จิงซิงใสซื่อขนาดนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอกค่ะ คุณดูสิคะจิงซิงเพิ่งเขาบริษัทไปได้ไม่นานก็โดนหามส่งโรงบาลมาแล้วสองรอบ นี่คุณคิดว่าเป็นเรื่องยังไงกันล่ะคะ ”

“ก็เพราะว่ามันไม่เอาไหนไงล่ะ” เยี่ยแจว๋พูดขึ้น แต่น้ำเสียงกลับมีความเป็นห่วงอยู่ด้านใน

“คุณไม่เห็นใจลูกไม่เป็นไรแต่ฉันเห็นใจ แค่คิดฉันยังกลัวเลย จิงเฉินร้ายกาจขนาดนั้น อีกหน่อยจิงซิงจะอยู่ไงล่ะทีนี้” หลิวเสี่ยพูดด้วยสายตาที่มีน้ำอยู่ด้านใน

“แม่ที่ดีเกินไปมันก็จะเป็นแบบนี้แหละ” เยี่ยแจว๋พูด

“เมื่อเป็นเด็กเล็กๆอยู่เราก็…….”

“หยุดพูดได้แล้ว” เยี่ยแจว๋มองไปที่ลูกชายที่นอนโทรมอยู่บนเตียง และพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า : ”เยี่ยหวงเป็นของแกอยู่แล้ว ใครก็แย่งมันไปไม่ได้ วางใจเถอะ จิงเฉินอย่างน้อยก็เป็นน้องของแก เลือดที่ไหลอยู่ข้างในมันก็เป็นเลือดเดียวกัน ฝากไว้กับเขาก่อนน่ะปลอดภัยกว่าฝากไวกับคนนอกแล้ว”

“หึ ก็เพราะเป็นเพราะมัน ผมถึงได้เป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าอีกหน่อยเยี่ยหวงจะเป็นของผมแล้ว ก็ไม่มีใครฟังผมหรอก” จิงซิงพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ

“มีฉันอยู่ ใครจะกล้าไม่ฟังแก?” เยี่ยเเจว๋พูด